Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι My Wet Calvin είναι μια από τις μεγαλύτερες μπάντες που έβγαλε η εγχώρια εναλλακτική σκηνή. Αν θυμάται κανείς κάτι από το συγκρότημα είναι τα live τους που αποτελούν ένα κράμα ανάμεσα σε shoegaze συναυλία και performance art. Τα self released bootlegs που τα συνόδευαν ήταν αντικείμενα με συλλεκτική αξία και η μουσική τους έγινε γνωστή σε όλο το μουσικόφιλο κοινό από στόμα σε στόμα. Η μπάντα κυκλοφόρησε δύο δίσκους, οι οποίοι πλέον ανήκουν στο πάνθεον των αγγλόφωνων δίσκων που βγήκαν στην Ελλάδα, και μετά αποσύρθηκε από τη μουσική σκηνή. Τουλάχιστον αυτή την αίσθηση έδωσαν στο κοινό τους που τους αγάπησε με οπαδικούς όρους. Στα χρόνια που μεσολάβησαν έκαναν οικογένεια, συνέχιζαν να παίζουν μουσική μεταξύ τους και να παρακολουθούν την εξέλιξη της εγχώριας μουσικής σκηνής. Το 2020 κυκλοφόρησαν το Χαμομήλι, το πρώτο δείγμα της νέας εποχής των Calvin και τώρα επιστρέφουν με αφορμή ένα μοναδικό μουσικό δρώμενο στο 2023 Eleusis.
Το Μυστήριο 106 Χαμομήλι-Διέλευσις που θα διαρκέσει από τις 24 μέχρι τις 28/05 είναι μια συναυλία εν κινήσει στην οροφή ενός τουριστικού λεωφορείου, που επί πέντε ημέρες θα διασχίζει τη Δυτική Αθήνα ακολουθώντας τη διαδρομή της πομπής των Ελευσίνιων Μυστηρίων. Η δράση εκτυλίσσεται κατά μήκος της Ιεράς Οδού, από το Αρχαίο Νεκροταφείο του Κεραμεικού ως το Ιερό της Δήμητρας στην Ελευσίνα, με απρόσμενα δρώμενα κατά τη διάρκεια της διαδρομής και την Αλέξια Σαραντοπούλου να εκτελεί χρέη ξεναγού στους 35 επιβάτες – θεατές.
Από το Δρομοκαΐτειο στο Δαφνί, από το Διομήδειον στο Σκαραμαγκά, από τον Κηφισό στη λίμνη Κουμουνδούρου, από τα Διάφανα Κρίνα στον Ζαμπέτα και από τον Μπάμπη τον Φλου στον Καντάφι, ανάμεσα στο Περιστέρι των Στέρεο Νόβα και την Ελευσίνα του Κουτσαφτή, μεταξύ φαιδρού και παραίσθησης, θρησκευτικού τουρισμού και λατρευτικής πομπής, το τουριστικό λεωφορείο θα φιλοξενήσει μια εμπλουτισμένη εκτέλεση της σπονδυλωτής σύνθεσης τους με τίτλο «Χαμομήλι» που κυκλοφόρησε το 2020.
Με αφορμή το δρώμενο αυτό και την επιστροφή τους στη μουσική, μιλήσαμε με τη μπάντα, στην οποία θα χρωστάμε για πάντα ευγνωμοσύνη γιατί έχει επενδύσει μουσικά με το “Alice Says” τις πιο κινηματογραφικές στιγμές της ζωής μας. Τουλάχιστον της δικής μου.
