Στο εναρκτήριο track του Radical Optimism, End Of An Era, η Dua Lipa κάνει μια ξεκάθαρη δήλωση: Στα 28 της χρόνια, μέσα σε μια φρενήρη και διαρκώς ανοδική πορεία, η pop star αισθάνθηκε πως έχει έρθει η ώρα να γυρίσει κεφάλαιο στον ήχο και την αισθητική της. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν παραμένει σύμβολο της αναβίωσης των ένδοξων εποχών του Studio 54. Σε κάθε κομμάτι του νέου album, φροντίζει να κεράσει synths και μπασογραμμές που μας φέρνουν στον νου τους λόγους για τους οποίους λατρεύτηκε φανατικά, από τους οπαδούς της mainstream pop και της R&B, μέχρι εκείνους της alt pop/rock, της indie, της jazz, της afro house – και κάθε λογής μουσικής.
Όταν στα 15 της βρέθηκε από το Κόσοβο όπου μεγάλωσε, στο Λονδίνο, με τη στήριξη της οικογένειάς της, οι πρώτοι ψίθυροι για εκείνο το κορίτσι που μετανάστευσε για να κυνηγήσει το όνειρό της, άρχισαν να διαχέονται γρήγορα στους κύκλους του pop industry. Και όχι άκαρπα, αφού το 2017 κυκλοφόρησε με τη Warner Records το electropop New Rules που γρήγορα αναδείχθηκε σε global hit.
Ωστόσο, αρκετοί από εκείνους που το χόρευαν παθιασμένα, υπήρξαν οι ίδιοι που βλέποντας βίντεο από τις πρώτες live εμφανίσεις της, έφτιαχναν ειρωνικά memes για τις άγαρμπες -ακόμη- χορευτικές κινήσεις της. Η Dua Lipa δεν το έβαλε κάτω: Συνέχισε να κυκλοφορεί τη μία επιτυχία μετά την άλλη (Be The One, IDGAF, One Kiss) και όσο τα τραγούδια της κατέκλυζαν τα ραδιόφωνα και τις digital πλατφόρμες, εκείνη κλεινόταν σε κάποια αίθουσα και εξασκούσε την κίνησή της.
Εξαπλώνοντας σταδιακά τη φήμη της εκτός των συνόρων της Μεγάλης Βρετανίας, έφτασε δουλεύοντας σκληρά να κατακτήσει την παγκόσμια μουσική βιομηχανία, η οποία -δικαίως- τολμά να παρομοιάζει το success story της με τον αέρα που έφερε σε αυτή η Madonna τα πρώτα χρόνια της καριέρας της. Για τα πρακτικά, ο δεύτερος δίσκος της Dua, Future Nostalgia, απέσπασε μεταξύ άλλων ένα Grammy (Best Pop Vocal Album), ένα Brit Award για το Καλύτερο Βρετανικό Album του 2021, ενώ το Moonlight Edition του συγκέντρωσε 12 δισεκατομμύρια streams στο Spotify, γράφοντας ιστορία ως το δεύτερο most streamed album γυναίκας καλλιτέχνιδας.
Physical, Don’t Start Now, Levitating και Break My Heart, είναι μόνο μερικά από τα mega hits που έγιναν instant classics και παίχτηκαν ξανά και ξανά, με τρόπο εθιστικό, στα headphones και τα ηχεία των θαυμαστών της. Η επιτυχία του δίσκου επισφραγίστηκε με ένα μεγάλο παγκόσμιο tour, στο οποίο την πλαισίωσαν εξαιρετικοί μουσικοί και vocalists που συνέθεσαν τη μπάντα της. Για την superstar – που αποστρέφεται το playback ακόμη κι όταν χορεύοντας δυσκολεύεται να πάρει ανάσα – τίποτα δεν συγκρίνεται με την «αληθινή μουσική» και τη live εμπειρία.
Και δεν είναι μόνο η μουσική. Η Dua είναι έξυπνη, προσιτή, κοινωνικά ευαισθητοποιημένη και αυθόρμητη. Αν τη συναντήσεις στους δρόμους του Λονδίνου ή σε κάποιο μπαρ, θα είναι εκείνο το κορίτσι που μπορείς να κάνεις κολλητή σου και να χαζέψετε παρέα βιβλία σε κάποιο βιβλιοπωλείο, ή να χορέψετε μαζί όλο το βράδυ. Αν τη δεις να τραγουδάει σε κάποιο στάδιο, θα είναι η pop star που καταφέρνει να αφουγκραστεί τον παλμό μιας εποχής η οποία αποζητά την επαφή και την απλότητα, και να ξεχωρίσει μέσα στις ανακυκλώσιμες φιγούρες της μουσικής βιομηχανίας, χωρίς πολλά «μπαχαρικά», αλλά με τη φλόγα και το πηγαίο ταλέντο της.
Τώρα, στο τρίτο album της, επιβεβαιώνει αυτό που αρκετές και αρκετοί έσπευσαν κάποτε να αμφισβητήσουν: Πως ήρθε για να μείνει και να παραδώσει τη μουσική κληρονομιά της σε επόμενες γενιές που θα αναζητήσουν την εμπορική, αλλά καλή pop.
