Full disclosure: η συνέντευξη που θα διαβάσετε παρακάτω είναι ανάμεσα σε δύο φίλους. Γίνεται με αφορμή τον τελευταίο δίσκο του ενός κι αυτός που την υπογράφει θεωρεί μεγαλή τιμή του ότι διάβασε το όνομά του στις ευχαριστίες του οπισθόφυλλου. «Σιγά το νέο», θα πείτε, σε μια μικρή αγορά όπως είναι η ελληνική, σε μια λιλιπούτεια σκηνή όπως είναι η εγχώρια ανεξάρτητη, όλοι γνωρίζονται με όλους και πάνω από τις μισές συνεντεύξεις γίνονται σε φιλικό πλαίσιο.
Όμως ο Melorman, κατά κόσμον Αντώνης Χανιωτάκης, δεν μπαίνει σε κανένα από αυτά τα κουτάκια. Αφενός μεν, γιατί κυκλοφορεί κατά βάση σε labels του εξωτερικού (το For the Sun είναι μια κατ’ εξαίρεση «επιστροφή στα πάτρια έδαφη») κι αφετέρου γιατί είναι ένας δημιουργός που δυσκολεύεται πολύ, σχεδόν δυσφορεί, να παίξει το παιχνίδι ακόμα και της ελάχιστης δυνατής -δηλαδή της απολύτως θεμιτής- δημοσιότητας. Έχει αυτήν την old school (ω Θεοί, πότε πρόλαβαν τα 90s να γίνουν old school;) φιλοσοφία ότι «η δουλειά του καλλιτέχνη τα λέει καλύτερα από το στόμα του». Off the record το έχουμε συζητήσει πολλές φορές: εγώ πιστεύω ότι αν κάποιοι δημιουργοί έχουν ένα λόγο παραπάνω να εξηγούν το context της ύπαρξής τους είναι εκείνοι που κινούνται στη λεπτή γραμμή του ambient.
Για να μην ταλαιπωρούμε άλλο τη δεοντολογία, δε θα πω ότι αυτός είναι ο πιο «ολοκληρωμένος», «ώριμος», insert όποιο κλισέ θέλετε, δίσκος της πορείας του μέχρι τώρα. Αλλά ότι σίγουρα, όπως επιβεβαιώνει και ο ίδιος, είναι ο πιο «φωτεινός». Δεν εκπληρώνει το «ατμοσφαιρικός» μόνο ως σάουντρακ κάποις αυγής ή ηλιοβασιλέματος, αλλά σχεδόν σε παρακινεί να σηκωθείς από το κάθισμά σου και κατά τη διάρκεια της υπόλοιπης ημέρας. Κι όταν πας να το κάνεις, το μετανιώνει και σου λέει «την επόμενη φορά». Ή «στο επόμενο κομμάτι».
Τα υπόλοιπα, εκτός απο την λεπτοδουλειά της παραγωγής για την οποία ασφαλώς και δε θα μιλήσει εκείνος, από τον ίδιο…
Ανδρέας Σιμόπουλος/ Fos Photos
Ποια είναι η ιστορία του καινούριου δίσκου; Πότε ξεκίνησες να γράφεις; Πότε κατάλαβες ότι τον «έχεις»; Πόσα κομμάτια πέταξες για να καταλήξεις στα 6 του tracklist; Άρχισα να τον γράφω πέρυσι τον Ιούνη.Ήμουν στην Κρήτη για διακοπές και κάθε πρωί που ξυπνούσα γύρω στις 7 (είμαι πρωινός τύπος), έγραφα κάποιες ιδέες στο iPad ή στο κινητό σε ένα app με πολύ basic λειτουργίες. Η ιδέα της ονομασίας του άλμπουμ (For the Sun) ήρθε στο καράβι για Κρήτη, έτσι όπως ανυπομονούσα φτάνοντας στο λιμάνι του Ηρακλείου να ξημερώσει και να δώ τον ήλιο. Εκείνη την ημέρα έγραψα πολλές ιδέες, ηχογράφησα πολλούς ήχους που μετά χρησιμοποίησα στο άλμπουμ.
