Ο Soteur δεν είναι ένας συνηθισμένος καλλιτέχνης. Από τους πιο γνωστούς ίσως, street artists στην χώρα μας, βάζει χρώμα στους τοίχους της πόλης, αλλά και όπου αλλού βρει έμπνευση. Δεν φοβάται να πάρει καλλιτεχνικά και όχι μόνο ρίσκα, αλλά και να χρησιμοποιεί την τέχνη του ως μέσο έφκρασης της γνώμης του για κοινωνικά ζητήματα.
Τον τελευταίο καιρό ετοιμάζει ένα μοναδικό έργο για το Bulldog Gin. Ένα έργο για όσους είναι ανεξάρτητα πνεύματα, θέλουν να αφήσουν το στίγμα τους, να απολαύσουν την ζωή, αποδεχόμενοι διαρκώς νέες προκλήσεις και προσκαλώντας και άλλους στο ταξίδι τους. Ένα έργο που εκφράζει ακριβώς τα όσα πρεσβεύει το φημισμένο τζιν, αλλά και ο ίδιος ο Soteur ως καλλιτέχνης.
Με αφορμή αυτό του το έργο, η Popaganda συνάντησε τον Soteur εν ώρα εργασίας, στο εργαστήριό του και μίλησε μαζί του για όλα όσα τον χαρακτηρίζουν ως καλλιτέχνη, αλλά και για πολλά παραπάνω.
Αυτό που έχεις επιλέξει να κάνεις ως επάγγελμα δεν είναι και το πιο συνηθισμένο για την ελληνική κοινωνία. Κάποιος θα μπορούσε να το πει και αντισυμβατικό. Πώς σου προέκυψε εσένα αυτό; Aυτή ήταν σίγουρα η πιο δύσκολη και ακόμα πιο σίγουρα, η πιο σωστή απόφαση που έχω πάρει ποτέ στη ζωή μου. Το να αφήσω την ασφάλεια και την σιγουριά που είχα (κάνοντας “καριέρα” σαν καλός 9 to 5er στο marketing) και να βάλω το στοίχημα του να επιβιώσω σαν full time καλλιτέχνης στην Ελλάδα, μπορεί να φαίνεται περίεργο, αντισυμβατικό ή και αφελές. Το ότι κοιμάμαι και ξυπνάω όμως κάθε μέρα χαρούμενος, περήφανος και σίγουρος για την απόφασή μου (έχοντας περάσει περιόδους που δεν είχα χρήματα ούτε για εισιτήριο στον ΗΣΑΠ) είναι αρκετό για μένα. Δυστυχώς όμως, αυτά δεν “προκύπτουν” – τα παίρνεις μόνος/η σου με πολύ (άπειρη) δουλειά, μεγάλη αντοχή/ανοχή και (για τους τυχερούς σαν εμένα) ανθρώπους να σε στηρίζουν πιστεύοντας στο όνειρό σου.
Πώς έγινε η μετάβαση από τους μαρκαδόρους και τα χαρτιά, στους τοίχους και τα σπρέι; Η αλήθεια είναι πως το ανάποδο έγινε. Η πρώτη μου επαφή με την τέχνη ήταν μέσω του graffiti στην ηλικία των 14 όντας “edgy teenager”. Όταν αποφάσισα πως με νοιάζει να γίνω καλύτερος στη ζωγραφική και όχι στο να γράφω το όνομά μου, ασχολήθηκα παραπάνω με το σχέδιο και κατέληξα στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Οπότε κατά κάποιο τρόπο, πάντα πήγαινα απ το ένα στο άλλο και τώρα, νομίζω, συνδυάζω όπως θέλω και τα δύο.
Ο πολύς κόσμος έχει συνδέσει στο μυαλό του τους street artists με την παραβατικότητα και τον κίνδυνο. Μήπως όλα αυτά είναι απλώς μυθεύματα; Λόγο background, νιώθω “γκραφιτάς”, το οποίο σημαίνει πως διαχωρίζω την street art απ το graffiti στο μυαλό μου – άσχετα με το τι κάνω. Για μένα η street art όπως την ξέρουμε τώρα, δεν εμπεριέχει τόσο την έννοια της παραβατικότητας όσο αυτή του να αποτελεί ένα μέσο για να επικοινωνήσεις ένα μήνυμα στο κοινό – συνήθως “φιλικά”. Το να βγεις και να βάψεις στο δημόσιο χώρο / στο δρόμο πάντα θέλει λίγο τσαμπουκά που συνηθίζεται και νομιμοποιείται αρκετά εύκολα όμως. Χίλια μπράβο και άπειρος σεβασμός στους ανθρώπους που το κάνουν παραβατικά, κινδυνεύουν όντως και πολύ συχνά ρισκάρουν τη ζωή τους για την τέχνη τους, εγώ απ την άλλη όμως, έχω διαλέξει άλλο δρόμο τα τελευταία χρόνια – αυτόν του “δεν μπορώ να τρέχω άλλο γιατί πονάει η μέση μου οπότε θα γκρινιάζω στο instagram”.
