Οχτώ το βράδυ, ο καιρός θυμίζει Απρίλη και όχι Φλεβάρη και ήδη ένα μικρό πλήθος έχει αρχίσει να συρρέει στο Ρομάντσο που από μακριά φεγγοβολά τα πράσινα χρώματα του Jameson και της Ιρλανδίας . Από τα ηχεία ξεχύνεται η φωνή του Τομ Γιόρκ και σε τέσσερις οθόνες προβάλλονται οι 46 μονόλεπτες εκδοχές κλασσικών και νεότερων ταινιών, φτιαγμένες με τον τρόπο που οι σκηνοθέτες τους θέλησαν να τις διασκευάσουν. Μια Τρίτη όχι και τόσο «καθημερινή», ένα βράδυ θέλοντας και μη ξεχωριστό, εξαιτίας των βραβείων του Empire Awards-Done In 60 Seconds: Greek Edition.
Σύντομα, μια φωνή μας καλεί να περάσουμε στη διπλανή αίθουσα για να παρακολουθήσουμε την τελετή απονομής. Πρώτος ανεβαίνει επί σκηνής ο τραυματίας Νίκος Περάκης, όπου μας ενημερώνει πως οι καυγάδες για το ποια ταινία έπρεπε να χριστεί νικήτρια του έκλεισαν το μάτι με ένα κάλυπτρο και το πώς οι φετινοί 10 φιναλίστ «έσβησαν» όλους τους περσινούς διαγωνιζόμενους. Ακολουθεί ο Ρένος Χαραλαμπίδης, μιλάει για την έκπληξή του σχετικά με το πώς με ελάχιστα μέσα αυτά τα παιδιά κατάφεραν να φτιάξουν κάτι τόσο ξεχωριστό και για τον τρόμο που οι παλιότεροι πρέπει να αισθάνονται μπροστά τους. Τελευταίος, ο Ορέστης Ανδρεαδάκης. Τονίζει το ότι ο φετινός νικητής βραβεύτηκε ομόφωνα από την κριτική επιτροπή, μετά από μια συνεχόμενες επαναληπτικές προβολές των 15 κορυφαίων σε βαθμολογία ταινιών. Προβάλλεται η εκδοχή του Αμαντέους της Δήμητρας Μαργαριτίδη, περσινής νικήτριας των ελληνικών βραβείων. Ο Ανδρεαδάκης αναφέρεται σε στατιστικά στοιχεία: ενημερώνει πως από τις 46 διαγωνιζόμενες ταινίες, οι 33 ήταν από την Αθήνα. Ενθαρρυντική είναι η παρουσία των φοιτητών κινηματογραφικών σχολών με 12 ταινίες, ενώ το ιδίωμα με τη μεγαλύτερη απήχηση ήταν αυτό του θρίλερ.
Οι δέκα ταινίες προβάλλονται, οι σκηνοθέτες -όσοι από αυτούς ήταν εκεί- ανεβαίνουν στη σκηνή. Ένας σύντομος σχολιασμός της κάθε μιας ακολουθεί, ο Χαραλαμπίδης με το ιδιαίτερο χιούμορ του σπάει τον πάγο. Ο Ανδρεαδάκης επαινεί την έλλειψη κομπλεξισμού των διαγωνιζομένων και το επακόλουθο πηγαίο χιούμορ που επικρατούσε στα δημιουργήματά τους. Οι δέκα αυτές ταινίες ήταν οι εξής:
Η stop motion/claymation διασκευή του Psycho της Μαρίας Εμμανουέλας Μπρουν.
Η σύμμειξη του Fight Club με το American History X του Διαμαντή Καραναστάση.
Η χιπ χοπ/μιούζικαλ διασκευή του Ναυαγού της Καρίνας Λογοθέτη.
Η παρωδία του Hiroshima, mon amour του Χρόνη Μούγιου με την εξαιρετική φωτογραφία της.
Η αναφορική παρώδηση του spoof στην Αιώνια λιακάδα ενός καθαρού μυαλού της Έρης Πανσελήνα.
Η «καταστροφή» της διασημότερης σκηνής του Reservoir Dogs της Αναστασίας Πάσσαρη, όπως και του Fight Club της Θένιας Πετσάβα.
Μια πιο ποιητική/αφηρημένη εκδοχή του Ναυαγού της «δικής μας» Ιωάννας Σωτηρίου.
Η γουστόζικα κάφρικη διακωμώδηση του Rear Window του Δημήτρη Τσούνταρου.
Η σουβλακοφάγα Κατάρα του Μιχάλη Φελάνη.
