Για 72 ώρες, αν έχει και Φεστιβάλ, η Θεσσαλονίκη είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο!

To δεύτερο Σαββατοκύριακο του Νοέμβρη, η Αθήνα πιστή στο ετήσιο ραντεβού του Μαραθωνίου, έκλεισε τους δρόμους της, φόρεσε τα αθλητικά της και συνέκρινε running playlists με περισσότερους από 80.000 επισκέπτες που ήρθαν από το εξωτερικό για να τρέξουν 5, 10 ή 42.5 χλμ. (οκ, μερικοί ήρθαν απλά για να δουν τους άλλους να τρέχουν, εδώ που «έχει πάντα ήλιο»). Τις ίδιες μέρες, στη Θεσσαλονίκη ολοκληρωνόταν το 58ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου με αδιευκρίνιστο, αλλά σίγουρα διόλου ευκαταφρόνητο, αριθμό επισκεπτών από την πρωτεύουσα. Αν χρειαζόταν κανείς να εξηγήσει με τον πιο σύντομο τρόπο τη διαφορά ανάμεσα στις δύο πόλεις, θα μπορούσε απλά να σερφάρει στα σόσιαλ μίντια με πλοηγό τα hashtags #ath και #skg.

Οι Αθηναίοι στην Αθήνα να ποστάρουν ιδρωμένες φωτογραφίες κάνοντας διατάσεις, επί τροχάδην ή κόβοντας την κορδέλα του τερματισμού. Με βιωματικά μότο προσωπικής υπέρβασης, quotes παρακίνησης ή έμπνευσης για το επόμενο χιλιόμετρο, τον επόμενο αγώνα, τον επόμενο στόχο. Και οι Αθηναίοι στη Θεσσαλονίκη, αντίστοιχα, να ανέβάζουν άρσεις βουβαλίσιων κεμπάπ και καταδύσεις σε αμαρτωλά «τηγάνια», σφηνάκια σε μπάρες και θολές εικόνες ξημερώματα έξω από το Berlin, λουλούδια στην πίστα του Χάρμπαλη και χαρτοπετσέτες στο μαγαζί του Μιχάλη Ιατρόπουλου που αποτέλεσε το επίσημο καταφύγιο ένοχης απόλαυσης της φετινής διοργάνωσης (Μου το είπε ο Αργύρης Παπαδημητρόπουλος. Άρα ισχύει…)

Όπως και να το κάνουμε, συγκρίνοντας κανείς τις εικόνες υπάρχει μια διαφορά…

Για μας του Αθηναίους, η Θεσσαλονίκη είναι, συνήθως για ένα τριήμερο, μια ονειρική θερμιδολάνδη που πάμε να «το ζήσουμε». Να κάνουμε τικ σε όσα περισσότερα κουτάκια «κουλερ λοκάλ» μπορούμε, σχεδόν υποχρεωμένοι να περάσουμε μια δεύτερη «πενταήμερη», χωρίς επιβλέποντες καθηγητές, με λεφτά για «να πάρουμε και δεύτερο (και τρίτο και τέταρτο) ποτό» και με αντοχές για να νυστάζουμε από το πρώτο. Να βγούμε λίγο από τη νόρμα, επανεφευρίσκοντας με «ημερομηνία ανάλωσης κατά προτίμηση» τους εαυτούς μας.

Τους Αθηναίους, ενώ το ΤIFF58 έτρεχε κι ο Ορέστης Ανδρεαδάκης άλλαζε πουκάμισα …σαν τα πουκάμισα, τους έβρισκες να δοκιμάζουν μπακαλιαράκια στα στενά πάνω από τις αποθήκες που γίνονται οι προβολές στο λιμάνι. Να θυμούνται τον φραπέ στην παραλία χαζεύοντας του περαστικούς στη λεωφόρο Νίκης (βοήθησε και η διακοπή του νερού στο κέντρο που έβγαλε εκτός μάχης τις εσπρεσιέρες και ταλαιπώρησε τα εστιατόρια). Να προσπαθούν, αλλά να μην πετυχαίνουν, την τέλεια selfie με φόντο τον Θερμαϊκό και να πηγαίνουν να τσεκάρουν τις νέες (σε σχέση με την τελευταία τους φορά) αφίξεις του Ypsilon και του Uberdooze. Να σερβίρονται από τα κορίτσια στο μικροσκοπικό μπαρ L’ Autre και να παλεύουν με δύο ώρες κούμπια στον Ελέφαντα, λίγο πριν καμαρώσουν γιατί ήπιαν κονιάκ στη μυσταγωγική ατμόσφαιρα του Gesualdo χαμένοι στις στοές του Μπιτ Παζάρ. Να πιάνουν την κουβέντα για τις καινούριες κυκλοφορίες με τον Πάκη στο Λωτό και να τρώνε μπουγάτσα στον Γιάννη γυρίζοντας από το Residents. Να τιμούν εθιμοτυπικά τα σουτζουκάκια στη Διαγώνιο, να περιμένουν υπομονετικά να αδειάσει τραπέζι στο Ergon για brunch, αλλά και να κατεβαίνουν τα σκαλάκια της Νέας Φωλιάς που με τη σειρά τους οδηγούν στους λαχταριστούς επιγόνους της: στο Σέμπρικο για σταμναγκάθι με βινεγκρέτ εσπεριδοειδών και βαρύ μπιφτάκι αντρίκιο δίπλα σε καλοντυμένους δικηγόρους/ στη Μούργα του Γιάννη Λουκάκη, που δύσκολα βρίσκεις καλύτερο εστιατόριο στην Ελλάδα με 20 ευρώ το κεφάλι, για μπαρμπούνια σαβόρο και λαχανογαριδοντολμάδες/ στην πιο hip Extravaganza, κάπου μεταξύ κοκτέιλ και πειραγμένης παντσέτας/ στο Νάμα που κέρδισε φέτος το word of mouth.

