Ξέρετε από τότε που ήμασταν μικροί, να τόσοι δα μπόμπιρες, ένα από τα λίγα πράγματα που έμοιαζαν μυθικά στο κεφάλι μας –αν εξαιρέσει κανείς τους Ghostbusters, τον Φάνη Χριστοδούλου, και τα ντοκιμαντέρ με καρχαρίες- ήταν η καλύτερη στιγμή της αντρική παρέας κάθε τέσσερα χρόνια. Το Μουντιάλ δηλαδή. Γιατί η εν λόγω διοργάνωση σε συντροφεύει παντού και πάντα, σαν σκέψη, σαν ανάμνηση, σα μυρωδιά από χορτάρια που δεν πάτησες ποτέ, μα πάνω από όλα σαν προσμονή. Τόσο γλυκιά και τόσο έντονη που σου φέρνει «πεταλούδες στο στομάχι». Ξέρετε τι είναι να κοιμάσαι και να ονειρεύεσαι ότι είσαι ο Roberto Baggio –με την κοτσιδούλα σου- και ότι το κάρφωσες εκείνο το τελευταίο γαμημένο πέναλτι στον τελικό του 1994; Ξέρετε τι είναι να φτιάχνεις ειδικό στοιχηματικό poll με τους φίλους σου, όχι για τα λεφτά –κάτι σαν την αμερικάνικη σειρά The League με άλλα λόγια,- αλλά για την δόξα της σωστής πρόβλεψης; Ξέρετε τι είναι να έχουμε φτάσει τριάντα και να μαζεύουμε ακόμη αυτοκόλλητα χαρτάκια της PANINI; Όχι ξέρετε;
Φωτογραφία: Θοδωρής Μάρκου
Επειδή όπως καταλάβατε η αγωνία μας για την έναρξη του Μουντιάλ, μας έχει κάνει εκτός από ανυπόμονους και κάπως νευρικούς, και μιας και την εβδομάδα που πέρασε βρισκόμασταν και σε άλλη αναμονή, ελέω του μόνου ίσως true μουσικού φεστιβάλ -λέγε με Plissken-, είπαμε να κάνουμε προθέρμανση (μπας και ηρεμήσουμε) στο συναυλιακό μας attitude. Πήγαμε, λοιπόν, στο live των Τy Segall στο AN. Και, παρόλο που ο κόσμος άργησε να μαζευτεί και η συναυλία ξεκίνησε με μια μικρή καθυστέρηση, οι τρομεροί καλιφορνέζοι γκαραζάδες μας έδωσαν αυτό ακριβώς που ζητούσαμε: noise ρυθμούς, κοφτές κιθάρες, «χαλασμένους» ήχους, δυνατά τύμπανα και rock’n’roll ρυθμούς. Όλα σωστά δομημένα και δυναμικά παιγμένα. Το κοινό δε σταμάτησε να χορεύει, να χειροκροτά και να κάνει stage diving, μεταφέροντας τον ενθουσιασμό του στον Moothart· που σε κάποια στιγμή τους έδωσε την κιθάρα, είπε «δε γαμιέται», και βούτηξε και αυτός στα χέρια των θεατών. Από το tracklist δεν έλειψαν και τα καινούρια κομμάτια της μπάντας που ξεσήκωσαν ακόμα περισσότερο τους φανς της με τις punk κιθαριές του Croning. Είχαμε καιρό να ευχαριστηθούμε τόσο πολύ ένα λάηβ και οι Ty Segall μας όχι απλά μας προθέρμαναν αλλά μας ξεσήκωσαν. Mας έβαλαν στην πρίζα για το φεστιβαλικό σου-κού του Plissken!
Έτσι, και καθώς διανύσαμε άλλη μια λαμπρή εβδομάδα σε αυτή την πόλη που ονόμασαν Αθήνα, που είναι κατάρα και ευχή και σκατά μαζί, αποφασίσαμε πως η επιστροφή στις ρίζες είναι μια διαδικασία που, κακά τα ψέματα, επιβάλλεται να συμβαίνει από καιρό εις καιρό. Τότε, πιτσιρικάδες όντες, με τρικυμία στο μυαλό, με την ψυχή μας καταπιεσμένη, με τη σεξουαλικότητά μας να βρίσκει μοναδικό καταφύγιο στα σπυράκια μας· τότε, εκείνο το κυριακάτικο μεσημέρι, που το πάλαι ποτέ κραταιό MEGA CHANNEL πρόβαλε το Τρελό Θηριοτροφείο, η ζωή μας πήρε καινούργιο νόημα και αλλάξαμε (;) μυαλά. Το αγγλιστί National Lampoon’s Animal House (1978) είναι μια κωμωδία από τις λίγες και η καλύτερη ταινία «καταστροφής» του κόσμου –με το John Belushi να απλώνει όλο το larger than life ταλέντο του σε κάθε της σκηνή. Στις μέρες μας, μπαίνει στο repeat, όπως και το τραγούδι Louie, Louie από το περιβόητο toga πάρτι της ταινίας, έτσι για την καύλα και για να ξορκίσει την κακή διάθεση. Και, ναι, βρε αδερφέ, η αίσθηση είναι ίδια με τότε. Εμείς, οι losers αυτής της γης, θα πάρουμε την εκδίκηση μας από τα απανταχού κοινωνικά στερεότυπα. Με το πιο επικίνδυνο όπλο από όλα: το δηλητηριώδες χιούμορ. Εμπρός, καταστρέψτε τους καθωσπρέπει. Είμαστε σίγουροι, αυτό θα ήθελε και ο John.
Για περισσότερες περιπέτειες των Βέλγων επισκεφτείτε την πιο Σουρεαλιστική Επιθεώρηση Πολιτισμού όλου του ίντερνετ.