Πόσο θάρρος θέλει να σηκώσεις το σπρέι και να δημιουργήσεις πάνω σε έναν τοίχο; Όσο θάρρος θέλει να σηκώσεις και ένα πινέλο. Δεν έχει να κάνει με το υλικό αλλά με τις προθέσεις. Ο λευκός τοίχος, ο λευκός καμβάς, το λευκό χαρτί και γενικά η οποιαδήποτε άδεια επιφάνεια στην οποία καλείσαι να αποτυπώσεις κάτι ΔΙΚΟ ΣΟΥ, “κάτι που σε εκφράζει”, πάντα θα είναι ο μεγαλύτερος μπαμπούλας, για όλους τους δημιουργικούς ανθρώπους, άσχετα με το αν αυτοί ζωγραφίζουν, φτιάχνουν τραπέζια ή πλέκουν σεμεδάκια. Για παράδειγμα, άμα τώρα σου πω “φτιάξε μου κάτι που να εκφράζει απόλυτα τα πιστεύω σου και μετά εγώ θα σε κρίνω βάση αυτού” σίγουρα θα σου κοπούν τα πόδια – τόσο θάρρος θέλει.
Ρίχνοντας κανείς μια ματιά στον λογαριασμό σου στο instagram θα δει ότι παίρνεις θέση και για κοινωνικά ζητήματα, με τον δικό σου ξεχωριστό τρόπο. Αυτό μήπως απαιτεί περισσότερο θάρρος από το να “βάψεις” έναν τοίχο; Δεν νομίζω πως έχει να κάνει με το θάρρος. Το instagram, όπως και ο τοίχος, αποτελεί κάτα κάποιο τρόπο “δημόσιο χώρο” στον οποίο μπορείς (ή στην περίπτωση πολλών καλλιτεχνών, νιώθεις το κάλεσμα) να επικοινωνήσεις. Το να μην πάρω καμία θέση (έστω με τη μορφή κάποιας “εξυπνάδας” που γράφω) και να ασχολούμαι μόνο με τον υπέροχο μικρόκοσμό μου, είναι κάτι που δυστυχώς δεν έχω την πειθαρχία ή ψυχραιμία να κάνω. Επίσης, μου κάνει τρομερή εντύπωση που ένας καλλιτέχνης σαν εμένα που κυρίως κάνει καλαμπούρια, θεωρείται ότι παίρνει θέση λέγοντας τα αυτονόητα όπως “ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΟΙ ΟΙ ΟΡΓΑΣΜΟΙ ΑΛΛΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΚΑΝΕΤΕ ΣΕ ΠΛΑΤΕΣ ΑΛΛΩΝ ΣΕ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΕΣ”.
Έμπνευση από που αντλείς; Από τους ανθρώπους που θαυμάζω, από τις χαζομάρες που με κάνουν να γελάω και (κυρίως) από τα νεύρα μου!
Φαντάζομαι ότι είναι δύσκολο να ξεφύγεις από τα trends. Εσύ ποια trends ακολουθείς και γιατί; Νομίζω πως γενικά κρατάω μια κριτική στάση απέναντι στα trends. Παρόλαυτά, δεν μπορώ να κρύψω πως ήμουν απ τους πρώτους που έσπευσαν να φτιάξουν φίλτρο για το instagram όταν αυτό έγινε public και πως έχω ήδη αγοράσει μερικά κιλά από το “ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ PANTONE 2020”. Πριν πάρω παπούτσια όμως, θα τα δοκιμάσω για να δω αν με βολεύουν.
Έχεις κάποιο καλλιτεχνικό απωθημένο; Ένα όνειρο που να έχει να κάνει με την τέχνη σου; Είμαι στην απίστευτα ευχάριστη θέση να απαντήσω πως ΟΧΙ! Έχω την “τύχη” να είμαι απ’ τους καλλιτέχνες που έργο τους είναι να κάνουν ό,τι μπούρδα τους έρθει στο κεφάλι και που όντως νιώθουν ελεύθεροι να κάνουν ό,τι φανταστούν, χωρίς να πρέπει να δώσουν αναφορά πουθενά. Όλα αυτά βέβαια, μέχρι να πάρω την αναγνώριση που μου αξίζει σαν insta-model και να σταματήσω να ασχολούμαι με μαρκαδόρους και μπογιές.