Όλα αυτά, φυσικά, προκαλώντας την απολαυστική αποδοκιμασία των ντοπιων. Με χαλαρό στυλ «ναι εσάς περιμέναμε να μας μάθετε την πόλη μας», κάπως δίκαιο όπως και να το κάνουμε. Οι Θεσσαλονικείς δεν πολυαντέχουν αυτήν την αθηναϊκή έξαρση (τουλάχιστον μέχρι να πάρει ο ΠΑΟΚ ξανά το πρωτάθλημα), φοράνε το πιο been there, done that ύφος τους και βάζουν και μερικές τρικλοποδιές όταν μας βλέπουν να σκουντουφλάμε παραγγέλνοντας έναν καφέ ή ένα σουβλάκι. Συγγνωμη, σάντουιτς. Ή τοστ. Με κασέρι. Μη με μπλέκετε με αυτά, εγώ πάντως ρώτησα έναν φίλο φέτος αν θα έρθει στο πάρτι του Φεστιβάλ που γινόταν εκείνο το βράδυ στην Αποθήκη Γ, με κοίταξε λίγο λοξά, χαμογέλασε και μου είπε «δεν πάω ρε στα φεστιβαλικά» – νόμιζω τόνισε και λίγο παραπάνω το λάμδα για να μου υπενθυμίσει «που παίζουμε».

Αλλα να μιλήσουμε και για ταινίες.

Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έγραψε νούμερο 58 με μεγάλο χορηγό την Cosmote TV και υποδέχθηκε υψηλούς καλεσμένους για να το γιορτάσει. Ο Ρούμπεν Έστλουντ, από τη Σουηδία, δεν κουβάλησε τον Χρυσό Φοίνικα που κέρδισε τις Κάννες, αλλά τη φήμη και την «επικαιρότητά» του. Το ευφυές The Square τον τοποθετεί για τα καλά στο κάδρο του Σινεμά της Απόστασ(ιοποιησ)ης που προκαλεί ως ευρωπαϊκή τάση υπερατλαντικά thinkpieces – στην κορυφή στέκεται ο Μίκαελ Χάνεκε και στο πλευρό του Έστλουντ και Λάνθιμος, όλοι με νέες ταινίες φέτος.

Ο Ζαν Μαρκ Μπαρ έγινε και πάλι ο δύτης Ζακ Μαγιόλ του Απέραντο Γαλάζιο για τις ανάγκες του ντοκιμαντέρ Dolphin Man του Λευτέρη Χαρίτου, η γοητεία του παραμένει τόσο αναλλοιώτη στο πέρασμα του χρόνου ικανή να διατηρήσει τις παλιές θαυμάστριές του και να δημιουργήσει καινούριες.

Ο Αλεξάντερ Πέιν μίλησε φυσικά ελληνικά, φωτογραφήθηκε δίπλα στην Όλγα Κεφαλογιάννη και φωτογράφισε το κοινό που γέμισε το Ολύμπιον για να δει την πρεμιέρα του Μικρόκοσμος/Downsizing, αλλά μας άφησε άπαντες αβοήθητους στο πέλαγος της αμηχανίας δυο ώρες μετά, όταν ανταλλάζαμε απόψεις για το φιλμ. Με σχεδόν καθολική την απορία, τι απέγινε ο less is more μετρημένος αφηγητής του Πλαγίως και του Νεμπράσκα που εδώ με το εύρημα της σμίκρυνσης στα 13 εκατοστά του Ματ Ντέιμον θέλει να κάνει κωμωδία, να σώσει τον πλανήτη, να διηγηθεί μια τρυφερή ιστορία, να τα πει όλα …αλλά αστοχεί θεαματικά και η ταινία είναι η μακράν χειρότερη μιας καριέρας που μέχρι τώρα δεν είχε κανένα «λάθος».

