Γέννημα-θρέμα του Λος Άντζελες, ο Andrew Hogge aka Lovefingers εμφανίστηκε στο προσκήνιο την χρυσή εποχή του blogging (περίπου δέκα χρόνια πριν) όταν αυτή η πλατφόρμα αποτελούσε τον κύριο τρόπο που ο κόσμος ανακάλυπτε και συζητούσε για νέα και παλιά μουσική. Κάπως έτσι, πολλοί από εμάς βρεθήκαμε να μαζεύουμε πληροφορίες και υλικό για κάθε obscure κομμάτι μουσικής που γραφόταν σε διάφορες γωνιές του πλανήτη. Καθώς η πλατφόρμα έχασε την αιχμή της, όπως συμβαίνει συνήθως, με την επικράτηση κάθε είδους streaming, αρκετοί απ’ τους εξέχοντες bloggers κινήθηκαν για άλλες περιπέτειες.
Ένας απ’αυτούς ήταν κι ο Andew Hogge, του οποίου το lovefingers.org αποτέλεσε καθημερινή στάση για όσους έψαχναν leftfield ήχους διαφόρων ειδών και τάσεων, ένα project γιγαντιαίων διαστάσεων που ολοκληρώθηκε όταν έφτασε τα 1000 posts. Έκτοτε ο Lovefingers εστίασε στα dj set του αλλά και στη δισκογραφική του ετικέτα, την άψογη ESP Institute με το ιδιαίτερο στυλ και ένα σχεδόν αλάνθαστο ρόστερ που περιλαμβάνει ονόματα όπως ο Young Marco, o Benedikt Frey και ο Moscoman, απ΄τον οποίο περιμένουμε σύντομα και τον πρώτο του LP.
Με αφορμή την εμφάνιση του στο Odyssia Festival (Πέμπτη, 1/9), τον βρήκαμε στο σπίτι του στο Λος Άντζελες και μιλήσαμε για την καριέρα του και τις μετατοπίσεις των μουσικών ρευμάτων σε Νέα Υόρκη και Λ.Α. και τη συνεργασία με τον κολλητό του, Ariel Pink.
Ξεκίνησα να παίζω μουσική σε μαγαζιά το 1998. Ήταν σε ένα κλαμπ που έπαιζε κυρίως soul, funk, R&B κτλ, μουσική δηλαδή που άκουγα πολύ όπως και διάφορα άλλα είδη. Αν και μεγάλωσα με punk rock και hip hop, ήμουν πια στο πανεπιστήμιο, οπότε στα αυτιά μου έφταναν τα πάντα. Η συμφωνία με τον ιδιοκτήτη ήταν ότι θα έπαιζα τζάμπα εκεί για ένα χρόνο κι αυτός θα μου έδινε στο τέλος της χρονιάς δύο ΜΚ2. Ήταν αρκετά καλή συμφωνία για έναν 19χρόνο πιτσιρικά.
Τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ στο Λος Άντζελες. Η πόλη είχε πάντα μια underground σκηνή με εγχώρια ταλέντα και μια σχετικά πλούσια ιστορία στη house. Υπήρξε βέβαια μια σκοτεινή εποχή στην πόλη όταν ήταν αδύνατο να ακούσεις χορευτική μουσική πέρα απ΄τις εμπορικές επιτυχίες, αλλά τα τελευταία 5-6 χρόνια υπάρχει μια νέα γενιά ανθρώπων που μπλέκεται με τη μουσική κι υπάρχει κάτι ζωντανό και πάλι. Όπως γίνεται πάντα, η εμπορική έκρηξη με το EDM και την υπόλοιπη mainstream μουσική των ημερών μας, γεννάει ένα cool, underground κομμάτι που αντιστέκεται σε όλο αυτό. Το ίδιο έγινε και στα 90s με τους super star DJs, το ίδιο γίνεται και τώρα, είναι ένα απ΄τα καλά πράγματα που έχουν συμβεί μετά την επικράτηση της εμπορικής, χορευτικής μουσικής.
