Ρωμαίος και Ιουλιέτα (Romeo and Juliet) *1/2****
Ηνωμένο Βασίλειο, Ιταλία, Ελβετία, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Carlo Carlei
Πρωταγωνιστούν: Douglas Booth, Hailee Steinfeld, Paul Giamatti
Διάρκεια: 118’
Διανομή: Feelgood
Η πασίγνωστη ιστορία των δύο νεαρών εραστών που επαναστάτησαν απέναντι στην κοινωνία της εποχής τους και τις οικογένειές τους ξαναμεταφέρεται στο πανί. Ο Ρωμαίος, μοναχογιός της οικογένειας των Καπουλέτων, ερωτεύεται την αγνή Ιουλιέτα, κόρη της αντίπαλης οικογένειας, των Μοντέγων. Εν μέσω της έριδας, ο έρωτάς τους θα ανθίσει και θα τους οδηγήσει στην αμφισβήτηση και, τέλος, τον θάνατο. Παρά τις δυνατότητες που προσφέρει το ικανοποιητικό budget, αποδεικνύεται περίτρανα το ρητό που θέλει το πνεύμα δυνατό μα την σάρκα ανήμπορη σε αυτή την αδιάφορη διασκευή.
Οι πιθανότητες είναι πως αν ρωτήσουμε κάποιον για το αν είναι γνώριμος με τον William Shakespeare και το έργο του, σίγουρα θα γνωρίζει ότι έγραψε το Ρωμαίος και Ιουλιέτα. Ακόμα και αν δε γνωρίζει ακριβώς τι συμβαίνει στο συγκεκριμένο έργο, πόσο μάλλον μερικούς από τους διαλόγους, αυτό σημαίνει πως, πράγματι, είναι η γνωστότερη, αν όχι αρχετυπική, ερωτική ιστορία που γέννησε ποτέ θεατρική πένα. Δεν είναι η πρώτη φορά που κυκλοφορεί μια ταινία βασισμένη στην τραγική ιστορία αγάπης στην καταραμένη αναγεννησιακή Βερόνα, μα είναι η πρώτη φορά που τόσα χρήματα επενδύονται στο να παραχθεί μια πραγματική υπερπαραγωγή. Καλά ξεκινάμε.
Μα τα πομπώδη και αρκετά πειστικά σκηνικά και τα ενδύματα εποχής παραμένουν στοιχειωμένα από το φάντασμα του Σαίξπηρ. Όχι με την έννοια πως το πνεύμα του μεγάλου συγγραφέα ζωντανεύει σε αυτά, μα πως το μόνο που απομένει από την ιστορία του δεν είναι παρά ένα φάντασμα, μια σκιά αυτού που το ταλέντο του φιλοτέχνησε. Το ιαμβικό πεντασύλλαβο προφέρεται με έναν τρόπο που δεν είναι σίγουρος αν θέλει να είναι κινηματογραφικός ή θεατρικός ενώ στην κινηματογράφησή της σε συνολο, η ταινία μετατρέπει το διαχρονικό δράμα σε άλλη μια σαπουνοειδή ταινία με θέμα τον υπόδουλο έρωτα.
Δεν αρκεί απλά να κρατήσεις το αυθεντικό κείμενο για να φτιάξεις μια σαιξπηρική ταινία, ως γνωστόν. Θέλει σοβαρότητα, προσοχή και μεράκι για να μετατρέψεις τη θεατρική σύμβαση σε κινηματογραφική «αλήθεια». Κάτι που στη συγκεκριμένη ταινία μεταφράζεται σε ισχνές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστικών ρόλων (δεν τους σώζει η νεαρή τους ηλικία) και ανεπαρκή αιτιολόγηση στο γιατί η φόρμα και η αισθητική της ταινίας παραμένει τόσο αδιάφορη και μελοδραματική, χωρίς να έχει τίποτα από τη δυναμική και το φλεγόμενο πάθος του κειμένου ζωντανό μέσα της. Ως καλύτερες ερμηνείες κρατιώνται αυτές δύο εκ των «βετεράνων» ερμηνευτών, του Stellan Skarsgård με τη γεμάτη δέος βραχνάδα του ως Πρίγκηπα Έσκαλο και, φυσικά, την ολόσωστη ισορροπία του Paul Giamatti ως Ιερέα Λαυρέντιο ανάμεσα στη θεατρική και κινηματογραφική φύση του χαρακτήρα που υποδύεται.
Δεν πρόκειται για τη χειρότερη ταινία του σύμπαντος, μα από τη στιγμή που μεγαλύτερη συγκίνηση προκαλεί το ίδιο το κείμενο, χωρίς να λαμβάνεται υπόψιν η εκφορά του, τότε αν θέλουμε να είμαστε υπερβολικοί, μπορούμε να μιλήσουμε για «εκφυλισμό» του πρωτότυπου κειμένου με το πόσο άχρωμο είναι. Προτιμήστε την πιο τολμηρή διασκευη του 1996 που, μπορεί να μην είναι ο απόλυτος κινηματογραφικός Shakespeare, μα κρατά ζωντανό το πάθος του θεατρικού. Και έχει και το πολύ σωστά τοποθετημένο Exit Music (For A Film) που τσακίζει και τον κυνικότερο. What fools these mortals be.