Δράμα υποψήφιο για 6 Όσκαρ και βραβευμένο με Χρυσή Σφαίρα Α’ Ανδρικής Ερμηνείας, σε σκηνοθεσία και σενάριο Kenneth Lonergan, με τους Casey Affleck, Kyle Chandler και Michelle Williams, διάρκειας 137 λεπτών, σε διανομή της Feelgood Entertainment
Αποξενωμένος θείος επιστρέφει στην παραθαλάσσια πόλη των παιδικάτων του για να αναλάβει την κηδεμονία του ανιψιού του που μένει ορφανός, όμως η ζέση του να φύγουν μαζί από την επαρχιακή τους κωμόπολη, κρύβει ένα παρελθόν ακόμη πιο οδυνηρό από το παρόν τους.
Είναι τόσο σπάνιο στις μέρες μας να σε αντιμετωπίζει μια ταινία ως ενήλικα, που στις λίγες φορές που συμβαίνει πια, σε πιάνει εξ απροόπτου και σχεδόν απροετοίμαστο. Έναν τέτοιον αντίκτυπο έχει το Manchester By the Sea, όντας ακριβώς αυτό το σπάνιο είδος ταινίας, που όχι απλώς δεν μασάει τα λόγια της όταν μιλάει για τα βαθύτερα σκοτάδια του ανθρώπινου πόνου και της οδυνηρής απώλειας, αλλά σε παίρνει κι αρκετά στα σοβαρά, ώστε να μη σου δίνει την τροφή του μασημένη. Αριστοτεχνικά καδραρισμένο, με ανοιχτή αλλά αντιφατικά επίπεδη φωτογραφία, που ψάχνει στο εύρος του ορίζοντα το βάθος της απόδρασης μα δεν το βρίσκει, το φιλμ του Kenneth Lonergan είναι ένα πλούσιο σε συναίσθημα, αλλά ακόμα πιο πηχτό σε εγκράτεια, χαμηλότονο, οδυνηρό, αναζωογονητικά ενήλικο και σοβαρό δράμα, με εξαιρετική δομή και τόλμη αρκετή, ώστε να δίνει φωνή και ένταση σ’ αυτόν τον τύπο που κάθεται στην άκρη της προβλήτας με τα χέρια στις τσέπες, το κεφάλι κατεβασμένο και το μάτια βουτηγμένα στις πληγές του παρελθόντος, κι όλο το βάρος του κόσμου ατόφιο να του λυγίζει την πλάτη, τους ώμους, την ψυχή, σαν ένας άνθρωπος που είναι από χρόνια πια νεκρός στα μέσα του, μα περιφέρει το άδειο του κουφάρι περιμένοντας να έρθει ώρα να χτυπήσει και για το σαρκίο του εισιτήριο για την άλλη πλευρά της κόλασης.
Μια κόλαση ίδια σαν την πατρίδα των πιο οδυνηρών του αναμνήσεων, μια πατρίδα σαν αυτήν την μόνιμα συννεφιασμένη παραθαλάσσια κωμόπολη, σε συνεχή μάχη θαρρείς με τη διάβρωση της αρμύρας, του ανέμου και της μνήμης, στην οποία αναγκάζεται να επιστρέψει ο ήρωας του Lonergan, όχι για κανένα ταξίδι εξιλέωσης, αλλά για άλλη μια μερίδα θλίψης. Για άλλη μια δόση απώλειας, κι ένα βουνό σκοτούρες, οι οποίες όμως μόνο ως επιδόρπιο μπορούνε να μετρήσουν, μπρος στα σκοτάδια που ήδη κουβαλάει μέσα του ο δαιμονοποιημένος απολωλός υιός. Παρίας σε μια πόλη απ’ την οποία έχει χρόνια τώρα αυτοεξοριστεί, μια πόλη γεμάτη μνήμες που τον τρώνε ζωντανό, με τον ίδιο τρόπο που για χρόνια τώρα μασουλάνε την ψυχή του οι τύψεις.
