Ο Κώστας Μπαλταζάνης αυτοπροσδιορίζεται ως μουσικός freelancer. Μουσικό όργανο κιθάρα. Όλα ξεκίνησαν όταν ήταν τεσσάρων ετών και άπλωνε τις κατσαρόλες στο κρεβάτι των γονιών του παίζοντας κρουστά. Στα δέκα του ξεκίνησε κλασική κιθάρα και στα δεκαπέντε θα έπαιρνε το πτυχίο του, αλλά συνέβη κάτι που άλλαξε τα πράγματα. Ένας συμμαθητής του είχε συγκρότημα και γινότανε χαμός στο σχολείο με τα κορίτσια. Είχε fan club. Το κοινό του Κώστα ήταν μια καθηγήτρια φιλόλογος που της άρεσε ο Μπαχ. Κάποια στιγμή αποφάσισε να αλλάξει ρώτα και εκεί πάνω στην εφηβεία έπιασε την ηλεκτρική. Μετά από ένα διάστημα έκανε με τον συμμαθητή του την μπαντάρα του Παγκρατίου και ξεσήκωναν το σχολείο σε κάθε ευκαιρία. Τρία χρόνια αργότερα πήγε για πρώτη φορά στην Αμερική μόνος του. Στο Μπέρκλεϋ. Έμεινε εφτά χρόνια και σπούδασε jazz performance. Η Αμερική ήταν ένα κεφάλαιο που δεν είχε κλείσει στην ζωή του και τρία χρόνια πριν αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Νέα Υόρκη για να εκθέσει τον εαυτό του σε νέες εμπειρίες.
Για να πάρουμε την ιστορία απ’ την αρχή, γιατί να αφήσει κάποιος μια τόσο πετυχημένη και γεμάτη από μουσική πορεία και να πάει ως άγνωστος μεταξύ αγνώστων να ψάχνει δουλειά στη Νέα Υόρκη; Στην ζωή υπάρχουν για μένα τρία βασικά πράγματα. Η δημιουργία, το απωθημένο και οι αναμνήσεις. Έτσι καταλαβαίνω το νόημα της ζωής. Να δημιουργώ, να κάνω αυτό που θέλω να κάνω, και να φτιάχνω αναμνήσεις. Στην Αθήνα είχε σταματήσει να συμβαίνει αυτό για μένα. Δεν είχα πια κίνητρα και δυστυχώς η Ελλάδα έχει ένα ταβάνι που δεν μπορείς να το ξεπεράσεις. Ένιωθα ότι είχα κάνει ότι ήθελα εδώ και με το παραπάνω. Έπαιξα την μουσική μου πολύ, είχα ένα σχήμα τους Iasis για περίπου δέκα χρόνια μέσα απ’ το οποίο ανακάλυψα τον εαυτό μου και την μουσική μου ταυτότητα αλλά ένα κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής μου ήθελα να λέγεται Νέα Υόρκη και σκέφτηκα ότι ήταν η ώρα να ξεκινήσω το γράψιμο.
Στην Αθήνα ήσουν διευθυντής στον Νάκα για δεκαεφτά χρόνια. Πόσα παιδιά πέρασαν απ’ τα χεράκια σου; Αφιέρωσα πολλά χρόνια στην εκπαίδευση. Aπ’ τα χέρια μου πέρασαν πάνω από τέσσερις χιλιάδες μαθητές. Έχει πλάκα γιατί τους συναντάω παντού. Συνεχίζω να διδάσκω πάντως και στην Νέα Υόρκη και συνεχίζω να ζω από την μουσική.