Οι πρώτες μου επιρροές όσον αφορά στο DJjing, ήταν απ’το hip hop, κυρίως turntablists που έκαναν ακροβατικά με τα πικάπ τους, αν και το ενδιαφέρον μου ήταν πάντα στο τι έπαιζαν και όχι στο πως. Όταν άκουσα τον DJ Harvey άλλαξε αρκετά η άποψή μου για το κλαμπ και την γοητεία που έχει να προσπαθείς να πεις μια ιστορία με τη μουσική σου, με τον τρόπο που όταν ήμασταν νεώτεροι γράφαμε mixtapes. Το ίδιο ισχύει και για τους Body & Soul, σε γενικές γραμμές στο Odyssia θα παίξουν πολλοί απ’τους ήρωες μου και είμαι πολύ χαρούμενος γι’αυτό.
Έχω περάσει διάφορες φάσεις με τη μουσική που ακούω, αλλά γενικά δεν είμαι άνθρωπος που αγοράζει δίσκους και μετά τους πουλάει όταν δεν τους παίζει. Μόνο αγοράζω κι αγοράζω (γέλια). Η αλήθεια είναι ότι ήταν πολύ δύσκολο να παίξω disco, electro, house, techno ή italo στο Λος Άντζελες γιατί δεν ενδιέφεραν κανένα. Ουσιαστικά έπαιζα σε διάφορα μέρη απ’ όπου με απέλυαν σύντομα και συνέχεια. Γι’αυτό κάποια στιγμή μετακόμισα στη Νέα Υόρκη όπου υπήρχε περισσότερος κόσμος στο ίδιο μήκος κύματος με εμένα. Όταν επέστρεψα πριν 5 χρόνια στο LA είχαν αλλάξει τα πράγματα, υπάρχουν τα πάντα στην underground σκηνή της πόλης, μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, να ρισκάρεις και να προτείνεις μουσική που θεωρείς προσωπικά cool χωρίς να ανησυχείς για το χώρο ή τα λεφτά που θα βγάλει το μπαρ. Δεν είναι σε καμία περίπτωση ιδιαίτερα προσοδοφόρο αλλά μια πολύ πιο DIY φάση απ’ότι στο παρελθόν.
Ήθελα πάντα να δουλέψω ως curator σε ταινίες, σάουντρακ κτλ. κι άρχισα στο blog να φτιάχνω λίστες σαν κι αυτές που έκαναν οι Nurse With Wound (σ.σ. εδώ μιλάει για τις περιβόητες λίστες με τις επιρροές του γκρουπ που υπήρχαν στο artwork των δύο πρώτων δίσκων της μπάντας και λειτούργησαν σαν ευαγγέλιο για τους οπαδούς της πειραματικής, avant-garde μουσικής). Ήθελα να είναι σαν ημερολόγιο, σαν μια ιστορία, αν και επί της ουσίας είναι ένα τεράστιο dj mix με 1000 τραγούδια και μπορείς να βρεις ένα σωρό αφηγήσεις ή συνδέσεις μεταξύ τους αλλά και κάτι σαν προσωπικό σήμα κατατεθέν. Η αλήθεια είναι βέβαια ότι είχα αυτό το site κι απλά άρχισα να ανεβάζω τραγούδια, χωρίς να ασχοληθώ ιδιαίτερα με την προώθησή του, απλά το έστειλα σε μερικούς φίλους την πρώτη εβδομάδα και κάποια στιγμή όλο αυτό απογειώθηκε. Μου αρέσει η ιδέα να ξανάκανα κάτι τέτοιο αλλά νομίζω πως πλέον είναι κάτι συνηθισμένο, δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο.
