To Ντέιβιντ Σεντάρις τον γνωρίζουμε οι περισσότεροι: Γεννημένος το 1957 από Έλληνα πατέρα και Αμερικανίδα μητέρα στην πολιτεία της Νέας Υόρκης, έχει γράψει 6 βιβλία που κυκλοφορούν στην Ελλάδα από τις Εκδόσεις Μελάνι. Έχει μεταφραστεί σε 25 γλώσσες και είναι τακτικός συνεργάτης του περιοδικού The New Yorker και του BBCRadio 4. Η γεμάτη χιούμορ γραφή του συγκινεί τον αναγνώστη όσο εύκολα τον κάνει να ξεκαρδίζεται στα γέλια. Ο τρόπος που παρατηρεί την απλή καθημερινότητα και η ιδιαίτερη ματιά του αναδεικνύουν τα κείμενα του και τα καθιστούν απολαυστικά .Τηρουμένων των αναλογιών, θα μπορούσε να χαρακτηριστεί “Γούντι Άλεν της πεζογραφίας”
Διαβάστε τα δύο αφηγήματα που κατ αποκλειστικότητα προδημοσιεύει σήμερα η Popaganda από το νέο του βιβλίο, “Ας συζητήσουμε για το διαβήτη με κουκουβάγιες” που θα κυκλοφορήσει σε λίγες ημέρες από τις Εκδόσεις Μελάνι: Γέλιο και απόλαυση εγγυημένα.
Σε μια πρόσφατη πτήση από το Τόκιο στο Πεκίνο την ώρα περίπου που μάζεψαν το δίσκο με το μεσημεριανό γεύμα, θυμήθηκα ότι έπρεπε να μάθω κινέζικα. «Γαμώ- το» ψιθύρισα. «Το ήξερα ότι είχα ξεχάσει κάτι».
Κανονικά, όταν προσγειώνομαι σε μια ξένη χώρα, είμαι προετοιμασμένος ώστε να μπορώ να πω τουλάχιστον «γεια σας» και «συγγνώμη». Αυτό το ταξίδι όμως είχε δύο μέρη και είχα χρησιμοποιήσει το μήνα της προετοιμασίας μου για να ξεσκονίσω τα ιαπωνικά μου. Για να το καταφέρω, επιστράτευσα ξανά το ακουστικό πρόγραμμα Pimsleur, στο οποίο είχα βασιστεί και για τις δύο προηγούμενες επισκέψεις μου. Είχα επίσης χρησιμοποιήσει την ιταλική εκδοχή και είχα προσέξει ότι ακολουθούσαν το ίδιο βασικό μοτίβο. Στο πρώτο τριαντάλεπτο μάθημα ένας άντρας προσεγγίζει μια άγνωστη γυναίκα ρωτώντας στα ιταλικά ή στα ιαπωνικά ή σε οποιαδήποτε γλώσσα έχεις επιλέξει να μάθεις, αν μιλάει αγγλικά. Οι δυο τους μιλάνε ακαταλαβίστικα για είκοσι περίπου δευτερόλεπτα και μετά επεμβαίνει ένας Αμερικανός δάσκαλος που τα εξηγεί όλα. «Πείτε “Με συγχωρείτε”» σου λέει. «Ρωτήστε: “Είστε Αμερι- κανός;”» Οι συζητήσεις γίνονται πιο πολύπλοκες όσο προχωράς και οι φράσεις επαναλαμβάνονται τακτικά ώστε να μην τις ξεχνάς.
Δεν ταιριάζουν όλες οι φράσεις που έμαθα με το σύστημα Pimsleur με τον τρόπο ζωής μου. Δεν οδηγώ για παράδειγμα κι έτσι η φράση «Ποιο δρόμο πρέπει να πάρω για να πάω στη Γιοκοχάμα;» δεν με βοήθησε ποτέ σε τίποτα. Το ίδιο ισχύει και για τη φράση «Και η βενζίνη είναι ακριβή;», παρόλο που έχω πει αρκετές φορές «Γέμισέ το, σε παρακαλώ», φράση που χρησιμοποιώ στα εστιατόρια όταν ζητάω δεύτερο φλιτζάνι τσάι.
Χάρη στα Ιαπωνικά Ι και ΙΙ μπορώ να αγοράσω εισιτήρια τρένου, να μετρήσω έως το εννιακόσια ενενήντα εννέα και να πω όποτε κάποιος μου δίνει ρέστα,«Τώρα μου δίνετε ρέστα». Μπορώ να τα καταφέρω σε ένα εστιατόριο, να πάρω ταξί, ακόμη και να πιάσω κουβέντα με τον οδηγό. «Έχετε παιδιά;» ρωτάω. «Θα πάτε διακοπές φέτος;» «Πού;» Όταν γυρίζει το κεφάλι του προς τα πίσω, όπως κάνουν συχνά οι Ιάπωνες ταξιτζήδες, του λέω ότι έχω τρία παιδιά, ένα μεγάλο αγόρι και δύο μικρά κορίτσια. Αν το σύστημα Pimsleur περιλάμβανε τη φράση «Είμαι ένας μεσήλικας ομοφυλόφιλος και γι’ αυτό αρκούμαι σε μια ανιψιά που δεν βλέπω ποτέ και ένα πολύ μικρό βαφτιστήρι», θα έλεγα αυτό. Ως τότε κάνω ό,τι μπορώ με τα μέσα που διαθέτω.
Το σύστημα Pimsleur παρέχει σημαντική βοήθεια στο θέμα της προφοράς. Οι ηθοποιοί μιλάνε τη μητρική τους γλώσσα και δεν λένε τις λέξεις αργά για το χατίρι σου. Τα μειονεκτήματα είναι ότι δεν εξηγούν ποτέ τίποτα ούτε σου μαθαίνουν να σκέφτεσαι μόνος σου. Αντί να σου προσφέρουν τα διάφορα στοιχεία που θα σου επιτρέψουν να φτιάξεις μια δική σου φράση, το μόνο που σου μένει είναι να χρησιμοποιείς τις μερικές εκατοντάδες ή χιλιάδες προτάσεις που έχεις απομνη- μονεύσει. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να περιμένεις να προκύψει κάποια συγκεκριμένη κατάσταση ώστε να σχολιάσεις. Είτε κάνεις αυτό είτε μετατρέπεσαι σε έναν από αυτούς τους ασυνάρτητους ανθρώπους που, όταν τους κάνουν μια ερώτηση σχετικά με το χρώμα μιας μπογιάς απαντούν, «Υπάρχει μια τράπεζα απέναντι από το σταθμό του τρένου» ή «Η κυρία Γιαμάντα Ίτο παίζει τένις εδώ και δεκαπέντε χρόνια».
Συνέχεια στην επόμενη σελίδα