Το 1979 τεράστιοι αλιγάτορες κινούνται ανάμεσα στους χορευτές της Πίνα Μπάους, πάνω στη σκηνή, στο Βούπερταλ, κατά τη διάρκεια της παράστασης «Μύθος της Αγνότητας». Τέσσερα χρόνια αργότερα ο Χέλμουτ Νιούτον φωτογραφίζει μια γυμνή μπαλαρίνα, μισοφαγωμένη από τον έναν γιγαντιαίο κροκόδειλο. Αριστουργηματικές στιγμές σοκ, ηδονής, ζόρικης ομορφιάς.
Θέλοντας να κωδικοποιήσω, να αναγνώσω τις εικόνες αυτές και τη σύνδεσή τους απευθύνθηκα στην Ελληνίδα που έχει τιθασέψει και διαχειριστεί ανεπανάληπτα τα έργα του Helmut Newton, προσφέροντας μια σπάνια εμπειρία θέασης στο αθηναϊκό κοινό πριν από περίπου δύο χρόνια στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών. Ο λόγος βέβαια για την Μαριλένα Β. Καρρά, ιστορικό τέχνης και καλλιτεχνική διευθύντρια εικαστικών της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών. Η αφήγησή της, διαβάζεται απνευστί.
«Ο Rolf Borzik συναντά την Pina Bausch το 1967, και από τότε, μέχρι τον πρόωρο θάνατό του το 1980, σε ηλικία 36 ετών, συμβιώνουν ως ζευγάρι και συνεργάζονται επαγγελματικά : Ο Rolfσχεδιάζει τα σκηνικά και τα κοστούμια στις παραστάσεις που χορογραφεί η Pina.
Το στοιχείο που αγαπά περισσότερο ο Rolf είναι το νερό. Το χρησιμοποιεί στο σκηνικό πολλών χορογραφιών, από τη διασκευή του σαιξπηρικού Μάκβεθ μέχρι το έργο Μύθος της αγνότητας(1979-1980), που είναι η τελευταία δημιουργία του.
Εκεί, το δάπεδο της σκηνής είναι ζωγραφισμένο στο βαθυγάλαζο χρώμα της θάλασσας. Οι χορευτές και οι χορεύτριες κυλούν μέσα στις γαλαζωπές ανταύγειες του νερού χρησιμοποιώντας καναπέδες και πολυθρόνες με ροδάκια. Σε αυτή την ηδονική και ταυτόχρονα χιουμοριστική θάλασσα των παθών, πελώριοι κροκόδειλοι κυκλοφορούν ανάμεσά τους, ως μεταφορές της επικινδυνότητας του ερωτισμού και της σεξουαλικότητας.
Το 1983, ο Helmut Newton, ο φωτογράφος που δηλώνει με παιγνιώδη αναίδεια ότι η κακογουστιά τον ελκύει περισσότερο από το υποτιθέμενο καλό γούστο που καταδυναστεύει τον τρόπο με τον οποίον βλέπουμε τα πράγματα, σκηνοθετεί με τη σειρά του μία φωτογραφία, και φθάνει στο μεδούλι των πραγμάτων, καταλύοντας τα υπονοούμενα. Ένα καλλίγραμμο γυναικείο σώμα βρίσκεται κατά το ήμισυ χωμένο μέσα στο στόμα ενός κροκόδειλου. Μία μεταλλαγμένη, παράδοξη, αντίστροφη σειρήνα… Ο τίτλος της φωτογραφίας προφανής : Κροκόδειλος που καταβροχθίζει μία μπαλαρίνα. Η πηγή της έμπνευσης επίσης ολοφάνερη.
Μία τέχνη, αυτή της φωτογραφίας, που τρέφεται και αιματώνεται από μία άλλη, χωρίς φαινομενικά να τρέξει ούτε σταγόνα αίματος. Αλλά είναι όντως αναίμακτη, δηλαδή πνευματικά και συναισθηματικά ανώδυνη, αυτή η σύμφυση ειδών και τεχνών;»
*Η παράσταση «Μύθος της Αγνότητας» (Keuschheitslegende) ανέβηκε από το Χοροθέατρο της Πίνα Μπάους το 1979 στο Βούπερταλ, το 1980 στο Μόναχο, το 1981 στην Κολωνία, το 1982 στο Παρίσι και το Αμστερνταμ.