Ο Αντρέι Ζβιάγκιντσεφ είχε ήδη μπει στο σινεφίλ χάρτη με το εκπληκτικό ντεμπούτο του
Η Επιστροφή και το
Έλενα πριν εξαπολύσει εναντίον όλων το
Λεβιάθαν το 2014, μια συγκλονιστική καταδίκη όλων των δεινών της σύγχρονης Ρωσίας που χαράχτηκε στη μνήμη για κάτι περισσότερο από την κλασική εικόνα του σκελετού της φάλαινας που συνόψισε ολόκληρη αυτή την κινηματογραφική εμπειρία. Βραβευμένο για το σενάριό του στο Φεστιβάλ Καννών και υποψήφιο για Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας, το
Λεβιάθαν είναι μια πανίσχυρη αλληγορία που εφαρμόζει την ιστορία του Ιώβ από την Παλαιά Διαθήκη και την ομώνυμη φιλοσοφική θεωρία του Χομπς και στην Ρωσία του Πούτιν.
Με περίσσεια οργή και παραλυτική απαισιοδοξία (είπαμε, δεν καλούμε τον Ζβιάγκιντσεφ στα πάρτυ), το Λεβιάθαν μοιάζει να υπάρχει σε ένα ηθικό κενό αέρος όπου κράτος, κοινωνία, δικαιοσύνη και εκκλησία λειτουργούν σαν οδοστρωτήρες του κάθε αδύναμου πολίτη, καταδικάζοντάς τον σε φτώχεια και αδικία μέχρι, ιδανικά, να πεθάνει και να έχουν να ασχοληθούν με έναν λιγότερο.
Με αφορμή τη διαμάχη ανάμεσα σε έναν ψαρά με το διεφθαρμένο δήμαρχο της περιοχής του, που προσπαθεί να τον εκδιώξει από το πατρικό του και να το κατεδαφίσει, ο Ζβιάγκιντσεφ κάνει την ακτινογραφία του κατεστημένου της χώρας του και τη βρίσκει γεμάτη σκιές. Χωρίς μουσική, χωρίς βιασύνη, χωρίς ελπίδα, ο Ζβιάγκιντσεφ στέκεται ανήμπορος (αλλά πολύ ταλαντούχος, αααα θα του το δώσουμε αυτό) μπροστά στο κτήνος που καταβροχθίζει τον καθημερινό άνθρωπο.