Κατάλαβα οτι τον «έχω» όταν ήταν σχεδόν έτοιμα 10 κομμάτια που με παρέπεμπαν στο συναίσθημα εκείνων των ημερών. Είναι πολύ σημαντικό να ακούς ένα κομμάτι και να σου φέρνει εικόνες ή αναμνήσεις από ένα συγκεκριμένο γεγονός ή μία διαδρομή. Μετά έκανα μια ανακατανομή των κομματιών και επέλεξα τα πιο «φωτεινά» (συναισθηματικά), με την εξαίρεση του “Eliquis” που το κράτησα για έναν πολύ συγκεκριμένο προσωπικό λόγο.
Ποιος τον άκουσε πρώτος; Πόσο έτοιμο θες να είναι ένα track για να το παίξεις σε κάποιον και πόσο σε επηρεάζει η γνώμη του; Πρώτα τον άκουσε η κοπέλα μου που μένουμε μαζί, αλλα σίγουρα η γάτα μου η Τζιτζερ πίνει νερό στο όνομα του. Δεν έχω κάποιο πρόβλημα να στείλω είτε μια ιδέα σε κάποιον είτε ένα ολοκληρωμένο κομμάτι. Οταν βρίσκομαι σε αντιπαραγωγική περίοδο ίσως κιόλας να αναζητήσω μια γνώμη – περισσότερο για ψυχολογικούς λόγους παρά για πρακτικούς. Μετά απο τόσα χρόνια, αντιλαμβάνομαι πλέον τι λειτουργεί σε ένα project, οπότε είναι αρκετά δύσκολο να με επηρεάσει η γνώμη κάποιου εκτός και αν πρόκειται για θέμα τεχνικό. Δηλαδή για πρόβληματα ηχητικής ή ακουστικής φύσης που δεν έχω αντιληφθεί. Στο συγκεκριμένο αλμπουμ στο master είχα τη βοήθεια του Νίκου Φραγκομανωλάκη (Nikosf.) που συμπλήρωσε με την αισθητική του και την καλή ενέργειά του τον δίσκο.
Έχω μια θεωρία για τη μουσική που κάνεις (εγώ θα την χαρακτήριζα «ατμοσφαιρική electronica με ambient στοιχεία»). Η θεωρία μου λέει λοιπόν το εξής: είναι δύσκολο να μη σου αρέσει αφού μπορεί να λειτουργήσει εύκολα ακόμα και στο background, αλλα είναι ακόμα δυσκολότερο να εξηγήσεις σε κάποιον το γιατί τη γουστάρεις… Ο καθένας κατηγοριοποιεί την μουσική όπως τον διευκολύνει. «Ατμοσφαιρική electronica» είναι οκ.
Δε διαφωνώ με τη θεωρία, αλλά πιστεύω οτι κάθε είδος έχει την στιγμή και το μέρος της αποκορυφωσής του. Σίγουρα η ambient μπορεί να λειτουργήσει κατά πολλούς σαν μουσική ασανσέρ ή, ας πούμε, να υπάρχει στο background οταν διαβάζεις ή να παίζει αδιάφορα σε κάποιο χώρο. Αλλά για μένα το υποσυνείδητο είναι πιο σημαντικό απο το συνειδητό στη μουσική. Ο στίχος προκαταβάλλει τον ακροατή. Εκφράζεται άμεσα κι έμμεσα ο καλλιτέχνης κι εσύ μέσα απο αυτόν. Ενώ η μουσική που δεν έχει στίχους εκφράζεται και αποκωδικοποιείται απο τον καθενα μας πολύ διαφορετικα. Εκεί είναι η μαγεία. Στο κατάλληλο μέρος, κι αν αφεθείς, μπορεί να σου φέρει πρωτόγνωρα συναισθήματα. Προσωπικά την βρίσκω θεραπευτική και είναι και ένας από τους λόγους που γράφω κι ακούω το συγκεκριμένο είδος .
