To Melophobia είναι η τρίτη προσπάθεια των Αμερικανών από το Κεντάκι και κινείται προς μία κομματάκι ασυνήθιστη κατεύθυνση, ακόμη και σε σημειολογικό επίπεδο. Όλοι οι συμπατριώτες της μπάντας έσπευσαν να κάνουν ετυμολογική ανάλυση της λέξης “Melophobia”, που έχει ελληνική προέλευση και δηλώνει τη φοβία της μελωδίας. Αν θέλουμε να το λάβουμε κυριολεκτικά, τότε μάλλον φανερώνει φοβία της φόρμας και ουχί της μελωδίας, γιατί στη μεν φόρμα εμφανίζει μια συνεχή διαφοροποίηση από κομμάτι σε κομμάτι, ενώ οι μελωδίες είναι αρκετά πλούσιες με πολύ καλή παραγωγή που συνήθως βοηθάει στον εμπλουτισμό του ήχου.
Άλλωστε και η “φάτσα” του συγκροτήματος, ο τραγουδιστής και περιστασιακός κιθαρίστας Ματ Σούλτς, δήλωσε πως αυτός ήταν ο σκοπός του: Κάθε κομμάτι να ακούγεται σα να είναι παιγμένο από διαφορετική μπάντα. Αυτό από τη μια πλευρά ακούγεται ενδιαφέρον, αλλά από την άλλη κρύβει μια μικρή παγίδα, από την οποία φαίνεται να πάσχουν ολοένα και περισσότεροι δίσκοι στις μέρες μας. Γίνονται κάπως άνισοι. Για παράδειγμα, ο δίσκος ξεκινάει πολύ δυνατά με τα τρία πρώτα κομμάτια, μετά κάνει μια μικρή κοιλιά για να κλείσει πάλι με δυνατό τρόπο. Στο δίσκο συμμετέχει η Άλισον Μόσχαρτ των The Kills, ενώ θα μπορούσαμε να πούμε πως θεματικά το άλμπουμ δείχνει να ταλανίζεται από άλλες φοβίες, διαφορετικές από τη Melophobia, όπως η σχιζοφρένεια (“I think your mother wants me dead”) από το πολύ δυνατό εισαγωγικό κομμάτι Spiderhead, που ανοίγει με ευχαρίστηση αυτό το μικρό κουτάκι της παράνοιας, όπως θα μπορούσε κάλλιστα να χαρακτηριστεί -με την καλή έννοια πάντοτε- ο εν λόγω δίσκος. Το ζήτημα είναι πως κομμάτια πιασάρικα σαν το σινγκλάκι Come a little closer μπορούν να αντέξουν στον αμείλικτο χρόνο και να γίνουν σημείο αναφοράς για μια μπάντα. Εν ολίγοις, ο δίσκος φαίνεται να πάσχει από τον ίδιο του τον εαυτό. Μια πολυσχιδής, αλλά ολίγον τι άνιση κυκλοφορία, με λιγότερα κομμάτια να θυμάσαι απ’ότι να ξεχνάς.
