Ο Αλφόνσο Κουαρόν, χάρη στον οποίο η μεξικάνικη κλίκα των 3 Αμίγκος που περιλαμβάνει τον -αλόγιστα βραβευμένο με 5 Όσκαρ- Αλεχάνδρο Γκονζάλεζ Ινιαρίτου και τον Γκιγιέρμο Ντελ Τόρο είναι κατά τα ⅔ της συμπαθέστατη, παρουσίασε στο Τορόντο το (φρέσκο από την κατάκτηση του Χρυσού Λέοντα στην Βενετία) Roma, παραγωγής Netflix, φροντίζοντας να τονίσει την αυτοβιογραφική του σημασία και τη συμβολή των γυναικών στην ανατροφή του και, κατά συνέπεια, στη δημιουργία της ταινίας. Η οποία είναι ένα θαύμα.
Ασπρόμαυρη (γυρισμένη από τον ίδιο, αφού ο διευθυντής φωτογραφίας Εμάνουελ Λουμπέζκι δεν ήταν διαθέσιμος) και χωρίς μουσική παρά μόνο με τους φυσικούς ήχους της καθημερινότητας στο σπίτι, τη γειτονιά, την πόλη, η επιστροφή του Κουαρόν στην παιδική του ηλικία και τις αναμνήσεις του από την εποχή και το μέρος που διαμόρφωσαν το χαρακτήρα και τις ευαισθησίες του δεν διαθέτει καν τον ίδιο για πρωταγωνιστική φιγούρα, κι όμως είναι τόσο καθοριστικά προσωπική που δεν θα μπορούσε να έχει φτιαχτεί από κανέναν άλλον.
Ηρωίδα της ταινίας είναι η Κλέο, οικιακή βοηθός σε μια μεσοαστική οικογένεια στην Πόλη του Μεξικού τη δεκαετία του ‘70. Τα παιδιά την αγαπούν περισσότερο απ’ ό,τι τους γονείς τους και παρά τη διακριτική παρουσία της, είναι ξεκάθαρο ότι το σπίτι θα κατέρρεε χωρίς τη φροντίδα της. Η Κλέο εκτελεί τα καθήκοντά της με αφοσίωση, αλλά μια ξαφνική εγκυμοσύνη (και η εγκατάλειψή της από τον πατέρα τη στιγμή που του το ανακοινώνει) τη βυθίζει στο άγχος και την αβεβαιότητα. Όπως και στην πραγματικότητα, η ζωή συνεχίζεται και ο Κουαρόν μέσα από ασύλληπτη προσοχή στη λεπτομέρεια κι αγάπη σε κάθε πλούσιο πλάνο του, φτιάχνει, παράλληλα με της Κλέο, το πορτρέτο του νεαρού εαυτού του και της πόλης που τον γέννησε, ένα μωσαϊκό από αναμνήσεις, μικρά και μεγάλα γεγονότα, συναισθήματα και την αναπόφευκτη ορμή της ζωής.
Κρίνοντας από τη σύντομη αλλά μέχρι τώρα εντυπωσιακή ανταπόκριση για το Roma, πολλοί θεωρούν ότι η ταινία θα είναι το διαβατήριο του Netflix για τα «μεγάλα» Όσκαρ (η πλατφόρμα κέρδισε πέρσι Όσκαρ ντοκιμαντέρ και μερικές άλλες υποψηφιότητες), και είναι κρίμα που η πλειοψηφία του κοινού δεν θα έχει την ευκαιρία να την απολαύσει σε κινηματογραφική οθόνη, αλλά αν αυτό σημαίνει άλλο ένα Όσκαρ για το σκηνοθέτη του Gravity, του τρίτου Χάρι Πότερ και των Παιδιών των Ανθρώπων, θα το επιτρέψουμε.