Πριν σταματήσω το blog άρχισα να δουλεύω στην ιδέα της ESP μέσω της οποίας ήθελα να κυκλοφορήσω καινούργια πράγματα γιατί εκείνη τη στιγμή έβγαιναν τόσα πολλά edits παλιών τραγουδιών και reissues. Παρόλο που τα σέβομαι όλα αυτά θεώρησα σωστό να κυκλοφορήσω νέα μουσική που ήταν εξίσου καλή. Εκτός αυτού, έχω πολλούς φίλους που γράφουν φανταστική μουσική και ήθελα να τους βάλω στο ίδιο «πλοίο» να δούμε που θα μας βγάλει.
Ο τύπος από το ρόστερ μας με το περίεργο όνομα που μου λες ότι σου αρέσει (ο 33.10.3402 δηλαδή) είναι απ΄το Βελιγράδι και τον λένε Nenad Markovic. Τον γνώρισα πριν από περίπου δέκα χρόνια, όταν έπαιζα με τους Stallions, το σχήμα που έχω με τον φίλο μου Lee Douglas. Μου έδωσε μερικά κομμάτια που είχε γράψει, τελείως διαφορετικά απ’αυτά που κυκλοφορεί τώρα, πολύ πιο ήπια. Θυμήθηκα τα κομμάτια πριν από περίπου δύο χρόνια κι όταν τον ρώτησα αν έχει κάτι καινούργιο μου έστειλε αυτά που κατέληξαν στο πρώτο του ΕΡ στην εταιρεία. Είναι υπέροχος τύπος και πολύ ταλαντούχος, κάνει τα πάντα live, είναι εντυπωσιακό. Μόλις έβγαλε έναν πολύ ωραίο δίσκο στην L.I.E.S. Σε γενικές γραμμές αυτός είναι ο τρόπος που βρίσκω τη μουσική που κυκλοφορώ στην εταιρεία, μου φαίνεται πιο φυσικός. Οι ετικέτες πλέον μπορεί να λαμβάνουν 10-20 demos την ημέρα από κόσμο που μάλλον δεν σκέφτεται τι στέλνει, σε ποιον και γιατί. Προτιμώ να τους ανακαλύπτω με τον τρόπο που ανακαλύπτω δίσκους σε ένα δισκάδικο, σιγά σιγά με υπομονή και μέσω ανθρώπων που γνωρίζω κατά κάποιο τρόπο. Δεν προσπαθώ να έχω κάποιο χαρακτηριστικό ήχο στην ετικέτα, ούτε να είναι κάθε κυκλοφορία τελείως διαφορετική απ΄την προηγούμενη. Ο Phil South της Golf Channel Recordings είχε πει κάτι ωραίο σε μια συνέντευξη του, με το οποίο συμφωνώ: “Ι want to do as many left turns as possible”.
Θα μου άρεσε να ζήσω στην Ευρώπη αλλά έχω αρκετές υποχρεώσεις εδώ, έχω ένα μικρό γιο που θέλω να βλέπω όσο πιο συχνά μπορώ αλλά σκέφτομαι να περάσω το επόμενο καλοκαίρι στην Κεντρική Ευρώπη, ίσως στο Άμστερνταμ και να κάνω περιοδείες.
Είναι ωραίο να συμμετέχεις σε ένα γκρουπ και να συνεργάζεσαι συνέχεια με τους ίδιους ανθρώπους αλλά πρέπει να έχεις βρει τους σωστούς. Αν δεις το γκρουπ του Ariel Pink, ήμουν ο πρώτος ντράμερ του και τώρα πρέπει να βρίσκεται στον ντράμερ νούμερο εφτά, οπότε καταλαβαίνεις… Θεωρώ τον Ariel ιδιοφυία και είναι ένας απ΄τους καλύτερους μου φίλους στον κόσμο αλλά δεν θα ήθελα να κάνω πάλι κάτι τέτοιο εκτός κι αν είναι με τους δικούς μου όρους, με μουσική που θα έγραφα εγώ.