Πώς σου φαίνεται η μουσική πραγματικότητα στην posτ-lockdown εποχή; Πότε πιστεύεις ότι θα ξαναπαίξεις live; Σου έχουν λείψει τα dj sets; Πολύ δυσκολότερη απο πριν προφανώς. Αλλά δεν μπορώ να πώ οτι και πριν την καραντίνα τα πράγματα για τους indie δημιουργούς ή DJs ηταν καλύτερα. Πόσο μάλλον τώρα. Αντιμετωπίζονται οι καλλιτέχνες σαν χομπίστες εδώ και πολλά χρόνια. Πρέπει να αλλάξει αυτή η νοοτροπία και να αντιμετωπιστεί όλος αυτός ο κόσμος που ζεί απο την τέχνη ως μια οντότητα που προσφέρει έργο όπως όλα τα άλλα επαγγέλματα
Ναι μου έχουν λείψει πολύ τα sets αλλά δεν αντέχω αλλο να βλέπω live feed μέσω Facebook. Έχασε το νοημά του κι αυτό. Έχει κι ένα όριο η ανάγκη για αυτοπροβολή. Δεν ξέρω για live τιποτα ακόμα. Δεν έχει προκυψει κάποια συζήτηση υπό τις παρούσες συνθήκες. Πιστεύω από το 2021 και μετά ίσως γίνει κάτι.
Ήταν καθόλου δημιουργική η περίοδος της καραντίνας; Τι σου έμαθε; Καθόλου δημιουργική. Καλλιτεχνικά μηδεν. Με το που τελείωσε άρχισα πάλι να γράφω. Ηταν πολύ περίεργη κι αγχωτική περίοδος λόγω της άγνοιας για τον συγκεκριμένο ιό αλλά και της ευθύνης που έχουμε απεναντι σε ευάλωτες κατηγορίες ανθρώπων. Με έμαθε οτι πλέον τα σχέδια που μπορεί να κάνω για το μέλλον μπορεί να καταρρεύσουν μεσα σε μια στιγμή. Οπότε κατάλαβα οτι το τώρα είναι σημαντικότερο και προσπαθώ να το ζώ καλύτερα.
2 λόγια για την Same Difference Music. Πώς και δεν ηχογράφησες στην Sun Sea Sky αυτή τη φορά; Η Same Difference Music είναι το ηλεκτρονικό/ πειραματικό/ film music κομμάτι της Inner Ear. Ήθελα να βγάλω πάρα πολύ μία ολοκληρωμένη κυκλοφορία στην Ελλάδα, πέρα απο διασκευές και κυκλοφορίες σε συλλογές, κι αυτό το εξήγησα στον label manager της Sun Sea Sky (σ.σ. αμερικάνικη ετικέτα με έδρα το Σικάγο που έχει κυκλοφορήσει τις τελευταίες δουλειές του) κι ανταποκρίθηκε θετικά προφανώς. Έστειλα τα κομμάτια στον Περικλή Πιλαβά της Inner Ear, του άρεσαν και προχωρήσαμε. Η επόμενη κυκλοφορίαα έχει ήδη δρομολογηθεί, εκτός απροόπτου, για την Sun Sea Sky.
Ένας καλός λόγος για να ρίξεις μαύρη πέτρα και να πας π.χ. στο Σικάγο να κυνηγήσεις την καριέρα σου; Κι ένας για να μην το κάνεις; Δεν υπάρχει κανένας λόγος εφ΄όσον υπάρχει το internet να μετακομίσω σε κάποιο άλλο μερος της γης για να γράφω μουσική. Θα το έκανα μόνο για να αλλαξω τη καθημερινοτητά μου και τις ευκαιρίες που θα μου δοθούν απο την προσωπική επαφή με ανθρώπους της ηλεκτρονικής σκηνής του Σικάγο. Αλλά και πάλι δεν είναι κάτι που θα με έκανε να αφησω την οικογενειά μου και τις εικόνες που μου δίνει η Ελλαδα.