Παρακολουθώντας μόνο το τελευταίο weekend του Φεστιβάλ, ξέρεις ότι θα φας πολλές sold out πόρτες. Από αυτές που με πείραξαν ήταν κυρίως το Lucky (που βέβαια άνοιξε κανονικά στις αίθουσες αυτήν την εβδομάδα), το κύκνειο άσμα του σεβάσμιου Χάρι Ντιν Στάντον που ενθουσίασε με την αργόσυρτη τρυφερότητά του και λιγότερο το The Disaster Artist (αν και το τηλεοπτικό The Deuce καλμάρει κι εμάς τους ήπιους haters του Τζέιμς Φράνκο).

Εξαιρετικό το Κτήνος (που έχει βρει διανομή και θα προβληθεί σε λίγους μήνες κι από την Cosmote TV), το σίγουρα «ψυχολογικό» κι ενίοτε «δράμα» ή «θρίλερ» του βρετανού Μάικλ Πιρς με έναν serial killer στο νοτισμένο τοπίο του Καναλιού μεταξύ Γαλλίας κι Αγγλίας. Φροντίσαμε καλά τον εαυτό μας όσοι αποφασίσαμε να παρακολουθήσουμε τη Συνομιλία του Κόπολα, 12.15 το μεσημέρι, με τον δεύτερο πρωινό καφέ της ημέρας στο πλαίσιο της ενότητας Carte Blanche που επιμελήθηκε φέτος ο Ευθύμης Φιλίππου. Τo 70s σερί του Κόπολα μοιάζει σήμερα αδιανόητο κι αυτή  είναι μια κλασική περίπτωση ταινίας που στο χρωστάς να (ξανα)δεις σε μεγάλη οθόνη.

Το Golden Exits του Άλεξ Ρος Πέρρυ καλύπτει το εναλλακτικό πλαφόν με την παρουσία της Κλοέ Σεβινί και του Τζέισον Σβάρτσμαν, ανεβαίνει πίστα με τον Άνταμ Χόροβιτζ (ναι, τον Ad Rock των Beastie Boys) κάτι παραπάνω από επαρκή στο ρόλο του πρωταγωνιστή και κερδίζει πολλαπλής έντασης emojis με την ξωτική παρουσία της Έμιλι Μπράουνινγκ στο ρόλο της πιτσιρίκας που εμφανίζεται (σχεδόν) από το πουθενά και βγάζει στην επιφάνεια τα υπαρξιακά first world problems μερικών (σχεδόν) 40ρηδων στο Μπρούκλυν. Έχει πολλή Νέα Υόρκη, πολύ περπάτημα και περίσσευμα αστικής φιλοσοφίας τσέπης – είναι φτιαγμένο δηλαδή από τα υλικά που θα μας αρέσουν μέχρι να σταματήσουν να λένε τη Θεσσαλονίκη ερωτική πόλη.

Μπορεί τα sold-out να με αποθάρρυναν για άλλα φιλμ, αλλά με τι μούτρα θα αντίκρυζα τον Κωνσταντίνο Τζούμα επιστρέφοντας στον στούντιο του Εν Λευκώ 87.7, χωρίς να τον έχω δει στην καινούρια ταινία του Σταύρου Τσιώλη. Του υπέροχου 80χρονου κυρίου Τσιώλη που ταιριάζει άλλωστε απόλυτα και με το προαναφερθέν «κουλέρ λοκάλ». Η δημοσιογραφική πρωινή προβολή του Γυναίκες Που Περάσατε Από Εδώ ήταν για σκληρούς κομάντο που έπρεπε να σπεύσουν με λίγες ώρες ύπνο και να τη χρησιμοποιήσουν ως αντίδοτο στο δυνατό χανγκόβερ. Μετά την σαρωτική αναγνώρισή της από τη γενιά του youTube, η ποιητική γλώσσα του Τσιώλη δεν είναι πια προνόμιο λίγων αλλά σχεδόν αργκό. Την αναγνωρίζεις στις βινιέτες της νέας του ταινίας, με τους Τζούμα και (τον πάντα σπουδαίο) Ερρίκο Λίτση να θυμίζουν ήρωες των θρυλικών ιταλικών κωμωδιών από τα 50s-60s. Ο ένας πληθωρικός «αριστοκράτης», ο άλλος λιγομίλητα φαρσικός, παριστάνουν τους τσιλιαδόρους ενός παράνομου πανωσηκώματος και στήνουν διαλόγους με τους κάθε λογής περαστικούς. Κορυφαίος εκείνος με τους Τάκη Χρυσικάκο κι Αινεία Τσαμάτη, προφανώς δε λειτουργούν όλοι, αφήνουν όμως στο τέλος αυτήν την γλυκιά γεύση ανθρωπίλας που διατρέχει το έργο του Τσιώλη.

O Χρυσός Αλέξανδρος για την Καλύτερη Ταινία, μαζί με το βραβείο Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας πήγε στα Κοράκια από τη Σουηδία και κάθε Αθηναίος κατεργάρης επέστρεψε στον παγκο του. Οι 72 ώρες πάντα πρέπει να εκπνέουν σε ταξί ακούγοντας θεσσαλονικιώτικο αθλητικό ραδιόφωνο…