Ήμουν, λοιπόν, στο στρατό, υπηρετώντας τη μαμά πατρίδα, όταν μια Ανθυπίατρος που θα παραμείνει ανώνυμη, με ρώτησε γεμάτη ενθουσιασμό: “το Homeland το έχεις δει”; Δεν το είχα δει, δεν το είχα καν ακούσει, γιατί είχα περάσει κάτι μήνες στην παραλλαγή, κι η μόνη επαφή που είχα με την τιβή, ήταν η μπάλα που έπαιζε αδιάκοπα, στα αφασικά σουβλατζίδικα της μαγευτικής Τρίπολης. Ο ενθουσιασμός της, όμως, κάτι μου έκανε.
Κάτι της έκανε κι αυτηνής προφανώς, το Homeland, που ήταν τότε στα τελειώματα της πρώτης του σαιζόν, κι όταν προχώρησε να με διαφωτίσει, ήταν προφανές: ήταν η πρώτη φορά που στη μικρή οθόνη, βασικό πρωταγωνιστικό ρόλο σε φουλ δραματική σειρά ευρέους βεληνεκούς, κρατούσε γυναικείος χαρακτήρας. Αυτό από μόνο του, μου φάνηκε κάπως κουλέρ λοκάλ,. Όταν όμως μετατέθηκα στην πρωτεύουσα, άρχισα να το ακούω παντού: το Homeland, ήταν η σειρά της χρονιάς. Οπότε το ξεκίνησα. Και κόλλησα.
Σύμφωνα με την απεικόνιση των γυναικών στην μικρή οθόνη, μόνο ένα συμπέρασμα βγαίνει: δεν είναι καμία στα καλά της.
Σε περίπτωση που ζεις σε καμιά σπηλιά την τελευταία διετία (ή, είσαι ακόμα στα χακί, ξερωγώ), το βασικό δραματικό δόλωμα της σειράς, είναι ότι η Κάρι (Κλαιρ Ντέινς), μια πρακτόρισσα του αντιτρομοκρατικού μπράτσου της CIA, υποπτεύεται για κρυφομουσουλμάνο τρομοκράτη τον Μπρόντι (Ντέιμιαν Λιούις), έναν πεζοναύτη που ανακαλύφθηκε κι απελευθερώθηκε από βάση φονταμεταλιστών, μετά από χρόνια αιχμαλωσίας. Και μετά, τον ερωτεύεται.
Τι τρέχει όμως μ’ αυτήν την τύπισσα; Γιατί, εντάξει, όταν ξεπεράσεις τη φάση με τον Μπρόντι και το γεγονός ότι κανείς (μα κανείς) δεν τον φωνάζει Νικολάκη, που είναι το μικρό του, παρά όλοι (μα όλοι) τον φωνάζουν Μπρόντι (ακόμη κι η γυναίκα του!), αυτό που σου μένει είναι το τι τρέχει μ’ αυτήν την τύπισσα. Η οποία, είναι διπολικιά. Και το κρύβει, βέβαια, γιατί ποιος θα δεχόταν σε κρατική θέση υψηλού στρες και υψηλότερων αποφάσεων, μια διπολικιά;
Και στην πρώτη σεζόν, είναι, ας πούμε, δραματουργικά παιχνιδιάρικο, απέναντι σ’ έναν τύπο που ενδεχομένως κρύβει μουσουλμανική μεταστροφή, να έχεις και μια τύπισσα να κρύβει κι αυτή μια δεύτερη ταυτότητα, σχεδόν εξίσου εκρηκτική. Τουλάχιστον στην αρχή. Γιατί όσο η σειρά ξετυλίγεται, η διπολική της διαταραχή, αρχίζει να εξελίσσεται περισσότερο σε OCD. Κι αυτό αρχίζει να σε κάνει ν’ αναρωτιέσαι. Τι τρέχει μ’ αυτήν την τύπισσα;
Το ότι, ας πούμε, η Κάρι αρχίζει να ερωτεύεται τον Μπρόντι, δεν θα ήταν αρκετό να προκαλέσει τον ίδιο χαρακτηρολογικό διχασμό; Δεν είναι αρκετά ενδιαφέρον από μόνο του δραματουργικά; Γιατι πρέπει να της φορέσεις και κουκουρούκου στα μυαλά; Το οποίο, στην πραγματικότητα, δεν πάει και πουθενά τη σειρά! Το μόνο που κάνει, είναι να κάνει την ηρωΐδα, μια δυναμική γυναίκα σε μια δυναμική θέση, περισσότερο ευάλωτη, φθαρτή, λιγότερο απειλητική τόσο στο ανδρικό κοινό που είναι έτσι κι αλλιώς το βασικό σου target group, όσο και στο γυναικείο, που είναι το δευτερεύον που θες να τσιμπήσεις, κι είναι, όπως ξέρεις, πολύ ζηλιάρικο καμιά φορά.
Η κεντρική ηρωίδα των Girls κινείται στα όρια της καταθλιπτικής βουλιμίας. Ίδια ζητηματάκια έχει η Μπέτυ των Mad Men, ενώ στο Game of Thones, η ατσαλένια βασίλισσα κάνει σεξ με τον αδερφό της, που είναι ένα εντελώς διαφορετικό κεφάλαιο ψυχοπαθολογίας.
