Η Τεχνόπολις είναι ένας αγαπημένος χώρος για φεστιβάλ, με τις σκηνές σε μικρή απόσταση, με πολλά πεζουλάκια και καρέκλες για να κάθονται να ξαποσταίνουν οι κουρασμένοι, με άμεση και εύκολη πρόσβαση, ιδανικός για ένα πολύωρο μουσικό γεγονός, κυρίως αν απευθύνεται σε πολλές ηλικίες. Το φετινό En Lefko Festival (#ELF2014, θα το βρείτε παντού στα social media αν θελήσετε να μαζέψετε εντυπώσεις και στιγμιότυπα) που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή 20 και το Σάββατο 21 Ιουνίου, με την πολυμορφία στο line up του, υποδέχτηκε παιδιά (πολλά), σκυλιά, έφηβους, οικογένειες, νεανικές παρέες, 40άρηδες, 50άρηδες, μέχρι και 60άρηδες. Επιπλέον, οι σειρές εμφάνισης ήταν και πάλι διαμορφωμένες έτσι, ώστε ο κόσμος να μην χάνει τα ονόματα στις διαφορετικές σκηνές, ούτε να βαριέται ανάμεσα στην εναλλαγή των συγκροτημάτων.Ήταν ένα όμορφο, χαλαρό διήμερο, με μόνη δυσάρεστη έκπληξη τις μπόρες της Παρασκευής που όμως δεν πτόησαν και πολλούς, τουλάχιστον μέχρι να τελειώσουν οι εμφανίσεις στο main stage. Το μόνο που θα θέλαμε εμείς τα κορίτσια -μετά από σχετικό γκάλοπ/κουτσομπολιό που έγινε στον χώρο- είναι να έχουμε ένα Festival Weather Report, όπως έχουν και στην Αγγλία κάθε καλοκαίρι, για να ξέρουμε από πριν τα τερτίπια του καιρού ώστε να κάνουμε εμφάνιση Glastonbury ή Coachella, με γαλότσα, καυτό σορτς ή μίνι και σούπερ στυλάτο αδιάβροχο. Έχουμε κι εμείς τα θεματά μας (και τα απωθημένα μας) βρε αδερφέ.
Πρώτη ημέρα (Παρασκευή 20/6, όταν -περιμένοντας τον Jim Kerr- χορέψαμε στους Baby Guru σαν να είναι το τελευταίο πάρτυ της ζωής μας)
Ντάλα ήλιος και οι Egg Hell τηγανίζουν στην κυριολεξία αυγά στο τσιμέντο με την ένταση από τα ηχεία να τσουρουφλίζει το μικρό κοινό που τους παρακολουθεί. Αμέσως μετά, στη μεγάλη σκηνή βγαίνουν οι Karuan & Band. Η τραγουδίστρια με λευκό φόρεμα και στεφάνι στα μαλλιά, μοιάζει με κορίτσι των λουλουδιών που έχει ταξιδέψει στον χωροχρόνο και έχει βρεθεί από το Woodstock στην Τεχνόπολη. Ο κόσμος έχει πιάσει πεζουλάκι, αλλά η γλυκιά ύπαρξη με τα ξανθά αγγελικά μαλλιά δεν αργεί πολύ να τους πείσει να έρθουν πιο κοντά της. Ένα ευχάριστο setlist για νωρίς το απόγευμα, χωρίς κάποιες εξάρσεις, αλλά όσο χρειάζεται λικνιστικό για να αρχίζει να μαζεύεται ο κόσμος που κόβει βόλτες στα περίπτερα. Κάποια στιγμή αρχίζει να ψιχαλίζει και όλοι τρέχουν να κρυφτούν κάτω από στέγαστρα ενώ κάποιοι λίγοι που έχουν ομπρέλες και αδιάβροχα -ευτυχώς γνωστή εταιρία ποτού έχει μοιράσει κάποια στους θεατές- μένουν πιστοί στις επάλξεις. Στη μικρή σκηνή πάλι, και οι Wedding Singers παίζουν με καθαρό ουρανό, με τη γνωστή τους party διάθεση, τα λουσάτα κοστούμια τους και τις μπιτάτες διασκευές τους. Βλέπω πολλές 50άρες κυρίες να χορεύουν χαρούμενες. Τρεχάλα πίσω στη κεντρική σκηνή για τους Hooverphonic και την trip-hop ατμοσφαιρική τους διάθεση. Η Noemi, η τελευταία τους τραγουδίστρια, εμφανίζεται με τζιν σαλοπέτα, σίγουρο και αγέρωχο βάδισμα και μία περίεργη ψυχρότητα που δυστυχώς δεν επιτρέπει το παιχνίδι με τους θεατές. Ευτυχώς σε αυτό βοηθούν τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας που φροντίζουν να δημιουργήσουν νοσταλγική ατμόσφαιρα ρωτώντας το κοινό ποιοι από όλους είχαν πάει στην συναυλία τους στο Ρόδον το 2000. Ξανά ψιχάλες, ξανά πανικός για να γλυτώσει ο κόσμος από τη βροχή και το μισό σετ οι περισσότεροι το παρακολουθούν κρυμμένοι για να προφυλαχθούν. Στο ίδιο μοτίβο, παλιές και νεότερες επιτυχίες γίνονται ένα με τις ψιχάλες, με τα “Mad about you” και “Eden” να ξεχωρίζουν.
