Χρειάστηκε σχεδόν μια ώρα αναμονής και συνωστισμού στο κρύο, για να μπορέσουμε να μπούμε επιτέλους με την παρέα μου στο Tele2 Arena της παγωμένης Στοκχόλμης και κανείς δεν μας είχε εγγυηθεί ότι το όλο εγχείρημα θα άξιζε τον κόπο για κάποιον που θα παρακολουθούσε το Celebration Tour από τις πίσω θέσεις στην εξέδρα.
Η «αυλαία» της 12ης περιοδείας της Madonna άνοιξε στις 14 Οκτωβρίου στο O2 Arena του Λονδίνου μετά από την αναγκαστική αναβολή λόγω της πρόσφατης περιπέτειας που πέρασε με την υγεία της και τα πρώτα βίντεο που άρχισαν να ανεβαίνουν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μαρτυρούσαν ένα πολλά υποσχόμενο οπτικοακουστικό σόου, που εμπεριέχει όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά που έχουν ταυτιστεί με την Madonna ήδη από το μακρινό 1985 και το Virgin Tour: διάχυτος ερωτισμός, θρησκευτικά σύμβολα και conceptual χορογραφίες, δαντέλες και σφιχτά δεμένοι κορσέδες.
Όταν στις αρχές του έτους έγινε γνωστή η είδηση ότι ματαιώνεται επ’ αόριστον το φιλόδοξο project για τη βιογραφική ταινία της, την οποία μάλιστα επρόκειτο να σκηνοθετήσει η ίδια η «βασίλισσα της pop», οι φανατικοί θαυμαστές της δεν μπόρεσαν να κρύψουν την έντονη δυσαρέσκειά τους. Όμως, αν κάτι χαρακτηρίζει διαχρονικά τη Madonna, αυτό δεν είναι άλλο από την τελειομανία της κι έτσι η σταρ είχε ήδη φροντίσει να μην αφήσει κανέναν με το παράπονο -εκτός ίσως από την Universal Pictures και την ηθοποιό Τζούλια Γκάρνερ που έχασε τον πρωταγωνιστικό ρόλο του biopic που έμεινε στα σκαριά-, ανακοινώνοντας την παγκόσμια περιοδεία της, The Celebration Tour, ένα «καλλιτεχνικό ταξίδι στην καριέρα της τραγουδίστριας», σύμφωνα με το επίσημο site.
Έχοντας περάσει εννέα μήνες με εξαντλητικές πρόβες, κι έπειτα από μια σοβαρή περιπέτεια υγείας λόγω βακτηριακής μόλυνσης τον περασμένο Ιούνιο, η Madonna επέστρεψε στη σκηνή και φαίνεται ότι έκανε τη σωστή επιλογή. Εξάλλου, η υποκριτική και η σκηνοθεσία δεν υπήρξαν ποτέ τα δυνατά της χαρτιά, σε αντίθεση με τις περιοδείες που είναι εδώ και δεκαετίες δεδομένο ότι προσελκύουν δεκάδες χιλιάδες κόσμου στα μεγαλύτερα στάδια ανά την υφήλιο και γίνονται sold out.
Η ανυπομονησία μου να δω live έναν ζωντανό θρύλο σαν τη Madonna που σχεδόν κοντέψαμε να «χάσουμε» ήταν μεγάλη και οι προσδοκίες ακόμη μεγαλύτερες, ασχέτως αν το αντίτιμο του εισιτηρίου μου κόστισε κάτι λιγότερο από 50 ευρώ.
Αξίζει να σημειωθεί, προς τιμήν της, ότι δεν άργησε πολύ να βγει στη σκηνή του Tele2 Arena, πράγμα καθόλου ασυνήθιστο για μια «βασίλισσα». Λίγα λεπτά μετά τις 9:30 το βράδυ, τα φώτα των προβολέων έπεσαν πάνω στην Bob the Drag Queen, η οποία με ένα σύντομο opening act «ανέβασε» το ομολογουμένως υποτονικό κοινό της Στοκχόλμης, ενώ καθ’ όλη τη διάρκεια του σόου πραγματοποίησε εμβόλιμες guest εμφανίσεις, φορώντας διαφορετικά κοστούμια εμπνευσμένα από τις άπειρες εικόνες μόδας που μας έχει χαρίσει η Madonna στο πέρασμα των ετών.
Για το άνοιγμα της συναυλίας, η Madonna έχει επιλέξει το Nothing Really Matters από το “Ray of Light”, ένα από τα πιο δυνατά single του κλασικού άλμπουμ που όμως ποτέ πριν δεν είχε τραγουδήσει σε περιοδεία. Φορώντας μια εντυπωσιακή τουαλέτα με διάτρητα μαξιμαλιστικά μανίκια και ένα λαμπερό headpiece που παραπέμπει σε φωτοστέφανο, αποθεώθηκε από το κοινό, το οποίο και καλωσόρισε, παροτρύνοντάς μας να τη συνοδεύσουμε σε ένα ταξίδι στον χρόνο, στο οποίο θα μας διηγηθεί τις πιο σημαντικές ιστορίες από την πολυτάραχη ζωή της και την γεμάτη προκλήσεις καριέρα της.
Τηρώντας μια χρονολογικά γραμμική εξιστόρηση, ακολούθησαν κάποιες από τις μεγαλύτερες early 80s επιτυχίες της σταρ, όπως τα Everybody, Into the Groove, Burning Up, Open Your Heart και Holiday, τα οποία, παρότι η 65χρονη περφόρμερ «ξεπέταξε» ερμηνευτικά καταφεύγοντας στο lipsync, ενθουσίασαν και συγκίνησαν πρωτίστως τους ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας από το κοινό που τραγουδούσαν τους στίχους. Στη συνέχεια, η Madonna μας μίλησε εμφανώς συγκινημένη για την εποχή που βρέθηκε στη Νέα Υόρκη με 35 δολάρια στην τσέπη, κυνηγώντας το «αμερικάνικο όνειρο».