Πού ήταν οι My Wet Calvin τόσα χρόνια; Με εξαίρεση το Χαμομήλι του 2020, μετά το Happened Before εξαφανιστήκατε. Τι συνέβη;
Άρης: Πράγματι, λουφάξαμε αρκετά μετά το Happened Before. Λίγο η υποτιμημένη κρίση των τριάντα, που σε έβαζε να αναρωτηθείς τι στο καλό παριστάνεις με μια κιθάρα στο χέρι μπροστά σε φίλους, γνωστούς και καμιά 50αριά καλούς ανθρώπους ακόμα, λίγο τα παιδιά και τα σπίτια, ε δεν ήθελε και πολύ. Δεν το διαλύσαμε ποτέ πάντως, βρισκόμαστε και παίζουμε μουσική αδιαλείπτως, απλά με σαφώς λιγότερο εξωστρεφή διάθεση.
Ήσασταν μία από τις αγαπημένες μπάντες που έβγαλε η εγχώρια εναλλακτική σκηνή για πολλούς ανθρώπους. Φοβάστε πώς θα υποδεχτούν τα νέα σας κομμάτια και αν το κοινό σας είναι ακόμα πιστό;
Άρης: Φοβάμαι πολύ την έκθεση, δεν είμαι καθόλου έτοιμος προσωπικά για οποιαδήποτε απόρριψη, δίκαιη ή άδικη.
Λεωνίδας: Για μένα η πρόκληση πια δεν είναι τόσο η έξωθεν αποδοχή αλλά το να φτάσουμε σε κάποιο αποτέλεσμα που να ικανοποιεί αρχικά εμάς.
Πώς ήρθε η απόφαση να γράψετε ξανά τραγούδια και να κάνετε comeback;
Λεωνίδας: Δεν ήταν κάποια συνειδητή απόφαση, ούτε καν το πλήρωμα του χρόνου. Απλώς βαρεθήκαμε να σέρνουμε τζαμαρίσματα και ιδέες, και είπαμε μήπως τα βάλουμε σε έναν ορίζοντα.
Θα ακούσουμε ελληνικό ή ξένο στίχο; Πολλοί αγγλόφωνοι καλλιτέχνες έχουν γυρίσει στον ελληνικό στίχο. Θέλω να μου πείτε τι σημαίνει για εσάς η κάθε επιλογή και πώς βλέπετε το φαινόμενο αυτό.
Άρης: Οτιδήποτε γράφουμε πια είναι στα ελληνικά. Είκοσι χρόνια πριν, ο αγγλικός στίχος συνειδητά ή υποσυνείδητα σήμαινε την απόρριψη της μαζικής κουλτούρας που μας βασάνιζε τα πρώτα χρόνια της ζωής μας και ήταν δήλωση απόσχισης μας από αυτή. Λαϊκό ποπ, μπουζούκια, πανηγύρια με κανόνες πίστας και κυρίως το ελληνικό ροκ, το έκτρωμα που δημιούργησαν οι δισκογραφικές προσπαθώντας να γεννήσουν νέες Τρύπες και Σπαθιά – δεν θέλαμε να έχουμε καμία σχέση. Μια μέρα, αυτό τελείωσε. Οι στίχοι που μπορούσαμε να γράψουμε με τη ρηχή μας γνώση της αγγλικής στέρεψαν, ενώ παράλληλα αρχίσαμε σταδιακά να συμφιλιωνόμαστε με αξιόλογα τμήματα της ιστορίας της ελληνικής μουσικής που απορρίπταμε συλλήβδην στο παρελθόν. Και έτσι, ελληνικά.
Το comeback αυτό θα μεταφραστεί και σε live εμφανίσεις;
Λεωνίδας: Τα live ήταν και είναι πάντα η κορωνίδα της δράσης μας, εκεί όπου πραγματικά αποσκοπούσε όλη η δουλειά μας. Έχουμε κάνει live ως ντουέτο, τρίο, κουιντέτο, ως και 8 άτομα ήμασταν για κάποιες εμφανίσεις. Ωστόσο πάντα ήμασταν πολύ φειδωλοί στις εμφανίσεις μας. Μας ενδιέφερε πολύ το πού, με ποιους, πόσο συχνά, υπό ποιες συνθήκες θα γίνει το live, με αποτέλεσμα να έχουμε παίξει συγκριτικά λίγες φορές. Από το 2020, οπότε και έγινε το τελευταίο live μας, κάνουμε πρόβες τόσο ως ντουέτο όσο και με τους Model Spy, παίζοντας κομμάτια Calvin και Spy. Οπότε, ναι, με κάποιο φορμά θα ξαναγίνουν live Calvin.