Ο Τζεφ των Egg Hel, με τη βραζιλιάνικη καταγωγή, θα ήθελε πολύ να είναι στη χώρα του για το Μουντιάλ. Παρολ’ αυτά τα δώσε, κι αυτός και η μπάντα του, όλα.
Ξαστεριά για λίγο και πίσω στη μικρή σκηνή για τους δικούς μας Baby Guru. Τα ψυχεδελικά ριφάκια σκίζουν την ατμόσφαιρα και ξαφνικά πιάνει κι άλλη μια μικρή μπόρα. Αυτή τη φορά το κοινό δεν πτοείται καθόλου μιας και η μπάντα φαίνεται ότι αποτελεί την έκπληξη της βραδιάς και τα δίνει όλα επάνω στη σκηνή. Την ώρα που παίζουν το “Baby you’re so weird” μάλιστα, ξεδιπλώνεται μπροστά μου μια εικόνα από αυτές που με κάνουν να σκέφτομαι ότι για αυτές τις στιγμές αξίζουν όλα: οι πυκνές σταγόνες συνεχίζουν να πέφτουν επάνω μας αλλά όλοι χορεύουμε σαν να βρισκόμαστε στο τελευταίο πάρτυ της ζωής μας. Είναι τέτοια η ένταση του σετ τους που κάποια στιγμή αναρωτιέμαι αν είναι ικανοί να προκαλέσουν εδώ και τώρα μία ηλεκτρική καταιγίδα.
Πίσω στη μεγάλη σκηνή, όλα είναι έτοιμα για τους Simple Minds. Μέχρι να μαζευτούμε όλοι, ακούγονται οι πρώτες νότες του “Waterfront”. Ο ήχος είναι καταπληκτικός, δυνατός, καθαρός, βαθύς, τα φώτα ανάλογα μιας μεγάλης stadium συναυλίας και στη σκηνή βρίσκεται ο Jim Kerr χαμογελαστός και φουλ ευδιάθετος, ο οποίος παρά την αφόρητη ζέστη, φορά μαύρο παντελόνι, μαύρο πουκάμισο, μαύρο σακάκι και κόκκινο φουλάρι (που δεν έβγαλε από πάνω του ποτέ). Μαζί με την μπάντα και η γνωστή backing vocalist, Sarah Brown, η οποία μάλιστα κάποια στιγμή χορεύει ξυπόλητη τραγουδώντας το “Dancing Barefoot” της Patti Smith. Η βραδιά ήταν όσο ‘80s όφειλε να είναι, όχι μόνο μουσικά αλλά και χάρη στις χορευτικές φιγούρες και κινήσεις (γύρισμα μικροφώνου στον αέρα κρατώντας το από το καλώδιο, παλάμη επάνω από τα μάτια σαν να κάνει σκιά για να μπορέσει να δει καλύτερα το πλήθος με ταυτόχρονη χορευτική κίνηση προς τα δεξιά, συνεχές γονάτισμα στην άκρη της σκηνής και χέρι τεντωμένο στο άπειρο). Ο πρώτος μικρός χαμούλης γίνεται στο “Lovesong”, ο δεύτερος -μεγαλύτερος- στο “Someone, Somewhere, in Summertime” και συνεχίζεται με τα “Alive and Kicking”, “I Travel”, “Don’t you forget about me” και ένα σωρό άλλα που προκαλούν πολλά sing-a-long στο πλήθος. Άλλωστε 17 τραγούδια μιας τεράστιας καριέρας, υπό την ονομασία “Greatest Hits Tour” δεν είναι και λίγο πράγμα. Η ‘80s νοσταλγία τελειώνει και αρχίζουμε να κατευθυνόμαστε προς το κλειστό, Dance Stage, στη διαδρομή όμως κυριολεκτικά ανοίγουν οι ουρανοί και επί μία ώρα δεν λένε να ξανακλείσουν. Όσοι κατάφεραν να διατηρήσουν τη διάθεσή τους, χόρεψαν για αρκετές ακόμη ώρες. Οι υπόλοιποι έτρεξαν να σωθούν από τους μουσώνες.