Και μετά, ήρθε στη ζωή μας το The Bridge. Η αμερικανική εκδοχή του νορβηγικού ομότιτλου, που έχει άλλο έναν απίθανο γυναικείο χαρακτήρα στο τιμόνι του. Μια Αμερικανή ντετέκτιβ (Ντιάν Κρούγκερ), που μαζί με ομότιμο Μεξικανό (Ντεμιάν Μπισίρ), τρέχει να εξιχνιάσει σειρά δολοφονιών στα σύνορα των χωρών. Κοίτα όμως: ούτε κι αυτή είναι πολύ καλα! Έχει Aspergers, μορφή αυτισμού, που πέραν των υπολοίπων, την κάνει και χαρακτηριστικό δείγμα κοινωνικής δυσπροσαρμοστικότητας.
Ο Σέλντον, στο The Big Bang Theory, είχε κάτι αντίστοιχο, όμως εκεί ήταν απαραίτητο στοιχείο της κωμικής του περσόνας. Στο The Bridge, είναι ένα handicap, που χρησιμοποείται για να εμπλουτίσει τον χαρακτήρα, πιο ξεκούραστα απ’ ότι να του χτίσεις ένα στιβαρό δραματικό υπόβαθρο. Κι ο Γκρίσομ (Γουίλιαμ Πήτερσον), στο αυθεντικό CSI, δεν ήταν το υπόδειγμα κοινωνικότητας, αλλά ο άνθρωπος ήταν genius από μόνος του, χωρίς διανοητικοψυχολογικές αναμπουμπούλες.
Πιάσε και το The Americans, τη σειρά του πρώην πράκτορα της CIA, Τζο Γουάισμπεργκ, που παρακολουθεί δυο πραχτόρους της KGB, που ποζάρουν ως ζευγάρι φιλύσηχων Αμερικανών, στην ψυχροπολεμική Ουάσινγκτον των 80s, και προσπαθούν να κάνουν τα κόλπα τους, ενώ δίπλα τους μετακομίζει πράκτορας της αντικατασκοπείας του FBI.
Ο πιλότος της σειράς, ξεκινά με το ζευγάρι να εντοπίζει και να παραχώνει στο πορτ-μπαγκάζ του, πράκτορα της KGB που έχει έρθει στην Αμερική να αδειάσει την Σοβιετική Ένωση, μα οι δυσκολίες της δουλειάς, κάνουν τον σύζυγο (Μάθιου Ρης) να εξετάζει το ενδεχόμενο να αυτομολλήσουν στην Αμερική. Η συμβία του (Κέρυ Ράσελ), εμφανίζεται ως άτεγκτη πατριώτισσα, αδιαπραγμάτευτα προσηλωμένη στο σκοπό.
Αλλά γιατί; Γιατί ο τύπος που έχουν δεμένο στο γκαράζ, την είχε βιάσει όταν ήταν ακόμη δόκιμη. Και μπορεί η δίψα της για εκδίκηση να είναι αρκετή για να επαναφέρει τον πατριωτισμό στον σύζυγό της, αλλά παραμένει ένα χαμηλό συναίσθημα, υπόλειμα βαθύτατου ψυχολογικού τραύματος.
Μη μένεις μόνο εκεί, βέβαια: η κεντρική ηρωίδα των Girls κινείται στα όρια της καταθλιπτικής βουλιμίας, πριν γίνει πετυχημένη επιχειρηματίας. Ίδια ζητηματάκια έχει η Μπέτυ των Mad Men, ενώ στο Game of Thones, η ατσαλένια βασίλισσα πηδιέται αβέρτα με τον αδερφό της, που είναι ένα εντελώς διαφορετικό κεφάλαιο ψυχοπαθολογίας. Δεν είναι τυχαίο, προφανώς, ότι ίσως ο μόνος φυσιολογικός γυναικείος χαρακτήρας που κυκλοφορεί στην σύχρονη αμερικανική τηλεόραση, με βασικό ρόλο, είναι η Κάρεν (Νατάσα ΜακΈλον) στο Californication.
Η τέλεια γυναίκα, που δέχεται τον άντρα της ως τη βλαμμένη μαύρη τρύπα συμφοράς και θλίψης που είναι, τον θαυμάζει και τον αγαπά αρκετά για να του κρατάει το χέρι όσο επιδίδεται σε ασύλληπτες επιδείξεις ανωριμότητας, περιμένοντάς τον να γίνει ο άντρας που μπορεί να γίνει, έχει ίσως για μόνη ανωμαλία τον αθεράπευτο ρομαντισμό της. Όμως, μιλάμε προφανώς, για ένα εντελώς αντρικό φαντασιακό σύμπαν – δεν χρειάζεται να σου το πω εγώ, ότι η γυναίκα που περιμένει να πηδήξεις όλο το Λος Άντζελες συν τις μισές αφίξεις του αεροδρομίου του πριν γυρίσεις κοντά της, απλά δεν υπάρχει.
Με άλλα λόγια λοιπόν, σούπερ για τις γυναίκες ηθοποιούς, και για τις γυναίκες γενικότερα, που οι γυναικείοι χαρακτήρες φαίνεται να χειραφετούνται και να καταλαμβάνουν ρόλους αιχμής στην prime-time δραματική τηλεοπτική ζώνη της Αμερικής. Αλλά αν πιστέψεις τις απεικονίσεις τους στην μικρή οθόνη, μόνο ένα συμπέρασμα υπάρχει: δεν είναι καμία στα καλά της.
