Καμία ταινία από τις φετινές υποψήφιες στα Όσκαρ δεν έχει προκαλέσει τις παθιασμένες αντιδράσεις που συνοδεύουν κάθε αναφορά του Promising Young Woman. Είναι σημαία του #MeToo ή προδίδει το κίνημα και όλες τις γυναίκες που έχουν επιβιώσει; Στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, η Έμεραλντ Φένελ, γνωστή ως ηθοποιός για το ρόλο της Καμίλα Πάρκερ Μπόουλς στις δύο τελευταίες σεζόν του τηλεοπτικού The Crown, διχάζει και προβληματίζει με την ιστορία της Κάσι, μιας μοναχικής ενήλικης κοπέλας που τα βράδια κυκλοφορεί στα μπαρ, προσποιείται ότι είναι μεθυσμένη και περιμένει κάποιος καλοθελητής να την πάρει σπίτι του με σκοπό να την παραπλανήσει ενώ εκείνη είναι ημιλιπόθυμη και δεν μπορεί να αντιδράσει. Ή έτσι νομίζουν οι ανυποψίαστοι στόχοι της: η Κάσι συνέρχεται στο λεπτό και τους τρομοκρατεί, ελπίζοντας ότι έτσι κάνει τον κόσμο λίγο καλύτερο. Τα κίνητρά της, όμως, είναι πολύ προσωπικά και αποκαλύπτονται υπομονετικά κατά τη διάρκεια της ταινίας, που χαρακτηρίζεται από ένα ανατρεπτικό φινάλε. Την Κάσι ενσαρκώνει σε ένα άτυπο comeback η Κάρεϊ Μάλιγκαν, που τα τελευταία χρόνια έπαιζε αθόρυβα μέχρι να μονοπωλήσει όλες τις συζητήσεις γύρω από τις γυναικείες ερμηνείες τη φετινή σεζόν.
Το Promising Young Woman είναι υποψήφιο για 6 Όσκαρ, συμπεριλαμβανομένου και εκείνου της Καλύτερης Ταινίας, ενώ πρόσφατα κέρδισε το βραβείο Πρωτότυπου Σεναρίου από την Ένωση Αμερικανών Σεναριογράφων. Η Φένελ αποτελεί μια από τις δύο γυναίκες που είναι υποψήφιες για Όσκαρ σκηνοθεσίας φέτος (η άλλη είναι η Κλόε Τζάο) σε μια ιστορική πρωτιά, ενώ αποτελεί και την πρώτη γυναίκα που είναι ταυτόχρονα υποψήφια και για σενάριο. Παρακάτω, οι δύο κεντρικές φιγούρες του Promising Young Woman συζήτησαν πρόσφατα στην Ταινιοθήκη των ΗΠΑ για τις προθέσεις και τις προσδοκίες για την ταινία, καθώς και για το soundtrack και τις συγκρίσεις με το Τζόκερ. Η Popaganda ήταν παρούσα και μεταφέρει:
Για τις διαφορές της ταινίας από το rape revenge είδος με το οποίο πολλοί την παραλληλίζουν
Έμεραλντ Φένελ: Οι όποιες ομοιότητες είναι μάλλον υποσυνείδητη επιλογή. Μου αρέσουν πολύ τα θρίλερ εκδίκησης και θεωρώ ότι προσφέρουν τρομερή κάθαρση. Όσο πιο αιματηρά, τόσο καλύτερα. Ωστόσο, δεν νομίζω ότι έχω δει μια πραγματική, ρεαλιστική γυναίκα στο επίκεντρο μιας τέτοιας ιστορίας. Πιστεύω ότι οι γυναίκες σπάνια καταφεύγουν στη βία και οι λόγοι που συμβαίνει αυτό δηλώνονται ξεκάθαρα στην ταινία. Σκέφτηκα, λοιπόν, αν θα μπορούσε να υπάρξει μια ταινία εκδίκησης που είχε όλη την “απολαυστική” πλευρά μιας τέτοιας ιστορίας, τα ίδια σκηνικά και την ίδια δράση, αλλά με μια ανατροπή. Και επίσης να αγγίζει την πραγματική λύπη και το πραγματικό τραύμα που μπορεί να ωθούσε μια αληθινή γυναίκα σε τέτοιες πράξεις. Πάντα ξεκινώ με την ερώτηση “εγώ τι θα έκανα σε αυτή τη θέση;”. Ας πούμε δεν θα μπορούσα με τίποτα να πυροβολήσω κάποιον. Ίσως και να μπορούσα, αλλά δεν θα ήξερα καν πώς να χειριστώ το όπλο. (Ήδη τα έχω πάει χάλια, ορίστε, έχω πεθάνει. [γέλια]). Αλλά θα μπορούσα να καταστρέψω τη ζωή κάποιου. Έτσι μπήκε ο σπόρος γι’αυτή την ταινία.