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η εξομολογητική της διάθεση. Έδειχνε να την ενδιαφέρει περισσότερο η αλληλεπίδραση, να έρθει σε επαφή με το κοινό και να μοιραστεί αυθόρμητα τις σκέψεις της και εν τέλει να «ζήσει» τη στιγμή, παρά να επιτελέσει το «τέλειο» περφόρμανς. Οι χορευτικές της φιγούρες είναι άλλωστε πλέον εμφανώς πιο αργές, στατικές και «βαριές» σε σχέση με ό,τι μας είχε συνηθίσει στο παρελθόν και αυτό γίνεται ξεκάθαρο από το πρώτο session της συναυλίας. Βέβαια, πέραν της ηλικίας, έχουν παίξει τον ρόλο τους σε αυτό και τα χειρουργεία στα οποία υποβλήθηκε στο αριστερό της γόνατο, μετά από τραυματισμό όταν έκανε την “Madame X Tour”.
Την όποια χορευτική αδυναμία της 56χρονης αναπλήρωσε η 11χρονη κόρη της Estere, η οποία έκλεψε τις εντυπώσεις με την ballroom εμφάνισή της, όταν η Madonna τραγουδούσε το Vogue. Η υπόθεση μάλιστα έγινε «άκρως» οικογενειακή, όταν στη σκηνή ανέβηκαν επίσης οι δυο γιοι της Αμερικανίδας σταρ, Rocco και David, ενώ στη συνέχεια η Madonna τραγούδησε την μπαλάντα Bad Girl, ένα από τα πιο απαιτητικά από ερμηνευτικής άποψης single που έχει κυκλοφορήσει, συνοδευόμενη στο πιάνο από την κόρη της Mercy. Η φωνή της είναι μεστή, καθαρή και ταυτόχρονα συναισθηματική – βάλσαμο δηλαδή για τα queer και straight ζευγάρια όλων των ηλικιών, που απολάμβαναν αγκαλιασμένα μια από τις πιο ρομαντικές στιγμές του σόου.
Το διαγενεακό χάσμα εξαλείφθηκε πλήρως στο στάδιο, όταν η Madonna, πλαισιωμένη από τεράστιους σταυρούς και τους χορευτές της, τραγούδησε το διαχρονικό Like a Prayer, με τα φλας των κινητών να συναγωνίζονται τους φωτορυθμικούς προβολείς, ενώ αντίστοιχος «χαμός» επικράτησε κατά τη διάρκεια του Hung Up, το ιδανικό τραγούδι για κάποιους που βρήκαμε αφορμή να σηκωθούμε από τις θέσεις μας για να χορέψουμε έστω και λίγο.
Στα highlights της συναυλίας συγκαταλέγονται οπωσδήποτε η αναπαράσταση της iconic περφόρμανς του “Like a Virgin” στο “Blonde Ambition Tour” υπό τη μουσική του “Papa don’t Preach”, η συγκινητική ερμηνεία του “Mother and Father” με φόντο στις οθόνες πορτρέτα των γονιών της τραγουδίστριας, η κινηματογραφική χορογραφία στο “Die Another Day” όπως και οι πιο φουτουριστικές εμφανίσεις για τα late 90s “Bedtime Story” και “Ray of Light”, με την Madonna να χορεύει σε ένα κουτί-«μηχανή του χρόνου» που πετούσε πάνω από το κοινό. Σε αυτό το ταξίδι στον χρόνο, που πλέον έχει χάσει την γραμμική του πορεία στον άξονα παρελθόν-παρόν-μέλλον, ιδιαίτερα ξεχωριστά στιγμιότυπα αποτέλεσαν επίσης, τα αποσπάσματα που ακούστηκαν από το “Unholy” των Sam Smith και Kim Petras και το “Break My Soul” της Beyonce, όπως και η «εμφάνιση» του Michael Jackson. Σε ένα ειδικό αφιέρωμα για τον «βασιλιά της pop» λίγο πριν το φινάλε, εμφανίστηκαν σε ένα τεράστιο video wall δυο φιγούρες που έμοιαζαν στη Madonna και τον Michael Jackson των 80s, να χορεύουν τραγουδώντας αντίστοιχα το “Like A Virgin” και το “Billie Jean”. Στη συνέχεια, αγκαλιάζονται, ενώ στην οθόνη εμφανίζεται το μήνυμα «δεν θα μπορέσω ποτέ να πω αντίο».
«Το πιο αμφιλεγόμενο πράγμα που έχω κάνει στην καριέρα μου είναι ότι είμαι ακόμη εδώ». Με αυτήν τη φράση η Madonna μας υπενθύμισε ουσιαστικά ότι δεν θα πρέπει να την έχουμε δεδομένη, προσδίδοντας παράλληλα βαθύτερο νόημα στην ακουστική ερμηνεία του I Will Survive που είχε προηγηθεί, με την ίδια να παίζει την κιθάρα. Σαράντα χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου της άλμπουμ, η «βασίλισσα της pop» δεν έχει απλώς επιβιώσει, αλλά είναι καλλιτεχνικά ενεργή και παρούσα, αποδεικνύοντας ακόμα και στους πιο «δύσπιστους» ότι έχει πίσω της μια ιστορία που αξίζει να παρακολουθήσεις, πολύ περισσότερο δε, όταν την διηγείται η ίδια.