«Δεν πέφτω από τα σύννεφα με το ότι αηδιάζω τον κόσμο», δήλωσε στην εφημερίδα Guardian ο (για τις Ελληνίδες fans του, σκέτος) «Μίστης». «Ούτε καν εγώ ο ίδιος δεν είμαι ο μεγαλύτερος φαν του εαυτού μου. Τα πράγματα για τα οποία μου κάνει κριτική ο κόσμος τώρα είναι τα ίδια για τα οποία μου έκαναν κριτική οι δάσκαλοί μου, οι γονείς μου και οι πάστορές μου, όταν ήμουν παιδί: ότι μιλάω πολύ, ότι είμαι φωνακλάς και εμμονικός με τον εαυτό μου. Τα ίδια σκατά». Βαριά λέξη η «αηδία» τόσο για τον ίδιο (που εξελίσσεται ίσως πιο γρήγορα κι απ’ όσο ο ίδιος θα ήθελε σε σπαζοκλαμπάνια drama king) όσο και για το νέο του δίσκο, που ακούγοντάς τον (αν δηλαδή γλιτώσεις από τη αλύπητη ναρκοληψία που θα σε καταλάβει εξαπίνης) σε πιάνει κρίση ταυτότητας, τύπου ποιος ήσουν, τι έκανες και τι στο διάολο σκεφτόσουν το 2012 που πόνταρες σε αυτό το ψωράλογο.
Κάπου πήρε το μάτι μου ότι αυτή είναι η 100η κυκλοφορία του κυρίου που καθοδηγείται από τις φωνές, και με έπιασε ένα άγχος για το ενδεχόμενο μιας μελλοντικής, μετά θάνατον κυκλοφορίας εν είδει box-set μαμούθ με τα άπαντά του Πάπα του Lo-Fi. Ανοησίες. Για τον Robert fucking Pollard μιλάμε, τον τυπάρα που εδώ και δεκαετίες, χωρίς να το κάνει θέμα, ίσως και να γράφει δυο ντουζίνες καινούρια τραγούδια κάθε μέρα (σε αυτό τον δίσκο περιέχονται 32, αν έχετε το θεό σας), η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είναι δύο κλάσεις ανώτερα από οτιδήποτε άλλο κυκλοφορεί την ίδια εποχή. Τα σέβη μου δέσποτα. Μην πεθάνεις ποτέ.
Μόνο αγάπη για τη μπάντα που έχει κάνει την πιο δίκαιη (σχεδόν) crossover επιτυχία των τελευταίων ετών, και συνεχίζει να βγάζει δίσκους-διαμαντάκια και του αλωνιού και του σαλονιού (ραδιοφωνικού και όχι μόνο). Όποιος αντιλαμβάνεται την αλλαγή πίστας των Future Islands μετά από εκείνη την εμφάνιση τους στον Letterman όχι ως κάποιου είδους δικαίωση αλλά ως αοριστου τύπου προδοσία, ας ψάξει να βρει ζωή. Κι εμείς ήμασταν σε εκείνα τα ιδρωμένα live της Arte Fiasco αλλά δεν το κάνουμε και θέμα.
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές έχω ακούσει (ξανά και ξανά και ξανά) μόνο το πρώτο single, “Nocturne” που είναι τίγκα στον γκρουβάτο ζόφο, και για μία ακόμη φορά ο Lanegan πουλάει κι εγώ αγοράζω. Για το Σόου, ρε γαμώτο.
Γενικά σε αυτή τη ζωή είμαστε και θα παραμείνουμε #teamthurston