Είναι σχεδόν μάταιο να αντιστέκεσαι στην μαγευτική έλευση του μεσημεριού, μέρα με την μέρα πάντα θα έρχεται και όσο πολεμάς κουράζεσαι και προσθέτεις στη ήδη υπάρχουσα κούραση εκτός άμα αρχίσεις να χρησιμοποιείς συνδυασμένα και σε κοκτέϊλ αναβολικά, στεροειδή, τατουάζ με δράκοντες και φλάρους, παστίτσιο με κιμά από κατσίκα, καρπούζι με σαντιγί, βιβλία του Τζωρτζ Σόρρος για την υπεραξία στον δυτικό κόσμο, κάνεις το μαλλί σου σαν της Κατερίνας Παπακώστα και έχεις βλέμμα Βορίδη, είσαι αγέρωχος και συνομήλικος του Μανώλη Γλέζου και παίρνεις 3 χιλιάδες λίρες παλαιάς κοπής τον μήνα ως αποζημίωση για κάποιο ατύχημα που είχες παλιά όταν σε είχε πατήσει η Φεράρι του Τζίγγερ, κάνεις τσουλήθρα στην παιδική χαρά κατά τις 12 και μετά βουτάς σε μια πισίνα με λασπόνερα σε δυτική συνοικία της Λαχώρης, εξασκείς το Ταϊτινό βουντού σε επίπεδο Μπλακ Μάμπα Σερτιφάϊντ Έξπερτ, ακούς Σφακιανάκη τα παλιά τα ακυκλοφόρητα –κάτι ανόσιες διασκευές του Άλκη Αλκαίου-, χτυπάς αγοροκόριτσα επειδή σε κερδίζουν στο ποδόσφαιρο στην Τρίτη δημοτικού, γενικά είσαι σε περίεργη φάση. Για τους υπόλοιπους όπως εγώ, και όπως η πλειοψηφία αυτών που θα διαβάσουν αυτό το γράμμα, το μεσημέρι έρχεται και μας τσακίζει διότι απέχει πολύ από το ξύπνημα και επειδή όπου ταξιδέψουμε η Ελλάδα μας πληγώνει, ακόμα και εάν πάμε ως το Γαλάτσι ή την Νίκαια. Πάντως ο σκοπός αγιάζει συνήθως τα μέσα, άρα μάλλον και το μέσο της ημέρας. Καμία ανησυχία, ελπίζω.