Στις συνεντεύξεις που παραχώρησε πριν την κυκλοφορία του δίσκου, όπως εκείνη στο Rolling Stone, η καλλιτέχνιδα είχε κάνει λόγο για ένα album με britpop, rave και psychedelic-pop καταβολές, τις οποίες ωστόσο δεν καταφέραμε να εντοπίσουμε ακούγοντας τον δίσκο. Τα πρώτα τρία singles, τα banger Houdini και Training Season και το classic pop Illusion, πέρα από αριστουργηματικά, λειτούργησαν ως μια ομαλή μετάβαση από το era του Future Nostalgia σ’ εκείνο του Radical Optimism. Ωστόσο, «έκαψαν» την προσμονή που είχε καλλιεργηθεί για την κυκλοφορία του album και το πλούσιο promo γύρω από αυτή, αφού πατώντας το play και φτάνοντας μέχρι το ενδέκατο track, δεν καταφέραμε να ακούσουμε κάποιο dance κομμάτι με τη λάμψη των προκατόχων του.
Στην πρώτη ακρόαση, επικράτησε η απογοήτευση και μια απορία: «Αυτό περιμέναμε τόσο καιρό;». Στη δεύτερη-τρίτη ακρόαση, οι ορίζοντές μας διευρύνθηκαν και αρχίσαμε να αποδεχόμαστε πως ακόμα και μια megastar δεν υποχρεούται να ακολουθεί συνθετικά τη γραμμή που της χάρισε την επιτυχία και το breakthrough της, αλλά δικαιούται να εξελίσσεται και να ωριμάζει. Κάπου εκεί, ευθυγραμμιστήκαμε με το όραμά της και αρχίσαμε να «βουτάμε» βαθιά στο album, το οποίο φανερώνει πως η εύπεπτη pop δεν είναι το στοιχείο της.
Στο Radical Optimism δεν θα βρεις τα λαμπερά dance/disco hits του Future Nostalgia. Θα εντοπίσεις όμως αρκετά ειλικρινή κομμάτια της ψυχής της, στα οποία θέλησε να δώσει φωνή και να τα μοιραστεί μαζί με όσους και όσες είναι ανοιχτοί να τα εξερευνήσουν. Τα δύο περίπου χρόνια που πέρασε στο studio, μαζί με τον ευφυή Kevin Parker των Tame Impala (τα στοιχεία του alt pop group είναι εμφανή στον ήχο του δίσκου) και τους άλλους συν-δημιουργούς και παραγωγούς, λειτούργησαν παράλληλα ως μια μορφή ψυχοθεραπείας και κάθαρσης για την ίδια.
Το πιάνο και η τρυφερή κιθάρα στο These Walls, η dream pop και γκρουβάτη διάθεση στο Whatcha Doing, το μελαγχολικό French Exit για τους έρωτες που περνούν και η αιθέρια dance-pop μπαλάντα, Falling Forever, που εξυμνεί την φευγαλέα φύση του πάθους και τα vocals της φέρνουν κάτι από το Frozen της Madonna, επισφραγίζουν το νέο κεφάλαιο που ήθελε να γράψει η Dua Lipa στην καριέρα της.
Το Anything For Love είναι συγκινητικό και λιτό, όπως αρμόζει σε ένα κομμάτι που περιεργάζεται την επιδραστικότητα της αγάπης. Το Maria, έχει ήδη αγαπηθεί για τη ρομαντική, καλοκαιρινή διάθεσή του και την τολμηρή εξομολόγηση της καλλιτέχνιδας, η οποία μέσα από τους στίχους του τραγουδιού ευχαριστεί την πρώην κοπέλα (Μαρία) κάποιου συντρόφου της, για «όλα όσα έχει κάνει» και για «όλη την αγάπη που του έδωσε». Αν δεν είναι αυτό μεγαλείο ψυχής, τότε τι;
Στο τελευταίο κομμάτι, Happy For You, συμπυκνώνεται η μαγεία του δίσκου. Εξού και η επιλογή να αποτελέσει την κατακλείδα του. Η live παρουσίασή του στο SNL αλλά και στο προ μερικών ημερών free show-έκπληξη που πραγματοποίησε η Dua Lipa στην κατάμεστη Times Square, επιβεβαίωσε πως το τραγούδι έχει σημαδέψει με έναν τρόπο ξεχωριστό και την ίδια την pop star, που μας χάρισε ένα βάλσαμο στην καρδιά γι’ αυτό το καλοκαίρι.
Λίγο πριν εκπληρώσει τον Ιούνιο το μεγάλο της όνειρο, να βρεθεί στο Glastonbury ως headliner, η Dua κρατά σφιχτά στα χέρια της την πυξίδα που της δείχνει τον δρόμο για το άπειρο. Ανάμεσα σε πορείες λοξές και ακανθώδεις, ο δημιουργικός πλούτος της, η σκληρή δουλειά και η λαχτάρα για ζωή που έχει τις ρίζες της στην τολμηρή απόφασή της να μεταναστεύσει στα 15 της για να βρεθεί όσο πιο μακριά μπορεί, φαίνεται πως θα συνεχίσουν να την επαναφέρουν στη συναρπαστική τροχιά της. Το επιτάσσει η «Ριζοσπαστική Αισιοδοξία» της, άλλωστε.