Δεύτερη ημέρα (Σάββατο 21/6, όταν ο Boy George -29 χρόνια μετά – μας έκανε ξανά glitteroματάκια)
Ευτυχώς ούτε βρέχει, ούτε έχει αποπνικτική ζέστη και τα ονόματα στη μικρή σκηνή (Amani, Angelika Dusk, Marietta Fafouti) έχουν ανεβάσει από νωρίς τη διάθεση του κόσμου. Στο main stage οι Xaxakes που κλήθηκαν να αντικαταστήσουν τον Nick Waterhouse που ακύρωσε την εμφάνισή του εξαιτίας ξαφνικής αδιαθεσίας, προετοιμάζουν το έδαφος για τον Gramatik, ο οποίος δυστυχώς βγαίνει αρκετά κονσερβοποιημένος μόνο με το λάπτοπ και τα ηλεκτρονικά μπλιμπλίκια του, κάτι που ευτυχώς σώζεται από τη ζωντανή τρομπέτα και το σαξόφωνο και το κοινό ξεδίνει στο χορό. Το “Dungeon Sound” προκαλεί τα πρώτα δυνατά επιφωνήματα χαράς και οι χοροί καλά κρατάνε μέχρι την ολοκλήρωση του σετ. Οι Jessica 6 με τη Nomi Ruiz στη μικρή σκηνή, καταφέρνουν παρά το πιο εσωτερικό, ήπιο στυλ τους, να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα ακόμα και για κάποιους που δεν τους γνώριζαν καθόλου μέχρι αυτή τη στιγμή.
Το τελευταίο όνομα στο main stage είναι ο Boy George που βρίσκεται για live εμφάνιση στη χώρα μας 29 χρόνια μετά τη περίφημη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο που είχε φάει το μπουκάλι της ζωής του στο κεφάλι (και διάφορα άλλα όχι και τόσο κομψά αντικείμενα, ζαρζαβατικά και τα λοιπά). Ευτυχώς τίποτα από αυτά δεν συμβαίνει απόψε, αντιθέτως, πολλοί οπαδοί κάθε ηλικίας που βρίσκονται εδώ, το μόνο που περιμένουν είναι να δουν μία από τις μεγαλύτερες ντίβες της μουσικής και του lifestyle να εμφανίζεται μπροστά τους. Και η στιγμή φτάνει. Ντυμένος με μαύρο σακάκι, μαύρο παντελονόφουστοsomething, t-shirt και κόκκινο καπέλο ξεπροβάλλει κάνοντας glitterοματάκια στο κοινό που αρχίζει να κουνιέται υπό τους reggae pop ήχους της μπάντας.
Το setlist στο σύνολό του δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, αλλά ο ίδιος, με τα σκέρτσα και τα κόλπα του, καταφέρνει να κρατήσει τον κόσμο εκεί μέχρι να μας τραγουδήσει αυτά που όλοι περιμένουμε, επιτυχίες δηλαδή από την εποχή των Culture Club. Και για να μην υπάρχει καμία αμφιβολία περί της ιδιότητάς του, κάποια στιγμή φροντίζει να μας την υπενθυμίσει, φωνάζοντας «I’m the Queen of everything»! Τα “Church of the Poison Mind”, “Do you really want to hurt me”, “Karma Chameleon” είναι -εννοείται- αυτά που ακούγονται πιο δυνατά από τα χείλη μας. Μέχρι και ο Φίλιππος Πλιάτσικας κουνιόταν δίπλα μου. Για λίγο φοβήθηκα -δεν θα το κρύψω- ότι θα έδινε έναν πήδο και θα άρπαζε το μικρόφωνο για να πουν μαζί το “Everything I own” από το πρώτο σόλο άλμπουμ του Boy, αλλά ευτυχώς καταφέραμε να το κουνήσουμε το κορμί, με τα απαραίτητα χεράκια δεξιά αριστερά-χορεύω σαν χαβανέζα, χωρίς ανάλογα απρόοπτα. Το dance stage είχε αρχίσει να γεμίζει από τα πρώτα κιόλας tracks του ΝΤΕΙΒΙΝΤ, ενώ μέχρι να βγουν ο Aeroplane και ο Alex Gopher το πάρτυ είχε ξεκινήσει για τα καλά. Αυτό που ίσως θα θέλαμε όσοι μείναμε να χορεύουμε στον κλειστό χώρο μέχρι αργά, ήταν ο φωτισμός να είναι πολύ πιο χαμηλός ή καλύτερα ακόμη, σχεδόν ανύπαρκτος για να μπούμε ακόμη περισσότερο στο after party mood. Α, ναι, μιλώντας για after party, αγάπησα ερώτηση που μου απηύθυνε κυρία που καθόταν δίπλα μου με αγωνία στο βλέμμα και έξαψη στη φωνή: «Το after party τώρα μέσα, θα είναι με τον Boy George»; Πραγματικά ένιωσα πάρα πολύ άσχημα που της χάλασα το όνειρο.
Aeroplane ξανά (η αρσενική πτέρυγα της Popaganda έμεινε κατενθουσιασμένη από τη σύντροφό του που καθόταν υπομονετικά πίσω από τα dexx) (ΕΒ)
ΥΓ. Όποιος βρήκε μία μαύρη δερμάτινη θήκη καπνού στον χώρο της παιδικής χαράς τη δεύτερη ημέρα, με κόκκινο διακοσμητικό-φράουλα και μέσα καινούργιο καπνό, δύο πακέτα χαρτάκια, φιλτράκια και αντί να την αφήσει εκεί για να την πάρω μετά από 5′ που επέστρεψα και την έψαχνα, την πήρε και έφυγε, να ξέρει ότι ματιάζω άγρια. Ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Κάντε κλικ στην παρακάτω γκάλερι για περισσότερες, πολλές πολλές λέμε, φωτογραφίες από το #ELF2014
