Ο Έρωτας Είναι Το Τέλειο Έγκλημα *1/2****
Γαλλία, Ελβετία, 2013, Έγχρωμο
Σκηνοθεσία: Αρνό και Ζαν Μαρί Λαριέ
Πρωταγωνιστούν: Ματιέ Αμαλρίκ, Καρίν Βιάρ, Μαϊουέν
Διάρκεια: 110’
Ο Μαρκ, πανεπιστημιακός καθηγητής λογοτεχνίας και υπόδειγμα ανισόρροπου κουλτουριάρη γόη με αυτοκαταστροφικές τάσεις και άστατη ζωή, βρίσκεται ως κεντρικός ύποπτος μιας έρευνας σχετικής με την εξαφάνιση μιας φοιτήτριάς του. Ένας αστυνομικός και η μητριά της την ψάχνουν απεγνωσμένα και αυτός αποφεύγει να δώσει ευθείς απαντήσεις σχετικά με το οτιδήποτε. Ποιος πραγματικά είναι αυτός ο μανιώδης καπνιστής που αναφέρεται συνεχώς σε μεγάλους συγγραφείς και τι απέγινε η νεαρή κοπέλα. Από γυναίκες και σεξ, το έλα να δεις, μα από πλοκή και σενάριο, τυπικό και προβλέψιμο μέχρι εκεί που δεν πάει.
Είναι δύσκολο πλέον να γυρίσεις ένα ατμοσφαιρικό φιλμ μυστηρίου. Ο θεατής είναι ψυλλιασμένος και από το πρώτο λεπτό μπορεί να υποθέσει που πάμε και τι γίνεται, οπότε πρέπει να έχει λόγο να κάτσει στην καρέκλα του σινεμά. Αν θες να κάνεις μια απρόβλεπτη ανατροπή, αντίστοιχα, για να συζητηθεί λίγο παραπάνω η ταινία, πρέπει να είναι πανέξυπνη, να αλλάζει άρδην όλη τη σκέψη που είχε το κοινό για εκείνη έως τότε. Αν είναι να προστεθεί και ένα υποβόσκον θέμα σχετικό με την κοινωνικοπάθεια και τις κρυφές ταυτότητες, μια διάθεση προβληματισμού αν θες, ε πρέπει να είσαι μάγκας για να το πας κι από κει.
Το Ο Έρωτας Είναι Το Τέλειο Έγκλημα δεν έχει τίποτα από τα παραπάνω σε ικανοποιητικό βαθμό. Με το που μπαίνει η ταινία και η πιτσιρίκα τα πετάει όλα, λέγοντας στο μεσήλικα επιβήτορα ότι μαζί του θα κάνει τα πάντα και αμέσως μετά θα γίνει λόγος για την εξαφάνιση της, δε θέλει και ικανότητες Πουαρό για να προβεί κανείς σε ένα ασφαλές πόρισμα. Τα συνεχή λογύδρια με βαρυσήμαντες αναφορές και ψεύτικη τρέλα δεν αρκούν για να καλύψουν την υπόλοιπη διάρκεια. Αν είναι να τα γυρίσει τούμπα κάτι μπορεί να γίνει. Μα μέχρι αυτήν την (άνευ ουσίας) τούμπα, δεν μπορούμε καν να νιώσουμε το παραμικρό σασπένς, μια εγκεφαλική φαγούρα που θα δώσει νόημα στην παρακολούθηση. Σκηνοθετικά κάτι πάει να πει, όμορφο το χιόνι που θάβει τα όρη της Γαλλίας, αξιοπρεπές και το αποστειρωμένο γυάλινο περιβάλλον του πανεπιστημίου που εργάζεται ο πρωταγωνιστής και τα αντίστοιχα παρανοϊκά κατ που γίνονται θα μπορούσαν να οδηγήσουν κάπου. Μα και οι σκηνοθετικές ανησυχίες παραμένουν στο επίπεδο της επιφανειακής απεικόνισης χωρίς έναν υπόκοσμο κάτω από την επιφάνεια που να την καθιστά «βαθύτερη» και οι έλλειψη ρυθμού είναι ένα επιπλέον κιλό στο σύνολο του βραχνά.
Ως προς την ίδια την παρουσίαση των χαρακτήρων, οι σκηνοθέτες ίσως νομίζουν πως είναι πολυεπίπεδοι και ανήσυχοι. Ένας παρακμιακός διανοούμενος δανδής που όπου και να σταθεί βρίσκει ανοιχτά γυναικεία μπούτια να τον προσκαλούν δεν είναι από μόνος του τραγικό θύμα. Ακόμα και το υποτιθέμενα ζοφερό παρελθόν του και η άρρωστη οικογενειακή ζωή του παρουσιάζεται απολογητικά και όχι δικαιολογητικά, σαν μια άτυπη συγνώμη της ταινίας που δεν κάθισε να ασχοληθεί παραπάνω και επινοεί λόγους για τους οποίους δεν τα κατάφερε. Από τη στιγμή που μια ταινία προσπαθεί να δείξει έναν τέτοιο ήρωα με ευαισθησία και να δηλώσει άλεκτη συμπαράσταση, μα δεν καταφέρνει να συγκινήσει ούτε στο ελάχιστο, υπάρχει μεγάλο πρόβλημα. Και κανένα γυμνό γυναικείο σώμα δεν μπορεί να το κρύψει, ούτε όταν αυτό ανήκει σε δεύτερους γυναικείους χαρακτήρες οι οποίοι δεν μας νοιάζουν με τον επίπεδο χαρακτήρα τους. Τον Ματιέ Αμαλρίκ τον είδαμε κάπως καλύτερα στην Αφροδίτη με τις Γούνες, σταθερός μα όχι πρωτότυπος ή αξιοσυζήτητος εδώ.
Αν το American Psycho ήταν μια μελό ταινία χωρίς ενδιαφέρον και κριτική άποψη που εστίαζε αποκλειστικά στα όργια του πρωταγωνιστή και περιείχε ψυχαναγκασμούς με τα στερεότυπα του κινηματογράφου μυστηρίου, θα ήταν κάπως έτσι. Αν θέλετε να κάνετε χάζι λίγο γυμνό και μερικά όμορφα τοπία-καρτ ποστάλ την κάνει τη δουλειά της, τα υπόλοιπα λεπτά δε θα σας πουν τίποτα. Ακίνδυνα τυπική και ανέμπνευστη.