Η ώρα της απονομής έφτασε. Ο Κριστόφ Λεμαριέ της Pernod Ricard ανεβαίνει επί σκηνής για να ανακοινώσει (στα ελληνικά, αν και δεν μιλάει τη γλώσσα) το νικητή και ο Χαραλαμπίδης κάθεται πίσω από τα ντραμς και με το κατάλληλο drumroll δίνει έναν χαβαλεδιάρικο τόνο. Νικήτρια και ταξιδιώτισσα προς τη Γηραιά Αλβιόνα για φέτος, η Ιωάννα Σωτηρίου και ο Ναυαγός της. Δυστυχώς, απουσίαζε στη Λισσαβόνα, οπότε οι δύο φίλες της και συνεργάτιδές της στην ταινία, Νίνα και Ηλένια, ανέβηκαν για να παραλάβουν το βραβείο. Η βράβευση τέλειωσε, ώρα να παρτάρουμε υπό τους ήχους των διασκευών των Wedding Singers. Και να μιλήσουμε με τις συνεργάτιδες της μεγάλης νικήτριας.
Ποια ήταν η αφορμή για να κάνετε τη συγκεκριμένη ταινία; Η Ιωάννα είδε το διαγωνισμό και είπε «κορίτσια, θέλω να κάνουμε κάτι». Μόλις είχαμε μετακομίσει κιόλας μαζί εμείς οι δύο, και όπως καθόμασταν στο μπαλκόνι και ατενίζαμε την καινούρια μας θέα, ήρθε η Ιωάννα και μας το είπε. Ήταν και τα γενέθλια της Ηλένιας και την επόμενη η Ιωάννα έφευγε. Μέσα σε δύο μέρες κάναμε όσα περισσότερα μπορούσαμε για να καταλήξει τελικά η Ιωάννα στο τελικό μοντάζ και να κρατήσει όσα βοηθούσαν σε αυτό που θέλαμε να βγάλουμε, ήταν μέσα στην αρχική ιδέα να έχει κάποιο νόημα, πως ο Ναυαγός είναι μέσα στην πόλη. Μετά συνδυαστικά έμπαιναν οι ιδέες, λέγαμε «που θα βρούμε αεροπλάνο να συγκρούεται; Θα πάρουμε μια σαΐτα, θα πέσει μέσα στη μπανιέρα και θα ‘χει κύματα». Είχε υπερβολικά πολύ χαβαλέ, το διασκεδάσαμε απίστευτα.
Υπάρχει κάποιο μέλλον στο συγκεκριμένο εγχείρημα; Τουλάχιστον στην Ελλάδα; Νομίζω ότι είναι μια πολύ καλή ευκαιρία γιατί εμείς από κει που δεν είχαμε καμία σχέση με το χώρο και με το να κάνουμε ταινίες, ξαφνικά βρεθήκαμε μέσα σε αυτό και μας άρεσε πολύ. Μέσω αυτής της διαδικασίας παίρνεις μια μικρή ιδέα του πως μπορείς να κάνεις μια ταινία, σε κάποιον που του αρέσει πάρα πολύ μπορεί να το συνεχίσει, οπότε είναι ένα πολύ καλό πάτημα, να ξεκινήσεις και μετά ίσως να θες να κάνεις και μεγαλύτερα πράγματα.
Ποια θα ήταν η επόμενη ταινία που θα επιλέγατε να γυρίσετε σε 60 δευτερόλεπτα; Λογικά θα ήταν ένα καρτούν, ένα animation με φωνές δικές μας όπως το Ψάχνοντας τον Νέμο ή το How To Train Your Dragon. Δεν ξέρω αν θα συμφωνούσε και η Ιωάννα, γιατί είναι του πιο καλλιτεχνικού, αλλά εμείς αυτές θα λέγαμε.
Απολογισμός της βραδιάς: όσο υπάρχει θέληση, τα μέσα πάντα βρίσκονται. Και αυτές και πολλές άλλες, για να μην πω όλες οι ταινίες του διαγωνιστικού, χαρακτηρίζονταν από μια αγνή διάθεση δημιουργίας και όχι έναν καθωσπρεπισμό. Η δοκιμασία του χρονικού περιθωρίου δε στάθηκε τόσο ως ανασταλτικός παράγοντας παρά ως δοκιμασία έμπνευσης, κάτι που γέννησε και ανάλογα απότοκα. Μπορεί αρκετοί από τους διαγωνιζόμενους να μην κατέχουν την τεχνοτροπία με ακαδημαϊκά μέτρα και τριβή, μα αυτό που τους ωθεί είναι η καλή διάθεση. Το απλό και χάρη έχει, κάτι που τείνει να ξεχαστεί μέσα σε λαβυρίνθους αποστασιοποίησης και αφαιρετικού συμβολισμού. Τα ειλικρινά μου συγχαρητήρια και τις ευχές μου, όχι μόνο για διάκριση, μα και για αστείρευτη έμπνευση σε αυτούς που αρκούνται σε μια κάμερα μικρών προδιαγραφών και μερικούς φίλους για να δημιουργήσουν. Το διασκεδάζουν και το διασκεδάζουμε και εμείς.