Release Athens Day 4: Ισλανδική μέθεξη υπό βροχή

Έπεσε, λοιπόν, η αυλαία του Release Athens Festival. Όπως και πριν έξι μέρες, τα σύννεφα άρχισαν να μαζεύονται από νωρίς. Όμως όλοι τα αγνοήσαμε – κι ως φαίνεται καλά κάναμε… Δεν είναι η πρώτη φορα που βλέπω στη σκηνή τους Afformance,  την εναρκτήρια μπάντα. Άλλωστε η ιστορία τους έχει ξεκινήσει εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία. Όμως κάθε φορά είναι και καλύτεροι: κερδίζουν διαρκώς σε ακρίβεια, ο ήχος τους γίνεται πιο πλούσιος και πιο ενδιαφέρων. Έπαιξαν ένα όμορφο και έντιμο σετ, αποζημιώνοντας τα early birds και χειροκρκτήθηκαν θερμά.

Ο Theodore που ακολουθησε, παίρνει κάποιους πόντους και μόνο από το γεγονός πως παίζει ένα ιδίωμα ασύνηθες στη χώρα μας. Όμως αισθάνομαι πως θα έπρεπε να αρχίσει να εγκαταλείπει τις επιρροές του και την προσπάθεια να ακουστεί όπως αυτές, και να αναζητήσει ένα πιο προσωπικό ύφος, που θα προσέδιδε νέο ενδιαφέρον σε αυτό που κάνει. Τίποτα δεν με ενόχλησε από την εμφάνισή του, αλλά και τίποτα δεν συγκράτησα.

Οι νεοϋορκέζοι DIIV κερδίζουν αρχικά την προσοχή με τη φασαριόζικη εκδοχή της pop που δείχνουν να υπηρετούν, όμως δυσκολεύονται να την κρατήσουν. Στα δικά μου αυτιά, τα κομμάτια τους ακούστηκαν σχεδόν πανομοιότυπα μεταξύ τους: ευχάριστα αλλά όχι ξεχωριστά. Νομίζω πως το μόνο που θα θυμάμαι από την εμφάνισή τους είναι η καταπράσινη (λαχανί μιλάμε!) κιθάρα: έμοιαζε να περιμένει την όμορφη που θα τη φιλήσει για να γίνει πρίγκηπας…

Τρίτη φορά που χαρήκαμε ζωντανά τους Black Angels, δεύτερη σε ανοικτό χώρο μετά από πέρυσι που πήραν τις ταυτότητες των Black Keys στη Μαλακάσα (έπρεπε να τους ρωτήσω μήπως τις είχαν μαζί τους στο backstage να μου τις δείξουν). Όλο και καλύτεροι, όλο και πιο ταιριαστά τα φώτα κι οι προβολές πίσω τους, όλο και πιο πειστική η άποψή τους πως η αναβίωση  αυτού του ανοίγματος  του μυαλού  και των αιθητηριακών μας εμπειριών που ονομάστηκε ψυχεδέλεια, έχει κάθε λόγο ύπαρξης στις μέρες μας. Οι Πύλες της Αντίληψης άνοιξαν και πάλι, το Τρίτο Μάτι επίσης… Σε σύντομη συνομιλία μας, που η χαρά μας που ξαναβρεθήκαμε εμπόδισε να εξελιχθεί σε συνέντευξη, μου εμπιστεύτηκαν πως ο καινούριος τους δίσκος θα είναι έτοιμος στις αρχές του νέου έτους, και ανυπομονούν να επανέλθουν για να τον μοιραστούν μαζί μας. Είπαμε κι άλλα – για το Ώστιν, και κατά πόσον ανήκει στο Τέξας ή είναι σκέτο… Ώστιν, καθώς και ιστορίες με πρωταγωνιστή τον μέγιστο Roky Erickson, όμως γι αυτά θα κάνετε λίγο καιρό υπομονή…

Η πολυαναμενόμενη εμφάνιση των Sigur Rós, που είχαν πολλά χρόνια να βρουν το δρόμο για τη χώρα μας, έφερε μαζί της τη βροχή. Είναι περιττό να πω πόσο της ταίριαζε αυτό, σίγουρα το έχετε ήδη διαβάσει σε δεκάδες αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όμως είναι αλήθεια: η συναισθηματική φόρτιση, η παγερή ομορφιά και η ατμόσφαιρα που δημιούργησαν επί σκηνής οι τρεις Ισλανδοί έμοιαζε να απαιτεί – και εν τέλει να επιβάλλει – ένα τοπίο πιο φθινοπωρινό. Προσωπικά, οι Sigur Rós δεν μου ταιριάζουν καθόλου: η συγκινησιοκρατία που διακατέχει τα κομμάτια τους και η ατμόσφαιρα που τα διαπερνά, μου είναι εξίσου ακατάληπτα με τους στίχους τους.

Όμως το ζήτημα δεν είναι αυτό: είναι πως υπήρξαν άψογοι, πραγματοποίησαν μια καταιγιστική εμφάνιση που καθήλωσε κι εμένα που δεν ανήκω στο πιστό κοινό τους, πως ενθουσίασαν με την αισθητική της εμφάνισής τους όλους όσους περίμεναν τόσα χρόνια να τους δουν, πως βρίσκω αδύνατο ακόμα κι ο πλέον δύστροπος και δύσπιστος οπαδός τους να μην έφυγε ξετρελαμένος χτες βράδυ από την πλατεία Νερού. Δεν ανήκω σε αυτούς, αλλά θα ήταν λάθος να μη επισημάνω την ουσία. Ήταν σημαντικό που τους ξαναείδαμε στην Ελλάδα, πολύς κόσμος τους περίμενε πώς και πώς, και τους χάρηκε κάτω από τη μπόρα με χαρά παιδιού που ξέφυγε από την επιτήρηση των γονέων και αφέθηκε να βραχεί. Ας μην ξεχνάμε πόσο σπάνιο και ακριβό είναι αυτό.

Οικονομικά προφανώς και δεν είμαι εγώ που θα αποτιμήσω την επιτυχία ή μη του πρώτου Release Athens Festival. Καλλιτεχνικά όμως, το καλοσωρίζω ως πιστός fan στα γεγονότα που ελπίζω πως θα περιμένουμε με αδημονία κάθε καλοκαίρι. Και του χρόνου, μάγκες…

Δείτε όλο το φωτορεπορτάζ της Αθηνάς Παπαγιάννη