Για την ποπ αισθητική, την εμφάνιση και το ντύσιμο της ηρωίδας
Κάρεϊ Μάλιγκαν: Η Έμεραλντ ήταν ξεκάθαρη από την αρχή ότι δεν θέλει να κάνει μια ταινία για μια γυναίκα με μια γκρι ζακέτα που δεν κάνει μπάνιο και κοιτάζει έξω από το παράθυρο σαν χαμένη επειδή της συνέβη κάτι άσχημο κάποτε (χωρίς να θέλουμε να προσβάλουμε τα “σοβαρά” δράματα). Προσωπικά το είδα σαν ευκαιρία εξερεύνησης όλων των “εργαλείων” που έχουμε στη διάθεσή μας σαν γυναίκες, καθημερινά. Αυτό που κάνει η Κάσι είναι τόσο έξυπνο, γιατί ξέρει ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει την εξωτερική της εμφάνιση, το τέλειο μανικιούρ της, τα μαλλιά της και τα όμορφα φλοράλ ρούχα για να επικοινωνήσει στον κόσμο ότι δεν υπάρχει κάτι βαθύτερο εδώ. Κρύβεται μπροστά σε όλους και δεν είναι καθόλου απειλητική. Όμως στις βραδινές της περιπέτειες είναι σημαντικό να έχει διαφορετικό λουκ και να μην είναι ίδια και να μην φαίνεται κουρασμένη και να είναι αγνώριστη. Το κάνει πολύ πετυχημένα.
Για τις συγκρίσεις με το Τζόκερ, ειδικά τη σκηνή με τον καθρέφτη και τη στολή νοσοκόμας
ΕΦ: Γυρίσαμε την ταινία πριν κυκλοφορήσει το Τζόκερ. Όντως πολλοί έχουν κάνει αυτή την παρατήρηση για τη στολή της νοσοκόμας, αλλά δεν το έχω σκεφτεί ποτέ. Είναι μια αστεία σύμπτωση. Αλλά θέλω να πιστεύω ότι η Κάσι είναι ηθική και όχι κακιά.
Για το soundtrack και τη χρήση του αξέχαστου guilty pleasure ποπ single “Stars Are Blind” της Πάρις Χίλτον σε μια σκηνή όπου η Κάρι Μάλιγκαν και ο Μπο Μπέρναμ το τραγουδούν ενώ ψωνίζουν σε ένα μαγαζί
ΕΦ: Λέει πολλά για κάποιον το να ξέρει απ’ έξω τους στίχους του κομματιού αυτού και να είναι περήφανος γι’αυτό και πρόθυμος να το φωνάξει δημοσίως. Νομίζω ότι όλοι μας έχουμε βρεθεί σε συζητήσεις με άντρες για την “ψαγμένη” μουσική. Ναι, ο Λέοναρντ Κοέν είναι πολύ καλός, ευχαριστώ πολύ. Αλλά προτιμώ να ξεφαντώνω με Πάρις Χίλτον. Η συγκεκριμένη είναι τέλειο παράδειγμα κάποιου που βρισκόταν στο επίκεντρο αυτής της νοοτροπίας για την οποία μιλάμε στην ταινία, της συνέβησαν τέτοια πράγματα και νομίζω ότι ήρθε η στιγμή να επανεξετάσουμε τη στάση που είχαμε τότε. Στο soundtrack έχουμε τραγούδι της Πάρις, τραγούδι της Μπρίτνεϊ. Μόλις τώρα άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο απαίσια περίοδος ήταν η αρχή των 00s για τις νέες κοπέλες και θυμήθηκα ακούγοντας τα τραγούδια τους σε τι φρικτές καταστάσεις προσαρμοστήκαμε.