Ο ρατσισμός και το μέγεθος της βίας είναι κάτι που φοβιζε και με φοβίζει στη καθημερινότητα της Αμερικής. Οχι οτι εδώ δεν υπάρχει.Απλά εκεί τα μεγέθη είναι διαφορετικά. Δεν είναι και πολύ δύσκολο πιστεύω να βρεθείς σε περίεργες καταστάσεις σε διάφορες πολιτείες των ΗΠΑ. Ειδικά υπο την παρούσα διακυβέρνηση που μπορεί και να το υποθάλπτει όλο αυτο.
Ποιος είναι σημαντικότερος για τη σύγχρονη κουλτούρα, ο Τζον Λένον ή ο Aphex Twin; Δεν έχω ζησει την εποχή του Λένον οπότε προφανώς με εκφράζει η μουσική κουλτουρα του Aphex που έχω μεγαλώσει μαζί του. Είναι σαν να με πήρε απο το χέρι και να μου έδειξε το φώς. Ως προσωπικότητα, όμως πιστεύω οτι ο Λένον εξέφρασε κι ακόμα εκφράζει πολλά παραπάνω απο οτι ο Aphex. Η ειρήνη και τα ισα ανθρώπινα δικαιώματα δέν περιορίζονται στην συγχρονη κουλτούρα. Είναι κάτι το διαχρονικό και αυτό τον κάνει να έχει άλλη θέση στη παγκόσμια ιστορία τώρα και για πάντα.
Ποιος ήταν ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης/συγκρότημα: το 1995/ το 2004/ το 2010/ το 2016; To 1995 είχα λιωσει το I Care Because you Do από Aphex Twin/ 2004 edIT, Crying Over Pros For No Reason/ 2010 Lorn, Nothing Else/ το 2016 ήμουν στον αστερισμό του Andy Stott.
Σήμερα; Σήμερα Purl, Emissary κι οτιδήποτε απο Dewtone Recordings. Ειναι απο τις αγαπημένες μου εταιρείες απο το 2011-2012 κι έπειτα.
Δε θα ήταν όλα πιο απλά/εύκολα αν έφτιαχνες dance κομμάτια με αποκλειστικό προορισμό τα clubs; Μπήκες ποτέ σε αυτόν τον πειρασμό; Δεν πιστεύω οτι με το να γράψεις dance κομμάτια η ζωή σου θα γίνει αυτομάτως πιο εύκολη. Είναι δύσκολη πίστα η χορευτική electronica κι επειδή μπαίνεις σε άλλα μονοπάτια θελει κοντά σου και τους κατάλληλους ανθρώπους να σε προωθήσουν αναλόγως. Σίγουρα πάντως είναι μια πρόκληση και ίσως και να ακούσετε πολύ σύντομα κάτι τέτοιο απο εμένα.
Μια αθηναϊκη βόλτα/διαδρομή για καθένα από τα 6 κομμάτια του δίσκου…
“Eliquis” Περπάτημα στην παραλιακή, στο ύψος του Παλαιού Φαλήρου, λίγος κόσμος με φοντο ανοιξιάτικο ηλιοβασίλεμα-κλισέ στη θάλασσα.
“Love is Growing” Βραδινή έξοδος στο κέντρο της Αθήνας.
“Night Falls” Πανόραμα Βουλας ή Λυκαβηττος, παρκαρισμένος μεσα στο αμαξι με ακουστικά.
“Salty Air” Με ακουστικά σε κάποια παραλία. Δεν μπορώ να φανταστώ για το συγκεκριμένο κάποια παραλία της Αθήνας, αλλα σίγουρα πολλές εκτός.
“Travelling” Είσαι μέσα στο πλοίο και μόλις εχεις αφήσει το λιμάνι του Πειραιά 20-30 λεπτά πριν με προορισμό το αγαπημένο σου νησί. Η Αθήνα ακόμα φαίνεται όμως απο μακριά. Την αποχαιρετάς.
“8 a.m” Πρωινό ξύπνημα και βόλτα με αμάξι παραλιακή προς Σούνιο.