Τα live των Calvin, από τα EP που φτιαχνόντουσαν ειδικά για την εμφάνιση μέχρι τις στολές στη σκηνή, θα έλεγα ήταν ιστορικά. Η νέα εποχή των Calvin θα έχει αντίστοιχο performance art και conceptual λογική;
Λεωνίδας: Αυτή ήταν καταστατική συνθήκη της μπάντας και, με το πέρασμα του χρόνου, ενισχύεται και πιο πολύ. Όλη η φάση με το Χαμομήλι, ως σπονδυλωτή 11λεπτη σύνθεση, η κυκλοφορία του ως σακουλάκι με χαμομήλι, το αντίστοιχο βίντεο κλιπ, η συναυλία που το συνόδευσε εν μέσω covid και, φυσικά, η προσαρμογή του για το φετινό event στην Ελευσίνα με τη συναυλία-ξενάγηση στο τουριστικό λεωφορείο αποτελούν δείγματα της διάθεσής μας να εμβαθύνουμε ακόμη περισσότερο στα εκφραστικά μέσα με τα οποία δουλεύουμε από την αρχή.
Θα δούμε και νέο δίσκο;
Άρης: Έχουμε γράψει καμιά 15αριά κομμάτια, αλλά δεν είμαστε σίγουροι ότι έχουμε γράψει δίσκο.
Έχει αλλάξει κάτι στον ήχο σας και στις επιρροές σας όλα αυτά χρόνια που μείνατε μακριά από την ενεργό δράση στη μουσική; Πώς επηρέασε η παύση τον ήχο σας;
Άρης: Υπήρξε μια μεγάλη περίοδος που δεν άκουγα μουσική. Έψαχνα λίστες με ηχογραφήσεις πεδίου, βροχές, σιγανούς ψιχαλισμούς, wind chimes και άλλα τέτοια. Μετά ο Λεωνίδας μου δάνεισε το Ηπειρώτικο Μοιρολόι και μέσα από τον έρωτα του Cristopher King για τον Αλέξη Ζουμπά και τον Κίτσο Χαρισιάδη άρχισα να βρίσκω και εγώ σιγά-σιγά μέρος του νεανικού μου ενθουσιασμού. Ακόμα και μέσα από αυτές τις διεργασίες όμως, ο ήχος μας θα είναι πάντα δέσμιος των τεχνικών δυνατοτήτων μας και των εφηβικών μας ονειρώξεων.
Λεωνίδας: Παλιότερα, θεωρούσα ότι υπάρχει η μουσική μας και η μουσική των άλλων. Τα τελευταία χρόνια, ίσως κι επειδή η περιχαράκωση των ειδών και των φυλών της μουσικής έχει εξασθενήσει, άρχισα να αντιλαμβάνομαι τη μουσική ως ένα πράγμα. Σε αυτό βοήθησε και η συνεργασία μου με το Γιάννη Βεσλεμέ (πρώην Felizol) που με μύησε στα αναλογικά συνθεσάιζερ και τον αυτοσαρκασμό ως εκφραστικό όχημα.