Η τρομακτική πίεση που φαίνεται να πρέπει να επιβάλει στον εαυτό του για να χαράξει στο πρόσωπό του έστω κι ένα μικρό, σπασμένο χαμόγελο ευγένειας, λειτουργεί ως αμυδρή μονάχα ένδειξη της έντασης που κρύβεται πίσω απ’ τον αυτοέλεγχο του ήρωα αυτού, τον οποίο ενσαρκώνει με κολοσσιαία αφοσίωση ο Casey Affleck, ηγούμενος του εκρηκτικού ερμηνευτικού δυναμικού της ταινίας, που συμπληρώνεται απ’ τον εξαιρετικό Kyle Chandler, και μια στοιχειωτική έκρηξη της Michelle Williams για σιγοντάρισμα. Συνηθισμένος σε ρόλους ανθρώπων που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, η ζωή έχει κοπανήσει αρκετές φορές στο κεφάλι για να τους έχει κάνει να περιφέρονται σα ζόμπι, ο Affleck παραδίδει εδώ την πιο πειθαρχημένη, βραδυφλεγή κι υποδόρια ερμηνεία της καριέρας του, συγκεντρώνοντας στην ένταση του χαμένου βλέμματός του όχι μονάχα την χιονοστιβάδα οδύνης που προσπαθεί να καταπνίξει ο ήρωάς του πίσω απ’ το μουδιασμένο του παρουσιαστικό, αλλά το και απέλπιδο σύμπαν της ταινίας ολόκληρης. Ένα δραματικό σημείο αναφοράς πάνω στο οποίο συγκεντρώνεται, και μέσα απ’ το οποίο πηγάζει η ταινία ολόκληρη, ενσωματώνοντας έτσι, στην λυγισμένη φιγούρα του ήρωά του, την έντονη, επείγουσα κι επίπονη αλήθεια που κρύβει μέσα του αυτό το τσουχτερό δράμα για την απώλεια και τη διαχείρισή της, για το χάσμα γενεών και την συναισθηματική αποξένωση που το συνοδεύει, αλλά και για τις εκρηκτικές θερμοκρασίες που μπορεί να πιάσει το αίμα όταν βράζει. Ειδικά όταν είναι αίμα συγγενικό.
Δράμα εποχής υποψήφιο για Χρυσό Λέοντα και βραβευμένο από την FIPRESCI στο Φεστιβάλ Βενετίας, σε σκηνοθεσία Stephane Brize και σενάριο του ιδίου και της Florence Vignon (απ’ τη νουβέλα του Guy de Maupassant), με τους Judith Chemla, Jean-Pierre Darroussin και Yolande Moreau, διάρκειας 119 λεπτών, σε διανομή της Ama Films
Στην ειδυλλιακή επαρχία της Γαλλίας του 19ου αιώνα, μια γυναίκα προξενεύεται, ερωτεύεται, προδίδεται κι απογοητεύεται, και βλέπει τη ζωή της να ξοδεύεται με την ίδια άνεση που ο μονάκριβος, πολυαγαπημένος γιος της εξανεμίζει μέχρι τελευταίου χρυσού νομίσματος την περιουσία του μεγαλοφεδουάρχη πατέρα της.
Ακαδημαϊκό από το μέγεθος του κάδρου του μέχρι το ύφος τον καδραρισμάτων του, αλλά άκρως τολμηρό και εύστοχο στην αφαιρετική αφήγηση με την οποία ακονίζει την αιχμηρή δραματουργία του, το follow up του σκηνοθέτη του αριστουργηματικού La Loi du Marche / Ο Νόμος της Αγοράς μπορεί να ακολουθεί μια εντελώς διαφορετική πορεία από εκείνη της εμφανώς στρατευμένης και πολιτικοκοινωνικά φορτισμένης προηγούμενης ταινίας του, στο τέλος κι αυτηνής της διαδρομής όμως, αναζητά ακριβώς το ίδιο πράγμα: τις ισορροπίες και τις δυναμικές εξουσίας και αφοσίωσης, μέσα σ’ έναν κοινωνικό ιστό σπαρμένο με αδικίες, ανεπάρκειες και σφάλματα, ίδια με αυτά των σφαλμένων ανθρώπων που τον ύφαναν. Χρησιμοποιώντας τη φόρμα του βαριού και λυγμόλαλου βουκολικού