Υπήρχε μια εποχή που η ανακάλυψη της ύπαρξης ορισμένων μουσικονοματαίων προέκυπτε τυχαία σε έξοδο για ποτό και χορό σε στέκια που η Επιλογή των ήχων, που θα σε συνόδευαν μέχρι τα ξημερώματα, από προικισμένους DJ, γραφόταν όντως με το Ε κεφαλαίο. Κάπως έτσι τον χειμώνα του 81 στην Novum, ένα βαθύτατα υπόγειο μαγαζί στην Βόννη, ανάμεσα σε Talking Heads, Duran Duran, Kraftwerk και Ike & Tina Turner άκουσα από τα ηχεία ένα τύπο σε μιά μίξη από νεοκυματικά σύνθια και σουπερφάνκυ κιθάρες να ειρωνεύεται την απορία του κόσμου για το αν είναι “black or white, straight or gay“.
Ο εν λόγω DJ, με μεγάλη του ικανοποίηση και υπομονή, έλυσε όλα τα σχετικά ερωτήματά μου, μου έδειξε το εξώφυλλο του δίσκου και παραξένευτηκε λίγο που δεν είχα άκουσει τίποτα ως τότε για αυτόν τον καλλιτέχνη. Του εξήγησα ότι ερχόμουν από την Ελλάδα, όπου για τους ροκάδες η μαύρη μουσική ήταν από λίγο ως πάρα πολύ στα ακόμα πιο μαύρα κατάστιχα. Κι από Prince ξέραμε ως τότε μόνο το ερυθρόλευκο πακέτο τσιγάρων από τη Δανία. Κι ότι το μωβ ήταν το πεθαμενατζίδικο χρώμα για κηδείες, επιτάφιους και τα λοιπά, αλλά τον διαβεβαίωσα οτι απο εδώ και εμπρός θα έβαζα στο ραντάρ μου αυτόν τον τυπά που έμοιαζε στο εξώφυλλο του Controversy σε έναν Little Richard που τον έντυσαν δάνδικα και νεορομαντικά.
Μετά ήρθαν τα 1999 και Purple Rain, μια ντουζίνα από συνοδοιπόρους όπως οι Time, Vanity 6, Sheila E. και λοιπούς ακόλουθους της σχολής του και τα 80ς κυλούσαν φανταχτερά μωβ και πριγκιπικά γκαβλερά. Το 1986 ανακοινώθηκε ότι στα πλαίσια της “Parade Tour” oι Prince and the Revolution θα ανέβαιναν για πρώτη (και όπως αποδείχθηκε μετά για τελευταία ) φορά με αυτό το σχήμα σε stages στην Ευρώπη. Μετρημένες οι συναυλίες κι όπως εύκολα μπορείτε να φαντασθείτε επικράτησε το Π-Α-Ν-Δ-Α-Ι-Μ-Ο-Ν-Ι-Ο για την εξασφάλιση ενός εισιτηρίου.
H Grugahalle στο Έσσεν χωράει γύρω στους 10.000, φυσικά τιγκαρισμένη, υπήρχε άπειρος κόσμος ντυμένος και μακιγιαρισμένος σε όλες τις αποχρώσεις του purple, κορίτσια που φορούσαν εσώρουχα και καλτσοδέτες, όλοι σε αναμονή στα τέλη Αυγούστου για το πιο χορευτικό, σεξυ πάρτυ “σαν το ημερολόγιο να γράφει 1999”. Θυμάμαι να ξεκινά με όλα σκοτεινά και την ψυχεδέλεια του “Around the World in One Day“ και στο τέλος του τραγουδιού να μοιράζει ταμπουρίνια στον κόσμο, κι απο εκεί και πέρα το κοινό να τσιρίζει, να αποθεώνει, να χορεύει, να είναι σε συνεχές ντελίριο. Θυμάμαι την σκηνή να είναι γεμάτη απο μουσικούς, χορευτές και φυσικά εκείνον που την έκανε οτι ήθελε, ριχνοντας και σηκώνοντας μικρόφωνα με μιά κίνηση, επιχειρώντας σκαρφαλώματα και ροκ πόζες, πιρουέτες, σπαγκάτα και λοιπά χορευτικά, τραγουδώντας με την φωνή σε φαλτσέτο και μή, κάνοντάς τα όλα αυτά με μιά απίστευτη άνεση και φυσικότητα και αρμονία στις κινήσεις, με την σεξουαλικότητα να στάζει από παντού. Ενσωματώνοντας και τον James Brown και τον Little Richard και τον Jimmy Hendrix και τον Stevie Wonder και τον Sly Stone ήταν ο ένας και μοναδικός κοντούλης ημίγυμνος πριγκηπας. Όλα μοιάζαν, για πάνω από δύο ώρες, μαγικά και όπως αρμόζει μοναδικά με προορισμό να χαραχθούν και να σβηστούν εν μέρει σε μνήμες και να αποτελούν αφορμή για αλλοιωμένες διηγήσεις δεκαετίες μετά (Με τον Hausschka χαμογελούσαμε σαν ευτυχισμένοι ηλίθιοι πέρσι το φθινόπωρο όταν διαπιστώσαμε οτι είμασταν παρόντες στην συγκεκριμένη συναυλία, εκείνος βέβαια πιστεύει οτι είχε άκουσει τότε ένα encore που είχε κρατήσει πάνω από ώρα).
Κάποια στιγμή στο ενδιάμεσο της συναυλίας έμεινε μόνος του στην σκηνή πίσω από ένα λευκό πιάνο με ουρά. Πιάνο και φωνή μόνο και όλο το μεγαλείο και η ιδιοφυία του λιτά και απέριττα δωρισμένα στον καθένα από τους χιλιάδες που βρισκόταν μπροστά του εκείνη την στιγμή σαν να βρισκόμασταν στο σπίτι του καλεσμένοι και ήθελε να κάνει τα πάντα για να μας ευχαριστήσει. Στιγμές που όντως δεν ξεχνιούνται ποτέ.