Από τους νέους καλλιτέχνες της εγχώριας σκηνής έχετε ξεχωρίσει κάποιον; Παρακολουθείτε τι γίνεται μουσικά στην Ελλάδα;
Άρης: Ναι και με τρομερό ενδιαφέρον πλέον, ξανά. Ανάμεσα στα πλάνα μας για το επόμενο διάστημα είναι ένα μεγαλούτσικο διήμερο φεστιβάλ τον Σεπτέμβρη με μπάντες και καλλιτέχνες που αγαπάμε σήμερα ή αγαπήσαμε πολύ όλα αυτά τα χρόνια. Θα το πούμε Αγοραφοβικό Φεστιβάλ. Κάποια από τα σχήματα που έχουμε συμπεριλάβει είναι πια σε θέση να γεμίζουν χώρους με χιλιάδες κόσμο, ενώ άλλα δεν έτυχαν ποτέ της αναγνώρισης που άξιζαν. Πέρα από την τοποθέτηση προϊόντος πάντως, σε αυτή την απάντηση πρέπει οπωσδήποτε να αναφερθεί ότι τόσο το στιχουργικό επίπεδο όσο και η ενέργεια στα live της Lunar, της Sci-fi River, της Penny, της Σεμέλης και γενικά της νέας fem rap σκηνής, είναι ένα διαρκές, επαναλαμβανόμενο σοκ.
Μεγαλώνοντας, θέλω να μου πείτε τη σχέση σας με τα ακούσματά σας και τους δικούς σας μουσικούς ήρωες. Ακούτε αυτά που ακούγατε πάντα ή μεγαλώνετε μαζί με τη μουσική και έχετε αλλάξει ακούγοντας νέους ήχους και ίσως και νέους καλλιτέχνες;
Λεωνίδας: Προσπαθώ να έχω τα αυτιά ανοιχτά σε οτιδήποτε καινούριο έχει νόημα και ψυχή – όσο κι αν αυτό γίνεται ολοένα και σπανιότερα – και ταυτόχρονα να εμβαθύνω σε ακούσματα που με έχουν καθορίσει και πιθανόν να μην έχω καταλάβει γιατί.
Άρης: Μας ρώτησε πρόσφατα ένας φίλος αν θα μας ενδιέφερε να ανοίξουμε το live της Kim Gordon στην Αθήνα και αρνήθηκα γιατί έχω κανονίσει διακοπές. Φοβάμαι ότι ο 23χρονος εαυτός μου με περιμένει στην παραλία για να με τσιμεντώσει.
Είστε και οι δύο μπαμπάδες πλέον. Πώς η εμπειρία της πατρότητας σας έχει αλλάξει και πώς θα νιώσετε όταν σας δουν τα παιδιά σας πάνω στη σκηνή; Είναι έτοιμα για να βιώσουν τους γονείς τους ως rock stars;
Λεωνίδας: Η μετάβαση από την εργένικη ζωή στον οικογενειακό βίο ήταν ένα ισχυρό πλήγμα στις καλλιτεχνικές μας φιλοδοξίες, αν μη τι άλλο, από πρακτικής άποψης: οι προτεραιότητες άλλαξαν, ο διαθέσιμος χρόνος για ένα απαιτητικό χόμπι συρρικνώθηκε. Για αρκετά χρόνια θεωρούσα ότι ο χρόνος που αφιερώνω στη μουσική, μου στερεί χρόνο από την οικογένειά μου. Η κόρη μου με είδε πρώτη φορά live το 2020, σε αυτή την περίεργη συναυλία που στήσαμε στην Ανάπλαση Χαϊδαρίου. Το πόσο περήφανη ένιωσε με έκανε να καταλάβω ότι η μουσική είναι αδιάρρηκτο κομμάτι αυτού που είμαι.
Με το πέρασμα του χρόνου, πώς άλλαξε και η δυναμική στη δική σας σχέση; Έχει περάσει φάσεις η συνεργασία και η φιλία σας;
Άρης: Μετράμε 20 χρόνια πλατωνικού γάμου. Έχουν υπάρξει πάρα πολλές στιγμές δημιουργικής σύμπνοιας και περίοδοι πλήρους αρμονίας, αλλά και περίοδοι εντάσεων ή απομάκρυνσης. Κάθε φορά που διαφωνούμε όμως, η φιλία μας προστατεύει τη συνεργασία μας και κάθε φορά που απομακρυνόμαστε, η συνεργασία μας ανανεώνει τη φιλία μας.
