Όλα ξεκίνησαν από ένα αστείο. Μια metal μπάντα από την Φινλανδία με εμφάνιση τύπου Gwar λαμβάνει μέρος στην Eurovision για να φρικάρει τον κόσμο. Εκείνο όμως που προέκυψε από τη συμμετοχή των Lordi στον διαγωνισμό ήταν εντελώς αναπάντεχο. Κέρδισαν. Έγιναν εθνικοί ήρωες και πηγή υπερηφάνιας για τους Φινλανδούς. Ήταν 2006.
Μέχρι το 2007 η Φινλανδία είχε ξεγράψει τους Lordi. Μόλις τελείωσε το πανηγύρι, όλοι αναρωτιόνταν πού είχαν πάει οι Lordi. Το συγκρότημα που κάποτε είχε βρεθεί στο επίκεντρο της Ευρώπης φέρνοντας δόξα στη Φινλανδία, αποτελούσε πλέον ντροπή.
Το χειρότερο μέρος από την πτώση των Lordi ήταν το γεγονός ότι ενώ προοριζόταν σαν μια ανατρεπτική πράξη, θεωρήθηκε ξεπούλημα από το κοινό που οι Lordi επιθυμούσαν πιο πολύ να προσεγγίσουν: τους metalheads. Φανταστείτε για παράδειγμα, εάν οι Clash εμφανίζονταν στο Star Search. Οι Lordi έχασαν κάθε ίχνος αξιοπιστίας και η νίκη στην Eurovision ουσιαστικά κατέστρεψε την καριέρα του συγκροτήματος.
Μετά από μια πτώση έπεται η άνοδος. Η επιστροφή των Lordi στο προσκήνιο έρχεται αυτή τη φορά μέσα από την προσωπική καταγραφή της ιστορίας των τεράτων που έχασαν το δρόμο τους και επιχειρούν να τον βρουν και πάλι. Σύμφωνα με δημοσίευμα στο Dangerous Minds, πρόκειται για ένα καταπληκτικό ντοκιμαντέρ από τον σκηνοθέτη Antti Haase για τον frontman των Lordi, Tomi Putaansuu ή αλλιώς «Monsterman». O Putaansuu και ο Haase ήταν φίλοι στην παιδική τους ηλικία. Όταν είχε έρθει η πλέον η κατάλληλη στιγμή, ο Putaansuu επικοινώνησε με τον Haase για να δημιουργήσει ένα ντοκιμαντέρ για την επιστροφή του στη δημοσιότητα. Ο Haase συμφώνησε και το αποτέλεσμα είναι μια συγκινητική, μελαγχολική και βαθιά στοχαστική ματιά στους κινδύνους της φήμης και του stardom.
To ντοκιμαντέρ «Monsterman» δίκαια κέρδισε το βραβείο της κριτικής επιτροπής στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου στο Austin. O Haase σκηνοθέτησε ένα rock ντοκιμαντέρ που έχει τις κινηματογραφικές πινελιές που συνδέει κανείς με τις αφηγηματικές καλλιτεχνικές ταινίες. Πρόκειται για μια όμορφα γυρισμένη ταινία που φιλοδοξεί να επικοινωνήσει όχι μόνο μέσα από πλάνα τεράτων και συναυλιών, αλλά μέσα από μια οπτική ποίηση που προκαλεί αίσθηση με τρόπους που ξεπερνούν το απλό ρεπορτάζ. Το «Monsterman» έχει ψυχή.
Το ντοκιμαντέρ κατορθώνει να αποδώσει ένα επίπεδο οικειότητας με το υποκείμενό του, χωρίς να αποκαλυφθεί το πρόσωπο του Putaansuu. Πράγματι, δεν βλέπουμε κανένα πρόσωπο από τα μέλη των Lordi, μέχρι λίγο πριν το τέλος, που εμφάνιζεται μόνο ένα. Ο Putaansuu έγινε έξαλλος που ο σκηνοθέτης αθέτησε την συμφωνία τους που προέβλεπε ότι κανένα μέλος της μπάντας δεν έπρεπε να εμφανιστεί χωρίς μάσκα, με αποτέλεσμα να αποκηρύξει τα δικαιώματά του για το ντοκιμαντέρ. Λαμβάνοντας υπόψη την συγκινητική απεικόνιση των Lordi και την συνολική υπεροχή της ταινίας, ίσως ο Putaansuu να αλλάξει γνώμη. Σύμφωνα με τον Haase η «επούλωση της πληγής» έχει ήδη ξεκινήσει.
Το rock ‘n’ roll είναι ιδιαίτερα σκληρό με τους stars που έχουν μεγαλώσει. Για κάθε Keith Richards ή Patti Smith, υπάρχουν μερικές δεκάδες rockers που έχουν ξοφλήσει. Παίρνει κανείς πια στα σοβαρά τον Axl Rose, τον Steven Tyler ή την Sinead O’ Connor; Κάποιοι γηραιότεροι rockers γράφουν τα απομνημονεύματά τους προκειμένου να κρατηθούν στο «παιχνίδι». Είναι ένας αξιοπρεπής τρόπος για να συνεχίσουν να δημιουργούν χωρίς να σε κοροϊδεύουν. Ο Putaansuu είναι ο φοίνικας που θα αναγεννηθεί από τις στάχτες του. Αυτός είναι άλλωστε ο metal τρόπος.
Στο «Monsterman» η προσπάθεια του Putaansuu να σταθεί ξανά στα πόδια του και να αναστήσει την καριέρα του είναι ηρωική. Δεν γνωρίζει κάτι άλλο πέρα από τον κόσμο αυτό που έχει δημιουργήσει. Στο σπίτι του, εξακολουθεί να περιβάλλεται από την τεράστια συλλογή του με φιγούρες, μάσκες και ταινίες τρόμου. Ακόμη, παραδέχεται ότι είναι αρκετά παιδί μέσα του για να αποκτήσει ο ίδιος παιδί. Ζει μόνος του σε μια χιονισμένη καλύβα 50 χιλ. από τον Αρκτικό Κύκλο κι έχει την αμέριστη αγάπη της πολυαγαπημένης του μητέρας. Το σχέδιο του να επιστρέψει στις μέρες δόξας μπορεί πράγματι να πετύχει. Και η ταινία «Monsterman» είναι ένα πολύ καλό ξεκίνημα για να γίνει αυτό πραγματικότητα.