Για το πώς έχει διαφημιστεί η ταινία σαν ιστορία εκδίκησης σε σχέση με τις προθέσεις και την ουσία της
ΚΜ: Όλες οι περιγραφές της ταινίας περιλαμβάνουν την έννοια της εκδίκησης. Τη γυρίσαμε σε 23 μέρες, η Έμεραλντ είχε 3 εβδομάδες προετοιμασίας στη διάθεσή της και σε αυτό το διάστημα οι συζητήσεις μας ήταν πολύ συγκεκριμένες σχετικά με το ταξίδι της Κάσι. Αυτό που μου έμεινε ήταν ότι πρόκειται για κάποιο άτομο που ενεργεί ωθούμενο από ακραία αφοσίωση και αγάπη, ενώ παράλληλα πενθεί. Το συμβάν που έγινε πριν μια δεκαετία είναι τόσο αληθινό για εκείνη σαν να συνέβη χτες ή μόλις τώρα. Οι απόπειρές της να διορθώσει τα πράγματα ή να καταδείξει την αδικία και να δώσει ένα μάθημα σε αυτούς τους άντρες την κάνουν να αισθάνεται στιγμιαία καλύτερα και είναι μια συμπεριφορά εξαρτημένου ατόμου. Για μια φευγαλέα στιγμή, φεύγει ο πόνος από μέσα της. Και μετά αρχίζει να ξαναχτίζεται και να επανέρχεται μέχρι η ορμή να την κυριεύσει πάλι. Σε μια τέτοια στιγμή τη γνωρίζουμε στην αρχή της ταινίας, αλλά καθώς η ιστορία προχωράει και τα φαντάσματα του παρελθόντος της επανεμφανίζονται, δεν νιώθει πλέον τόσο καλά. Δεν νιώθει ωραία όταν ακούει ότι έχει δίκιο. Ούτε όταν την απαξιώνουν, φυσικά, τίποτα δεν λειτουργεί για εκείνη. Δεν υπάρχει αυτή η ανακούφιση, οπότε δεν έχει άλλη επιλογή παρά να συνεχίσει στο δρόμο που επέλεξε.
Για τα όρια ανάμεσα στην εκδίκηση και την αποκατάσταση
ΕΦ: Είναι το λιγότερο σέξι κινηματογραφικό pitch στον κόσμο: μια ταινία εκδίκησης για το γιατί η εκδίκηση είναι καταθλιπτική και μάταιη. Υπάρχει λόγος που δεν είναι τόσο συνηθισμένο. Η εκδίκηση είναι ασυνήθιστη γιατί σε καταπίνει, σε παραλύει και επηρεάζει το ίδιο αυτόν που την κάνει κι αυτόν που τη δέχεται. Σε όλες τις συζητήσεις μας, η Κάρι κι εγώ μιλούσαμε περισσότερο για την εξάρτηση, τον αυτοτραυματισμό και το πένθος παρά για την εκδίκηση. Θα μπορούσε να είναι μια ταινία για την εξάρτησή της από το σεξ, υποθέτω, ή τα ναρκωτικά και το αλκοόλ, αλλά η παθολογία της είναι η εξάρτησή της από την προσπάθεια να διορθώσει ένα κακό γεγονός. Για μένα, η ταινία μιλάει για τη συγχώρεση και πώς την κερδίζουμε, ποιος τη ζητάει, και πώς τη ζητάμε εμείς, και πώς συγχωρούμε τον εαυτό μας. Εδώ η συγχώρεση κερδίζεται όταν παραδέχεσαι ότι έκανες κάτι κακό, όπως και στη θρησκεία, υποθέτω, όπου εξομολογείσαι και μετανοείς. Όμως στην περίπτωση της Κάσι, όλοι της λένε να ξεπεράσει το φρικτό της τραύμα και να προχωρήσει κι αυτό την τρελαίνει. Αυτός είναι ο πραγματικός τρόμος.