Δεν ξέρω πώς ήταν να είσαι πανκ στην Ελλάδα των 80s, φαντάζομαι όμως ότι στην Ελλάδα του 2014, ένας έστω και εμφανισιακά πανκ κινδυνεύει να φάει ξύλο ανά πάσα στιγμή (γαμώ το κέρατό μου), τότε θα ήταν ακόμη πιο δύσκολα. Το βράδυ της Παρασκευής στο Gagarin, πάντως, μπορούσες να μυρίσεις αυτό το πανκ αίσθημα ελευθερίας και την ιδρωτίλα που συνεπάγεται, να ακούσεις τα αστεία απο παλιούς φίλους για τα χρόνια που πέρασαν και να δεις μπάντες που δεν θα έβλεπες σε καμία άλλη περίπτωση αν δεν υπήρχαν οι Μιχάλης Καφαντάρης και Θανάσης Γιαννόπουλος με το ντοκυμαντέρ “Εδώ δεν υπάρχει Άσυλο”.
Στην σκηνή ανέβηκαν οι Ανυπόφοροι, τα Αρνάκια, οι Cpt Nefos, οι Χωρίς Περιδέραιο, δύο μέλη απο τους θρυλικούς Metro Decay και άλλοι πολλοί. Όλοι τους χαρούμενοι και συγκινημένοι, έτοιμοι και δεμένοι λες και είχαν να παίξουν απο χτες. Είναι άλλο πράγμα οι πρόβες, άλλο η πραγματική σκηνή. Όμως τα τραγούδια παραμένουν πάντα ίδια άσχετα αν μερικές νότες μπορεί να χάνονται ή να αλλάζουν στην πορεία. Και αυτό είδαμε, τα ίδια τραγούδια με κάπως διαφορετικές εκτελέσεις, χωρίς εκείνη την ηχητική “εϊτίλα”. Ο Νίκος Αγγελής των Χωρίς Περιδέραιο on stage ήταν την σκηνή με το σακάκι του και με το ακόμα πιο καλοραμμένο χιούμορ του. “Θα παίξουμε ένα νέο κομμάτι… από το ’83”, είπε. Δεν ήταν λοιπόν ένα απλό, με την στενή έννοια του όρου, λάιβ. Ήταν,αν θέλετε, μια γιορτή, ένα reunion τόσο των μουσικών όσο και γενικώς των “μελών” και φίλων εκείνης της σκηνής. Αφενός έπρεπε να βγουν λεφτά για το ντοκυμαντέρ και αφετέρου η συναυλία έγινε για να μπορέσουν όσοι έχουν ξεπεράσει τα 50 να πουν στους πιτσιρικάδες που ήταν εκεί: “Γράψτε μουσική, παίξτε πάνκ, κάντε κάτι να εκφραστείτε μην σαπίζετε όπως οι υπόλοιποι.”
Οι μπάντες έπαιζαν λίγα κομμάτια και άδειαζαν την σκηνή για τους επόμενους. Αν και άλλαζαν γρήγορα, κανείς δεν βιαζόταν και όλοι θα μπορούσαν να κάτσουν εκεί μέχρι το πρωΐ. Ιδιαίτερο highlight όταν στο τέλος έσκασε μύτη στη σκηνή απο το πουθενά ο Φρανκ των Panx Romana και ξεκίνησε να τραγουδάει covers απο άλλες γνωστές ελληνικές πανκ μπάντες. Εκεί έγινε ένας ψιλοχαμός αλλά όχι τίποτα ιδιαίτερο. Έχω την αίσθηση πως στο Gagarin ήταν πολύ περισσότεροι πενηντάρηδες που πήγαν για να ξαναθυμηθούν τα παλιά παρά πιτσιρικάδες που πήγαν για να τα “σπάσουν”.
Να πω την αλήθεια θα ήθελα πάρα πολύ να είχα δεί όλες αυτές τις μπάντες στα 80s, σε βρώμικα υπόγεια καταλήψεων, αυτοοργανωμένα στούντιο και συναυλίες αλληλεγγύης, αλλά δυστυχώς οι γονείς μου τότε δεν είχαν πάρει απόφαση πως θέλουν παιδί. Όπως και να το κάνουμε το πανκ είναι φτιαγμένο για αυτούς τους χώρους, παρά για ένα “κανονικό” λαϊβάδικο.
Όπως και να χει, το πανκ δεν είναι ούτε νεκρό, ούτε ζωντανό, ούτε ζόμπι, ούτε βαμπίρ. Το πανκ είναι εκεί, στην γωνία, και αν το κοιτάξεις θα το δεις. Την ίδια στιγμή που γινόταν το λάιβ στο Gagarin, τα Στούκας, οι Τοξικά Απόβλητα και οι Ερείπια έπαιζαν στην Λέσχη Υπογείως στην Καλλιδρομίου. Παντού θα βρεις πανκ σε όλη την Ελλάδα αρκεί να κοιτάξεις τις ασπρόμαυρες αφίσες στους τοίχους. Προχθές, αυτό που συνέδεε τη φάση με το παρελθόν του πανκ δεν ήταν η μοναδική και ομολογουμένως εντυπωσιακή βυσσινί μοϊκάνα μέσα στο χώρο και τα καλογυαλισμένα κομμένα Dr Martens, ήταν τα αρκετά κεφάλια με γκρίζα ή χωρίς καθόλου μαλλιά και μεγάλα χαμόγελα. Και στην τελική, τι πιο πανκ από το να βλέπεις παππούδια πάνω στην σκηνή να τραγουδάνε το “Δικαίωμα στην ζωή” των Stress;
Συγχαρητήρια, λοιπόν, στους δημιουργούς του “Εδώ δεν υπάρχει άσυλο”. Όσοι ήμασταν εκεί (και είμαι σίγουρος, άλλοι τόσοι που δεν μπόρεσαν να είναι) περιμένουμε το ντοκυμαντέρ με ανυπομονησία. Την ίδια ανυπονησία που είχαμε πριν αγοράσουμε το πρώτο φλάϊ με το χαρτζιλίκι μας.