δράματος εποχής, ο Brize καλύπτει πίσω απ’ τα χοντρά κοστούμια και τα φουσκωτά φουστάνια της Γαλλίας του 19ου αιώνα μια αλληγορική, αλλά κρυστάλλινα ξεκάθαρη αναπαράσταση της κατάρρευσης ολόκληρης της αστικής τάξης, μέσα από το μαράζωμα μιας ελπίδας τη φορά, απ’ τις μυριάδες που έφερε στο λαμπερό ξεκίνημά της πάνω της ραμμένες, θεωρώντας αυτονόητο δικαίωμά της να κυριαρχεί στη γη αιώνια. Η ίδια η στρεβλή της φύση όμως είναι που την καταδικάζει, όπως υποδεικνύει κι η πορεία της ηρωίδας του Brize, της οποίας το αθώο, ιδεαλιστικό βλέμμα ο σκηνοθέτης αρχικά χρησιμοποιεί ως κλειδαρότρυπα σ’ αυτόν τον ταξικά διαχωρισμένο κόσμο. Τον οποίο η ηρωίδα του (μια εξαιρετική Judith Chemla) παρακολουθεί με απορία, σαστισμένη που τα γρανάζια του γυρίζουν έτσι κι όχι αλλιώς, όσο όμως η ζωή της προχωρά, η πλάστιγγες της τύχης της γυρίζουν λες και η μοίρα η ίδια προσπαθεί να εξισορροπήσει την αδικία γυρίζοντας τον αλληγορικό τροχό. Κι αρχίζει έτσι κι η ίδια να μεταλλάσσεται μέσα από μια διαδικασία βίαιης ωρίμανσης, στην οποία αργά και βασανιστικά, σα το φαρμάκι που σταλάζει κατευθείαν στην ψυχή, η αθωότητα κι ο ιδεαλισμός της αντικαθίστανται από τον ακανθώδη, πικρόχολο και οργισμένο ρεαλισμό. Αποκαλύπτοντας πλέον τον κόσμο της, ως έναν κόσμο στον οποίο ούτε η ευγένεια, ούτε η καλοσύνη, ούτε καν η αγνή κι ανόθευτη αγάπη δεν αρκούν, για να αποτρέψουν τη συναισθηματική φθορά και την ηθική διάβρωση που προκαλεί ένα σύστημα βασισμένο στη δυναμική της καταπίεσης, συνειδητής ή μη.
A Cure for Wellness / Αντίδοτο στην Ευεξία
Νεαρός γιάπης αναλαμβάνει να πάει να φέρει πίσω στέλεχος της εταιρείας του από ειδυλλιακό αλλά μυστηριώδεις σανατόριο, όμως όταν φτάνει εκεί, ανακαλύπτει πράγματα που δεν τα γράφει η μπροσούρα. Θρίλερ μυστηρίου σε σκηνοθεσία Gore Verbinski και σενάριο Justin Haythe, με τους Dane DeHaan, Jason Isaacs και Mia Goth, διάρκειας 146 λεπτών, σε διανομή Odeon.
John Wick: Chapter 2 / John Wick: Κεφάλαιο 2
«Δεν είμαι αυτός ο τύπος πια» είχε πει, «είσαι πάντα αυτός ο τύπος» του λένε τώρα, και βάζουν το όνομά του στη λίστα της μεγάλης των διεθνών εκτελεστών σχολής, οπότε ο John Wick αναγκάζεται να πάρει πάλι τα όπλα του και να σκορπίσει χάος. Περιπέτεια δράσης σε σκηνοθεσία Chad Stahelski και σενάριο Derek Kolstad, με τον Keanu Reeves και κάτι μελλοθάνατους, διάρκειας 122 λεπτών, σε διανομή Spentzos Film.
Demain tout Commence (Two is a Family) / Όλα Αρχίζουν Αύριο
Ορκισμένος εργένης ξυπνά με hangover από κοπέλα που κουβαλά μωρό το οποίο του φορτώνει ως δικό του, κι όταν φτάνει μέχρι το Λονδίνο να την εντοπίσει αλλά αποτυγχάνει, συνειδητοποιεί ότι έχει γίνει χαζομπαμπάς. Δραματική κομεντί σε σκηνοθεσία Hugo Gélin και σενάριο του ιδίου και των Eugenio Derbez, Leticia López Margalli, Mathieu Oullion και Guillermo Ríos, με τους Omar Sy, Clémence Poésy και Antoine Bertrand, διάρκειας 118 λεπτών, σε διανομή Odeon.