Η Ελιώνα Ντούκνη δεν ζωγράφιζε πάντα, ήταν όμως πάντα ανήσυχο πνεύμα και αυτό ήταν που τελικά την οδήγησε να πιάσει το πινέλο και τους καμβάδες. Ραδοφωνική παραγωγός για πολλά χρόνια, δεν δίστασε να πάρει το ρίσκο και να αφοσιωθεί στην ζηγραφική, μέσα από την οποία εκφράζεται πια και προσπαθεί να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους και τα συναισθήματά τους.
Στις 17 Οκτωβρίου παρουσιάζεται στην Blender Gallery, η πρώτη της ατομική έκθεση με τίτλο Synced και η νεαρή καλλιτέχνης μίλησε στην Popaganda, για το πως οδηγήθηκε μέχρι εδώ.
Πώς έγινε η μεταπήδηση από το ραδιόφωνο στην ζωγραφική, ενώ είναι φαινομενικά δυο πολύ διαφορετικοί χώροι; Είμαι ένας άνθρωπος που αναζητώ την έκφραση σε σε όλες τις εκφάνσεις της. Στο ραδιόφωνο έκανα πάντα το 7-10 το πρωί συνεπώς είχα περισσότερο χρόνο να μιλήσω και να έρθω σε επαφή με τον κόσμο με αποτέλεσμα να εκθέσω τις απόψεις μου. Άρα φαινομενικά διαφορετικοί χώροι αλλά ουσιαστικά έχουν κοινά μεταξύ τους. Σε μια έκθεση ζωγραφικής το τελικό αποτέλεσμα είναι , να μιλήσεις για την δουλεία σου να εκθέσεις και να εκτεθείς με στο στόχο να επικοινωνήσεις με τον κόσμο. Δεν έχει γίνει καμία μεταπήδηση, σαν καλλιτέχνης μπορώ να έχω πολλές ιδιότητες, το κάλο με το ραδιόφωνο είναι ότι δεν σου αποσπά πολλές ώρες από την καθημερινότητα σου.
Μένεις πιστή στην αρχική έμπνευση που είχες για ένα έργο ή όσο το δουλεύεις μπορεί και να αλλάξει; Τα έργα μου είναι ανθρωποκεντρικά, βιωματικά, στους καμβάδες μου αποτυπώνω τις εμπειρίες μου, με τους ανθρώπους που γνωρίζω κατά καιρούς, τις αγωνίες που περνάω μαζί, τους τις επιθυμίες μου. Ζωγραφίζω τους κοινωνικούς προβληματισμούς, που βιώνει μια γυναίκα όπως για παράδειγμα ο γάμος , το παιδί, η οικογένεια, θέματα που απασχολούν τις γυναίκες στην ηλικία μου. Άρα η έμπνευση μου είναι οι άνθρωποι που συναντώ και τα γεγονότα που ζω μαζί τους. Μου αρέσει η λέξη πίστη και μένω στα αρχικά συναισθήματα που νιώθω στην αρχή και τα καταγράφω στο καμβά μου μέχρι το τέλος .
Επιλέγεις να δουλεύεις σε πολύ μεγάλες επιφάνειες; Γιατί αυτό; Ζωγραφίζω στην όποια διάσταση νιώθω άνετα να χωρέσω το συναίσθημα μου. Δεν το οριοθετώ και δεν το κλείνω σε τετραγωνικά, συνήθως αυτό που έχω νιώσει-βιώσει επιλεγεί το χώρο που θα μπει απλά εγώ το ακούω και σέβομαι αυτήν του την επιθυμία. Μεγάλη πρόκληση για μένα είναι και η τοιχογραφία.
Άρχισες να ασχολείσαι με την ζωγραφική σε λίγο μεγαλύτερη ηλικία από το συνηθισμένο. Υπήρξε κάτι που σε φόβισε; Όντως δεν είμαι από τις περιπτώσεις που ζωγραφιζα από μικρή. Από μικρή όμως ήμουν διαφορετική. Είχα όλα τα συμπτώματα ενός ανήσυχου άνθρωποι που έψαχνε να εκφραστεί. Η τέχνη ημερεύει και με αυτόν τον τρόπο ηρέμησε και η δική μου ψυχή. Νιώθω πολύ τυχερή που ανακάλυψα την ζωγραφική σε “μεγάλη” ηλικία γιατί για μένα είναι συνειδητή επιλογή να βουτήξω στη απέραντη θήλασα που λέγετε ζηγραφική. Κανένας φόβος μόνο χαρά και αγωνία για το πώς θα βρω όσο δυνατόν περισσότερους τρόπους να εκφραστώ. Επιθυμία να ερευνήσω, να εξελιχτώ και να εξελίξω την δουλεία μου, να ωριμάσω και να επικοινωνήσω με τους ανθρώπους.
Ποιό είναι το επόμενο βήμα σου; Κάτι για το οποίο να ανυπομονείς; Tώρα περιμένω με ανυπομονησία την 17η Οκτώβρη και τα επόμενα σχεδία πολλά σε Ελλάδα και εξωτερικό. Stay tuned.