Δύο κλασικά μυθιστορήματα από τα μέσα του 20ού αιώνα επανασυστήνονται στο κοινό από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Με φόντο την απέραντη, ομοιόμορφη έρημο, ο νεαρός υπολοχαγός Τζοβάνι Ντρόγκο περνάει τη ζωή του στο Οχυρό Μπαστιάνι, περιμένοντας μάταια την εισβολή του θρυλικού εχθρού από τον βορρά που θα δώσει νόημα στη ζωή του και τη μεγάλη ευκαιρία για την πολυπόθητη δόξα. Τα χρόνια περνούν. Ο εχθρός δεν παρουσιάζεται ποτέ. Ο αξιωματικός πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με το κορυφαίο γεγονός: τον θάνατο. Μόνος.
Το ιδιαίτερο, καφκικό αριστούργημα του Ντίνο Μπουτζάτι διαπλέκει υποδειγματικά τη μοναξιά, την υπαρξιακή αγωνία, την άνιση μάχη ενάντια στο αμείλικτο πέρασμα του χρόνου, την αξιοπρέπεια και τον θάνατο.
Η έρημος των Ταρτάρων είναι το γνωστότερο έργο του σπουδαίου ιταλού μυθιστοριογράφου, διηγηματογράφου, ζωγράφου, ποιητή και δημοσιογράφου Ντίνο Μπουτζάτι (1906-1972), ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους Ιταλούς συγγραφείς. Έχει μεταφραστεί σε όλο τον κόσμο και μεταφερθεί στη μεγάλη οθόνη από τον Βαλέριο Τζουρλίνι, έχει διαβαστεί και αγαπηθεί όσο λίγα ευρωπαϊκά μυθιστορήματα.
Αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για το μυθιστόρημα Περιμένοντας τους βαρβάρους του Νομπελίστα Τζ. Μ. Κουτσί, ο οποίος το περιγράφει ως: «Ένα παράξενο μυθιστόρημα που σε στοιχειώνει, ένα εκκεντρικό κλασικό βιβλίο».
Ύστερα από δέκα χρόνια γάμου, ο Πορτ και η Κιτ Μόρσμπερι διαπιστώνουν πως η συναισθηματική και σεξουαλική μεταξύ τους απόσταση δυσκολεύει τη συμβίωσή τους. Ένα ταξίδι στη Βόρεια Αφρική είναι το αντίδοτό τους στο αδιέξοδο. Σκοπεύουν να διασχίσουν την Αλγερία, χωρίς να έχουν καταλήξει στον ακριβή προορισμό τους. Είναι αποφασισμένοι να αφήσουν πίσω τους τον σύγχρονο κόσμο. Αυτή η ανέμελή τους απόφαση όμως θα έχει τρομερές συνέπειες και για τους δύο.
Πρόκειται για το πρώτο μυθιστόρημα του αμερικανού ποιητή, συνθέτη και συγγραφέα Πολ Μπόουλς (1910-1999), το οποίο έχει μεταφερθεί στον κινηματογράφο από τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι. Η έκδοσή του το 1949 του χάρισε μεγάλη φήμη και η συγγραφική του δραστηριότητα επισκίασε τις υπόλοιπες. Το Τσάι στη Σαχάρα είναι μια πραγματεία για το αποικιακό βλέμμα και τη σύγκρουση ανάμεσα στον «πολιτισμένο» δυτικό άνθρωπο και τις κοινωνίες της Βόρειας Αφρικής που επισκέπτεται, τις οποίες δεν θα μπορέσει ποτέ του να καταλάβει. Ο ίδιος ο Μπόουλς έζησε στην Ταγγέρη ως τον θάνατό του. Σε μια συνέντευξή του είχε πει: «Πάντα ήθελα να πάω όσο πιο μακριά μπορούσα από τον τόπο όπου γεννήθηκα».
Σύμφωνα με τον συγγραφέα Τομπάιας Γουλφ, το Τσάι στη Σαχάρα είναι «ένα από τα πιο πρωτότυπα, θα έλεγε κανείς ενορατικά, λογοτεχνικά έργα του 20ού αιώνα».