Μεγάλωσαν στους δρόμους του Μπουένος Άιρες και πλέον έχουν έδρα το Βερολίνο, μια πόλη που μοιάζει η ιδανική βάση για ένα ντουέτο σαν τους Mueran Humanos, ο ήχος των οποίων ακροβατεί μεταξύ λατινοαμερικάνικου αέρα και krautrock επαναληπτικότητας. Από το 2001 που οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν, ο Tomas Nochteff και η Carmen Burguess δείχνουν πίστη και συνέπεια όχι μόνο στο ιδιαίτερο μουσικό τους υβρίδιο αλλά και στην DIY κοσμοθεωρία. Με δύο δίσκους στις αποσκευές τους -το ομώνυμο ντεμπούτο τους (2011) και το Miseress (2015) στο οποίο την παραγωγή ανέλαβε ο Jochen Arbeit των Einstürzende Neubauten– επιστρέφουν για άλλη μία φορά στην Αθήνα και τη σκηνή της Death Disco στην οποία θα εμφανιστούν το Σάββατο 4 Νοεμβρίου. Για να προετοιμαστούμε κατάλληλα, το έτερον ήμισυ Tomas Nochteff μας μιλάει πέρα από το DIY και για το πώς μερικά αποκόμματα εφημερίδας χάρισαν στους Mueran Humanos το όνομά τους.
Κατάγεστε από την Αργεντινή αλλά πλέον έχετε έδρα το Βερολίνο. Η μουσική σας έχει στοιχεία από την ηχητική παράδοση και τον δύο χωρών, πώς πιστεύεις ότι τα δύο στοιχεία συνδυάζονται και αλληλοεπηρεάζονται; Πιστεύω πως πρόκειται για παγκόσμια μουσική ή τουλάχιστον μουσική από κάποια μη καθορισμένη δυτική μητρόπολη. Το Βερολίνο και το Μπουένος Άιρες είναι απλά δύο δυτικές μητροπόλεις. Οπωσδήποτε η μουσική μας ήταν η ίδια πριν μετακομίσουμε στο Βερολίνο και θα παρέμενε η ίδια ακόμη κι αν πηγαίναμε σε κάποια άλλη πόλη. Δεν έχει πολλή σημασία. Στην πραγματικότητα, έχουμε feedback από όλο τον κόσμο παρά το γεγονός ότι τραγουδάμε στα ισπανικά κι αυτό για μένα είναι μία απόδειξη ότι αυτό που κάνουμε είναι παγκόσμιο.
Πώς είναι η ζωή του Βερολίνου για έναν μουσικό; Είναι ok αν περιοδεύεις πολύ γιατί βρίσκεται στο κέντρο της Ευρώπης.
Σε μία εποχή που η πληροφορία βρίσκεται διάχυτη παντού, πόσο σημαντική είναι η DIY στάση απέναντι στα πράγματα; Είναι τελικά επιλογή ή ανάγκη; To DIY είναι ένα εργαλείο που μας έδωσε η punk κουλτούρα αλλά όχι ένα δόγμα. Το θέμα είναι, αν κανείς δεν κάνει κάτι που χρειάζεσαι, πήγαινε και κάνε το μόνος σου. Αυτό σήμαινε για μας όταν ξεκινούσαμε. Για παράδειγμα, αν κάνεις δεν μας έκλεινε gig, το κάναμε μόνοι μας. Μεγαλώνοντας στην underground σκηνή του Μπουένος Άιρες είναι απλά κοινή λογική, κανείς δεν θα κάνει κάτι για μία μπάντα σαν τη δική μας, οπότε ή το κάνεις μόνος σου ή δεν γίνεται ποτέ. Αλλά αν κάποιος μπορεί να το κάνει για σένα, γιατί όχι; Εξαρτάται από το άτομο και από το ποιό είναι το αντάλλαγμα. Δεν υπάρχει τίποτα κακό από την ελεύθερη ένωση για έναν κοινό σκοπό, η συνεργασία είναι το κλειδί. Το πραγματικά σημαντικό είναι να μην συμβιβάζεσαι, να είσαι ανεξάρτητος από τον μερκαντιλισμό της κουλτούρας, να ακολουθείς τις ιδέες και τα ιδανικά σου, να είσαι αληθινός και ειλικρινής απέναντι στο όραμά σου. Όπως είπα, είναι εργαλείο και δεν είναι καλό να μετατρέπεται σε δόγμα. Όπως κάποιες 100% DIY μπάντες που μετά ακούς τη μουσική και τους στίχους τους και δεν έχουν ούτε μάι δική τους ιδέα, καμία προσωπικότητα, είναι απλά αντίγραφα. Λέω, λοιπόν, πως ίσως χρειάζεται να σταματήσεις να κάνεις τα πάντα μόνος σου και απλά να ενσωματώσεις μία δόση DIY στην πραγματική μουσική σου.
