Baxter Dury – Prince of Tears
(Κυκλοφορεί στις 3/11)
Κάποιος σου ράγισε την καρδιά. Στην πραγματικότητα δεν τη ράγισαν απλώς. Τη θρυμμάτισαν αφήνοντας θραυσματικές μνήμες της παλιάς σου σχέσης διασκορπισμένες στη ζωή σου, έτοιμες να σε μαχαιρώσουν στις πιο ανοιχτές πληγές όταν δεν το περιμένεις, να σε τραβήξουν πίσω στην απόγνωση από την οποία προσπαθείς να γλιτώσεις. Αλλά όχι απόψε. Γιατί είναι 3 μετά τα μεσάνυχτα και είσαι έξω. Είσαι το κέντρο της προσοχής. Οπότε αγνόησε αυτό το υγρό που ανεβαίνει στο λαιμό σου, το τραπέζι με τα μισοάδεια ποτήρια, και το γλυκό, εμποτισμένο με αλκοόλ ιδρώτα που τρέχει στο μέτωπό σου, είσαι ο πιο κουλ άνθρωπος εδώ. Απόψε μπορείς να είσαι οποιοσδήποτε θέλεις. Έχεις τη μαγκιά, τον κίνδυνο, τη χάρη, τη γοητεία. Η αυτοπεποίθησή σου έχει επανέλθει και ο εσωτερικός σου μονόλογος σου υπενθυμίζει ότι ΔΕΝ σκέφτεσαι τον άνθρωπο που σου ράγισε την καρδιά. Όχι. Σίγουρα όχι. Γιατί αυτή είναι η νέα σου ζωή, το νέο σου πεδίο. Αυτή είναι η δική σου ερωτική απογοήτευση. Υποδεχτείτε τον Πρίγκηπα των Δακρύων.
Απόσπασπα της αναγγελίας της πέμπτης δουλειάς που κυκλοφορεί ο Baxter -υιός του Ian- Dury. Φαντάζομαι ότι το πιάσατε το νόημα. Ο μαν το κατάφερε το ρημάδι το closure, και πολύ χαίρομαι για λογαριασμό του, με ένα δίσκο (στον οποίο έχει παρέα, μεταξύ άλλων, τον Jason Williamson, το φιλαράκι του από τους αλητάμπουρες Sleaford Mods) που μου θυμίζει από χαμηλών τόνων Public Image Ltd. (“Miami”) μέχρι ύστερους Dexys (“Prince of Tears”). Και πολύ χαίρομαι για λογαριασμό μου.
Escape-ism – Introduction To Escape-ism
(Κυκλοφορεί στις 10/11)
Λογικά, όλο και κάποιο «αναρχοαυτόνομο» concept θα υπάρχει πίσω από τον πρώτο σολο (κυριολεκτικά, αφού αυτός τα παίζει όλα, όχι ότι σκοτώνεται κιόλας, ένα drum machine βαράει και μια κιθάρα γρατζουνάει) δίσκο του Ian Svenonius. Εμείς, που ο καπιταλισμός μας έχει κλέψει την παρθενιά, ας ευχαριστηθούμε με το ότι ένα χρόνο μετά τον θάνατο του Alan Vega, ο μόνος ινστρούχτορας που με μία του κραυγή μπορεί να κάνει τουλάχιστον 120 βρακάκια να βραχούν, κυκλοφορεί το δικό του homage στους Suicide. Γενικά, θα σέβεστε.
Morrissey – Low In High School
(Κυκλοφορεί στις 17/11)
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές εντελώς συμπτωματικά έχει μόλις «σκάσει» το lyric video του “I wish you lonely”, του δεύτερου, μετά το “Spent the day in bed”, single, που είναι ακόμη καλύτερο από το πολύ καλό πρώτο, οπότε πάμε γερά για τη δισκάρα που θα βουλώσει τα στόματα των όψιμων haters που δεν τον αντέχουν πια γιατί στην πραγματικότητα δεν τον «έπιασαν» ποτέ και αρκούνται στην ευκολία θεώρησης ως κίνηση ύψιστης αντισυμβατικότητας το ότι πριν από μερικά χρόνια ο Johnny Marr «απαγόρευσε» στον David Cameron να του αρέσουν οι Smiths, ξεχνώντας ολίγον τι βολικά ότι ο Morrissey δεν υπήρξε κουλ ούτε καν όταν ήταν νέος και οι Smiths ήταν στην κορυφή του κόσμου (δηλαδή νομίζουμε ότι ήταν, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ελαφρώς διαφορετικά τα πράγματα, όπως ορθά επισημαίνει ο Simon Reynolds στο Pitchfork) πριν από 30 χρόνια, καβάλα στο άρμα του The Queen Is Dead. Παρεμπιπτόντως, τι περιμένετε και δεν παραγγέλνετε την επετειακή deluxe βινυλιακή έκδοση; Στον τάφο θα τα πάρετε;
Bjork – Utopia
(Κυκλοφορεί στις 24/11)
Το πόσο τη βαριέμαι δεν περιγράφεται. Θα μου πείτε, γιατί τη βάζεις εδώ; Θα σας πω ότι δικιά μου είναι η στήλη και ό,τι θέλω την κάνω. #sorrynotsorry
The Earthbound – The Earthbound
(Κυκλοφορεί ήδη)
Κι επειδή είναι δικιά μου η στήλη και ό,τι θέλω την κάνω, μπορώ να προτείνω λίγο πριν από την αυγή του χειμώνα ένα δίσκο που βγήκε το καλοκαίρι. Το ντεμπούτο των Earthbound (της υπερ-μπάντας που έστησαν κάποτε μέλη των Last Drive, των Honeydive και των Rockin’ Bones) επανακυκλοφορεί μετά από 17 χρόνια για πρώτη φορά σε βινύλιο, και μάλιστα μπαμπάτσικο, 180 γραμμαρίων, από τη The Lab Records. Όταν η Αθήνα σας θυμίζει έρημο, να θυμάστε τουλάχιστον ότι κάποτε σε αυτή την έρημο γεννήθηκε η καλύτερη desert μπάντα. Ας πούμε ότι αυτό είναι το κοινωνικό μήνυμα της ημέρας.