Πώς σε υποδέχτηκε η Νέα Υόρκη; Σ αυτή την πόλη πρέπει να ξέρεις τι θέλεις. Αν δεν ξέρεις έχεις πάρει το πρώτο αεροπλάνο για πίσω. Είναι μια δύσκολη πόλη που δεν σε υποδέχεται έτσι απλά. Πρέπει να έχεις πολύ δυνατό στόχο και να μην χαθείς στους τρελούς ρυθμούς της. Για μένα η αρχή έγινε το 2011 που με κάλεσε ο Alex Foster να παίξω στον προσωπικό του δίσκο με μουσικούς που είχα στον τοίχο μου όταν ήμουν πιτσιρικάς. Αυτό ήταν το μήνυμα που μου είπε ότι είναι ώρα να φύγω. Τώρα παίζω με το group του Alex Foster και με μια δική μου μπάντα και ετοιμάζουμε τον δικό μας δίσκο. Επειδή τα πράγματα δεν είναι πολύ εύκολα έχουμε κάνει ένα κάλεσμα μέσα από το kickstarter και ζητάμε στην ουσία την βοήθεια του κόσμου για να καταφέρουμε να βγάλουμε τον δίσκο. Ως τώρα έχει πάει καλά ελπίζω μέχρι αρχές Δεκέμβρη να μαζέψουμε το ποσό που χρειαζόμαστε και να μπούμε στο στούντιο. Η ιδέα είναι πολύ απλή. Στην ουσία χρειαζόμαστε από τους ανθρώπους που θέλουν να μας στηρίξουν, οκτώ ευρώ. Είναι σα να προαγοράζουν το c.d γιατί θα το στείλουμε εννοείτε σε όσους μας βοηθήσουν αν τελικά τα καταφέρουμε.
Ποιά στιγμή δεν θα ξεχάσεις ποτέ; Πες μου την πρώτη που σου ήρθε στο μυαλό. Μια πολύ ιδιαίτερη στιγμή ήταν όταν έπαιξα σε ένα κινηματογραφικό φεστιβάλ με ταινίες μικρού μήκους. Ήμασταν το μουσικό διάλλειμα των προβολών. Η ιδέα αυτού του φεστιβάλ ξεκίνησε σε ένα μπαρ. Είπαν οι τύποι, μιας που είμαστε εδώ τρεις κινηματογραφιστές, δεν κάνουμε ένα φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους; Η ιδέα τους ήταν η εξής. Οι συμμετέχοντες είχαν μπροστά τους δυο κάλπες. Η μια είχε μέσα διάφορα είδη ταινιών και η άλλη είχε ηλίθιους νόμους της Αμερικής που ισχύουν ακόμη. Όπως ένας νόμος που ισχύει ακόμα στη Φλόριντα που λέει ότι οι άντρες δεν πρέπει να κυκλοφορούν με γυναικεία ρούχα από το απόγευμα και μετά. Φαντάσου! Είναι αλήθεια αυτός ο νόμος. Τέλος πάντως το φεστιβάλ ξέφυγε από τους τοίχους του μπαρ και έγινε στο Museum of moving image. Ανεβήκαμε να παίξουμε ένα πρόγραμμα που είχα φτιάξει με αρκετές funkies και σηκώθηκε όλο το θέατρο. Χόρευαν μέχρι και πάνω στην σκηνή. Ήταν φοβερό.
Τι διαφορές βιώνεις στο κοινό, σε σχέση με την Ελλάδα; Είναι διαφορετικό να παίζεις για ελληνικό κοινό και διαφορετικό να παίζεις στο Χάρλεμ. Εκεί είναι τρέλα και το λέω χωρίς να θέλω να μειώσω το κοινό της Ελλάδας. Όταν καταφέρνεις να μετατρέψεις το ποιός είσαι εσύ και από που προκύπτεις, σε φιλικό σκούντημα, είναι θεϊκό το συναίσθημα. Όταν έρχομαι στην Αθήνα πάντα κάνω live ακόμα κι αν έρθω για λίγες μόνο μέρες. Είναι η ευκαιρία μου να βρω πολλούς καλούς φίλους μαζεμένους.
To όνειρο της Αμερικής ζει ακόμα; Το όνειρο της Αμερικής δεν πέθανε, αλλά θα το έλεγα όνειρο της Νέας Υόρκης. Κι αυτό γιατί στην ουσία η Νέα Υόρκη είναι ένα μεγάλο ραντεβού. Πηγαίνουν άνθρωποι από όλο τον κόσμο που έχουν κάτι να πουν και κάτι καινούριο να κάνουν. Η πόλη σου δίνει την ευκαιρία να γνωρίσεις καταπληκτικούς ανθρώπους. Κάπως έτσι συντηρείται αυτός ο μύθος της Αμερικής των ονείρων. Αν ταξιδέψεις μια ώρα μακριά από την Νέα Υόρκη βλέπεις την πραγματική Αμερική που δεν έχει καμία σχέση με το όνειρο!
Μέχρι την 1η Δεκεμβρίου μπορείτε να στηρίξετε την κυκλοφορία του δίσκου End of seas στο
https://www.kickstarter.com/projects/1205579224/end-of-seas