Πώς ήταν να δουλεύεις με τον Jochen Arbeit; Φοβερά! Όταν είχαμε ξεκινήσει να παίζουμε στο Βερολίνο πριν εννιά χρόνια, ήταν ένας από τους πρώτους ανθρώπους που ήρθε στα shows μας. Ήταν πάντα πολύ υποστηρικτικός και κάποια στιγμή μας πρότεινε να συνεργαστούμε. Ήρθε στο studio και έπαιξε τα μέρη του, πολύ εύκολα. Ήταν υπέροχα, είμαστε φαν των Neubauten από όταν ήμασταν 13 χρονών, είχαν μεγάλη επιρροή και στους δύο μας. Είναι ένας πραγματικός gentleman και ένας θρύλος της κιθάρας, είναι ο James Dean του industrial.
Πόσο εύκολο είναι το ότι είστε μόνο οι δυο σας; Κάνει τα πράγματα ευκολότερα ή τα «εγώ» σας κοντράρονται έτσι εντονότερα; Εμπιστευόμαστε απόλυτα ο ένας τον άλλο, είμαστε και οι δύο αρχηγοί και παράπλευρα μέλη συγχρόνως. Βοηθάμε ο ένας τον άλλο για να αναπτυσσόμαστε και να εξελισσόμαστε. Τα «εγώ» είναι εκτός κάδρου. Για εμένα, οι μπάντες είναι μία αλχημεία προσωπικοτήτων περισσότερο από οτιδήποτε άλλο και με αυτή την έννοια, αυτό είναι το ιδανικό line up. Είναι δύσκολο όταν είμαστε μόνο δύο να πετύχουμε τον ήχο που έχουμε μέσα στο κεφάλι μας, αλλά αξίζει την προσπάθεια. Γιατί υπάρχει τέλεια ισορροπία την οποία δεν θέλουμε να χαλάσουμε προσθέτοντας κι άλλο άτομο. Στην προκειμένη ισχύει το “less is more”. Ή όπως έλεγε ο Holger Czcucay, «ο περιορισμός είναι η μητέρα της δημιουργικότητας».
Πίσω από κάθε αστείο κρύβεται πάντα μία δόση αλήθειας. Πίσω λοιπόν από το αστείο σας περί «μίσους του ανθρώπινου είδους» τι κρύβεται και τι είναι τελικά τόσο ενοχλητικό στην ανθρώπινη φύση; Το όνομά μας σημαίνει «Πεθάνετε άνθρωποι» αλλά στα ισπανικά μπορεί να ερμηνευτεί και ως «πεθάνετε πριν σταματήσετε να είστε άνθρωποι, πεθάνετε όσο είστε ακόμη άνθρωποι, μην πεθάνετε σαν ποντικοί». Μου αρέσει αυτή η ασάφεια, είναι κρίμα που χάνεται στη μετάφραση. Το όνομα προέρχεται από ένα fanzine που έβγαζα. Έκοβα αποκόμματα από εφημερίδες και τα κολλούσα ώστε να μοιάζουν με τυχαία σημειώματα κι όταν έριξα μια ματιά σε αυτά, φαινόντουσαν όλα πολύ σκοτεινά. Μετά συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν δικό μου λάθος, αλλά αυτά που έγραφαν οι εφημερίδες ήταν όντως σκοτεινά. Κάνε το πείραμα και μόνη σου και κοίτα τις λέξεις τυχαία, τι βλέπεις; «Αγάπη», «ζωή», «λουλούδια»; Όχι, βλέπεις λέξεις όπως «βιασμός», «δολοφονία», «σύγκρουση», «ήττα», «τσουνάμι», «απειλή», κοκ. Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα ότι είμαστε όλοι αντικείμενα μίας διεθνούς καμπάνιας τρόμου. Ένιωσα ότι το «πεθάνετε, άνθρωποι» ήταν το πραγματικό μήνυμα των μεγάλων μέσων. Οπότε όταν τα συνέλεξα και έκανα το fanzine, του έδωσα αυτό το όνομα. Άρεσε και στην Carmen κι έτσι έγινε και το όνομα του project μας.
Σε μία κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, ποιός θα ήταν ο πρώτος δίσκος που θα έπαιρνες από το σπίτι σου; To Chrome Box. Περιέχει LPs των Chrome μέσα σε ένα βιβλίο γύρω από τη μπάντα. Ατόφιο φουτυριστικό acid rock ‘n’ roll από το απώτερο διάστημα, φανταστικό κολάζ συμπαγούς μουσικής φτιαγμένης από δύο «πανκιά» υπό την επήρεια του LSD. Αν με ρωτούσες, αυτή είναι DIY μουσική με την πραγματική έννοια της λέξης.