Ζούμε στην εποχή του streaming. Τα πρώτα χρόνια της ψηφιοποίησης της μουσικής μιλάγαμε για εκδημοκράτηση της βιομηχανίας με περισσότερες ευκαιρίες για νέους καλλιτέχνες. Πλέον μιλάμε για τη δικτατορία της playlist στις streaming πλατφόρμες και το virality του tiktok για ένα τραγούδι. Θέλω να μου σχολιάσετε το φαινόμενο και να μου πείτε πώς τοποθετήστε σε αυτό ως ακροατές και ως καλλιτέχνες.
Άρης: Δόθηκαν πράγματι περισσότερες ευκαιρίες σε νέους καλλιτέχνες. Δεν νομίζω ότι εμείς, για παράδειγμα, θα είχαμε δισκογραφήσει αν δεν είχε υπάρξει το MySpace. Μας τη σπάνε κι εμάς, αλλά δε μας προβληματίζουν κιόλας οι playlist όταν έχουμε ασύγκριτα ευκολότερη και οικονομικότερη πρόσβαση στη μουσική σε σχέση με το παρελθόν. Από την πλευρά των καλλιτεχνών τώρα, αυτοί μια ζωή δέσμιοι των ορέξεων των δισκογραφικών ήταν, από τότε που άρχισε να ορίζει την διάρκεια κάθε μουσικού έργου η χωρητικότητα του εκάστοτε φορμάτ, από τα 75αρια στο 33άρι και από το cd στο mp3 και την ελαχιστοποίηση του attention span.
Τη δεκαετία του πέρασε ο κόσμος έγινε πολύ political και άνθρωποι που νομίζαμε ότι ταιριάζουμε έδειξαν ένα πρόσωπο που δεν αντέχαμε να το βλέπουμε πια. Βιώσατε κάτι τέτοιο; Τα σύγχρονα politics έχουν επηρεάσει τα τραγούδια σας;
Λεωνίδας: Κάποτε το apolitic ήταν μια εντελώς θεμιτή στάση και πολλοί βολευόμασταν εκεί. Πλέον, παρ’ όλο που γίνεται με τους αδυσώπητους όρους του κατακερματισμού του περιεχομένου και των social media, η συζήτηση για μια σειρά από στερεότυπες αξίες έχει ανοίξει και δεν μπορεί παρά να είναι, συνειδητά πλέον, μέρος του αποτυπώματος μιας καλλιτεχνικής προσπάθειας.
Κάποτε το να ασχολιόσουν με τη μουσική και να είσαι καλλιεργημένος γύρω από αυτή σε έκανε the coolest cat. Αυτό με τον καιρό χάθηκε; Ή όχι; Είναι ακόμα γαμάτο να είσαι μουσικόφιλος ή οι influencer των social media έχουν καταστρέψει μια για πάντα τους ανθρώπους και την αντίληψη που έχουν γύρω από αυτά που δίνουν αξία στους ανθρώπους;
Λεωνίδας: Η μουσική την έχει πληρώσει χοντρά εξαιτίας της μείωσης του attention span και της επικυριαρχίας του οπτικού πολιτισμού. Καλώς ή κακώς, η μουσική απαιτεί χρόνο και προσοχή για να την απορροφήσεις.
Πώς θα περιγράφατε τη μουσική των Calvin σε κάποιον που δεν έχει ακούσει ποτέ του My Wet Calvin;
Λεωνίδας; Στο MySpace, μια φορά κι έναν καιρό, μπορούσες να βάλεις ως τρεις ετικέτες στη μουσική σου, κι εμείς είχαμε βάλει Shoegaze, Pop, Electronica. Επειδή είμαι φαν των ορισμών, σήμερα θα την αποκαλούσα αναθεωρητική, θορυβώδη ποπ.
Άρης: Ελπιδοφόρα.