Ποιο ήταν το αγαπημένο σας βιβλίο όταν μεγαλώνατε; A: Μα ακόμη μεγαλώνω. Δηλαδή, ακόμη επηρεάζομαι απόλυτα, καταλυτικά, από τα βιβλία που διαβάζω. Νομίζω ότι αν πάω πίσω, στην εφηβεία μου, που μεγάλωνα, όπως όλοι, με ξαφνική επιτάχυνση, ακόμη και σε σχέση με τότε θα δυσκολευόμουν να διαλέξω το ένα «αγαπημένο». Σίγουρα, είχα έναν αγαπημένο ποιητή, τον Καρυωτάκη. Δεν ήταν βέβαια μόνος του στο βιβλίο, αλλά μερικές φορές ήταν σα να ήταν. Τη Γώγου την ανακάλυψα αργότερα, ως φοιτήτρια, αλλά το Τρία Κλικ Αριστερά (1978) μ΄έκανε να κλείνω τα μάτια ενώ παράλληλα μου τα άνοιγε, αν μπορώ να το θέσω έτσι.
Ποιο βιβλίο διαβάσατε και ξαναδιαβάσατε; Θα είμαι ειλικρινής. Πρέπει να έχω διαβάσει το Όσα Παίρνει ο Άνεμος δώδεκα φορές.
Σας ώθησε ποτέ βιβλίο να κάνετε κάτι ανόητο; Ναι. Το ότι ότι ακολούθησα κάποτε, εν αγνοία του, ένα φίλο μου στο δρόμο το οφείλω στον Συλλέκτη του John Fowles. Δεν ξέρω πως ακριβώς έγινε, αλλά είχα το βιβλίο μαζί μου στο λεωφορείο όπου έτυχε να δω αυτόν τον άνθρωπο χωρίς να με δει αυτός, και η φράση που διάβαζα (που αποκλείεται να θυμηθώ) με ώθησε να κάνω αυτό το αδιανόητο πράγμα για να δω «πώς είναι». Είδα πώς είναι, και κάποια στιγμή βαρέθηκα κι άλλαξα διαδρομή. Αλλά αφού πρώτα είχα ταχυπαλμία από τις τύψεις και αφού απέκτησα εμπειρία της παράνοιας, του να κάνω κάτι χωρίς σκοπό άλλον από το να το κάνω. Αλλά είχα το περιθώριο να φερθώ έτσι, γιατί ο άνθρωπος αυτός ήταν καλλιτέχνης, είμασταν πολύ μαζί, και ήξερα ότι αν με έβλεπε θα κατανοούσε το «τίποτα» της πράξης. Στο Λίβερπουλ όλα αυτά.
Σας ενέπνευσε κάποιο βιβλίο να γίνετε κάτι άλλο εκτός από συγγραφέας ; Ναι. Η μετάφραση της Ρωσικής Πρωτοπορίας της Camilla Gray από την Πέπη Ρηγοπούλου μ’ έκανε να θέλω να γίνω ιστορικός τέχνης.
Ποιο βιβλίο εύχεστε να είχατε γράψει; Αν εννοείς ποιο βιβλίο απ΄όσα έχουν ήδη γραφτεί, το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, φυσικά. Και το Vai pure [Τώρα Μπορείς να Πηγαίνεις] της Carla Lonzi, επίσης φυσικά.