Όσα είδαμε και ακούσαμε στο Plisskën Festival

Μέρα Δεύτερη

Η βροχή που έπεσε το Σάββατο άλλαξε κάπως το πρόγραμμα αλλά όχι τόσο ώστε να προλάβουμε τον Dirty Beaches, αλλά αρκετά για να ακούσουμε τους Crocodiles, σε μια άκρως απολαυστική συναυλία, με σωστή ένταση και ρυθμό και το “I Wanna Kill” να κλείνει ιδανικά το σετ τους. Μεγάλη έκπληξη, ο Damien Jurado, ο οποίος αν και μόνος του με μια κιθάρα, καθήλωσε αρκετό κόσμο, με αφοπλιστική ειλικρίνεια και αμεσότητα. Τρανταχτό παράδειγμα, πως το ταλέντο δεν κρύβεται. Ανώτερος των προσδοκιών μας, ο Seams στο Club Stage, παίζοντας ένα εξαιρετικό σετ που θύμιζε τεχνικά τις παλιές μέρες του Four Tet, ο οποίος μάλλον αποτελεί μεγάλο σημείο αναφοράς για τον πιτσιρικά. Σίγουρα ένα απ’τα καλύτερα σετ που ακούσαμε στη χορευτική σκηνή. Αφήσαμε τους Soft Moon για χάρη του και δεν το μετανιώσαμε.

Εξαιρετικοί οι Wooden Shjips και ειδικότερα το “Flight” που σαρώνει στη ζωντανή του εκδοχή. Πλέον ήταν ξεκάθαρο πως ο κόσμος ήταν τουλάχιστον διπλάσιος απ΄την πρώτη μέρα, γεγονός τουλάχιστον ευχάριστο, αφού δεν δημιουργήθηκε κανένα πρόβλημα στα μπαρ ή στο πόστο του φαγητού. Επίσης, επειδή γκρινιάζουμε συχνά για τις τιμές, δεν γίνεται να μην αναφέρουμε πως η ομάδα του 7 Jokers που είχε αναλάβει φέτος τα μπαρ του χώρου, ακόμα κι αν ήταν η πρώτη τους απόπειρα, έδειξε πως «καταλαβαίνει» πως λειτουργούν τα πράγματα και έβαλε τις καλύτερες τιμές που έχουμε πετύχει σε φεστιβάλ στην Αθήνα.

Ο καλλιτέχνης που περίμενα προσωπικά περισσότερο από κάθε άλλο, ο Shackleton μας κράτησε με άνεση μακριά από τους Black Lips (δεν μου αρέσουν άλλωστε) και φρόντισε να μας ανταμείψει με ένα συγκλονιστικό σετ, χωρίς την παραμικρή ευκολία ή δυνατότητα να το κατατάξεις. Φλερτάροντας με τις bass παραδόσεις της Αγγλίας και τον καλώς εννοούμενο ακαδημαϊσμό, ο Shackleton είναι φανερό πως παίζει σε μια δικιά του κατηγορία και δικαίως θεωρείται ένας απ’τους πιο περιπετειώδεις παραγωγούς εκεί έξω.

Κάπου εδώ άρχισε να επικρατεί η κούραση, το πολυμελές σχήμα του Nightmare of Wax δεν μας κράτησε το ενδιαφέρον, οι Mount Kimbie καθυστέρησαν υπερβολικά πολύ λόγω προβλήματος με τα μόνιτορ και ξεμείναμε στον D/R/U/G/S για να κλείσουμε το φεστιβάλ με το “Blue Monday” των New Order που πρόσφερε την πιο δυνατή στιγμή ευφορίας του διημέρου.

Κλείνοντας, δεν μπορείς παρά μείνεις ευχαριστημένος συνολικά με το Plissken,το οποίο μάλλον ήρθε για να μείνει πλέον και να μας προσφέρει ένα πολύ δυνατό φεστιβάλ που μπορεί κάποια στιγμή να μας κάνει να ξεχάσουμε το Synch. Ταυτοχρόνως, δεν γίνεται να μην αναφερθεί πως η ομάδα security του φεστιβάλ δεν είχε την παραμικρή παιδεία για το πώς λειτουργεί ο κόσμος που επιλέγει να περάσει ένα δεκάωρο ακούγοντας μουσική, χορεύοντας και πίνοντας, και το ξημέρωμα του Σαββάτου αντέδρασαν με αδικαιολόγητο τρόπο σε ένα κοριτσάκι που, σε κατάσταση μέθης, τους είπε μια κουβέντα παραπάνω. Άμα θέλαμε ΜΑΤ στις συναυλίες, το φεστιβάλ θα γινόταν έξω απ’ τη βουλή.