Λιγότερο από ένας μήνας απομένει μέχρι τη φετινή απόβαση των Editors (4/12, Gazi Music Hall) σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη (5/12, Principal) και όσοι προβλέπουν εκκωφαντικά sold-out, το πιθανότερο είναι ότι θα επαληθευτούν. Ο μπασίστας τους, Russell Leetch, μιλάει στην Popaganda για την ολίγον τι ξέφρενη πορεία τους μέχρι σήμερα, ενώ δεν κρύβει τη χαρά του που ειδικά φέτος αγγίζουν την ποπ πλευρά τους περισσότερο από ποτέ.
Russell πέρα από τους Editors, έχεις ξεκινήσει να παίζεις μουσική και ως DJ. Πως θα περιέγραφες τα sets σου; Παίζω indie, rock, disco, house, punk, goth, pop, techno, industrial. Εξαρτάται από τη νύχτα και τον κόσμο. Γι’ αυτό προτιμώ να αυτοσχεδιάζω στην πορεία της βραδιάς.
Μπορείς να επιλέξεις εύκολα τη δεκάδα των πιο αγαπημένων σου δίσκων; Μάλλον είναι οι εξής: David Bowie – Low. REM – Automatic for the People. The Human League – Dare. Depeche Mode – Violator. Elbow – Asleep in the Back. T. Rex – Electric Warrior. The National – Boxer. Nirvana – Nevermind. Talking Heads – Remain in Light. Radiohead – OK. Computer
Πίσω στη βασική σου «δουλειά». Πως και αποφασίσατε να προωθήσετε ένα ολοκαίνουριο τραγούδι, το “No Harm”, κρύβοντάς το τον πρώτο καιρό σε ένα sampler της PIAS; Έχει πάντα ενδιαφέρον να κάνεις κάτι διαφορετικό και σκεφτήκαμε πως θα ήταν μια πολύ ωραία ιδέα να το «πετύχει» κάποιος τυχαία εκεί που δεν το περιμένει από το να το διαφημίζαμε απλώς ως ένα καινούργιο τραγούδι. Θα ήταν ακόμα καλύτερο αν κάποιος δεν είχε internet καθώς θα ήταν πιο δύσκολο να μάθει με κάθε τρόπο ποια μπάντα είναι αυτή που ανακάλυψε και πως το λένε τέλος πάντων αυτό το τραγούδι.
Το προηγούμενο άλμπουμ σας, The Weight of your Love, μπορεί να δίχασε τους κριτικούς αλλά βρήκε ιδιαίτερη απήχηση στους fans των Editors. Πόσο σας επηρέασε αυτή η διττή αντιμετώπιση τις ηχογραφήσεις του φετινού In Dream; Ήμασταν γεμάτοι ενέργεια. Το The Weight of your Love μας είχε πάρει πολύ καιρό για να ολοκληρωθεί. Αντιμετωπίσαμε το In Dream σαν μια νέα αρχή, θέλαμε δηλαδή εξαρχής να γράψουμε τον δίσκο γρήγορα, κι έτσι έγινε.
Κατά τη γνώμη σου πως διαφοροποιείται ηχητικά το In Dream; Είναι πολύ πιο ηλεκτρονικό. Υπάρχουν πάντα κιθάρες βέβαια αλλά αισθάνομαι αυτό τον δίσκο πολύ διαφορετικό από όλους τους προηγούμενους. Είναι γεμάτος ποπ τραγούδια.
Η αποχώρηση του Chris Urbanowicz το 2012 ήταν αρκετά απροσδόκητη καθώς ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη της μπάντας. Πόσο δύσκολο ήταν να συνεχίσετε με την απουσία του; Κι όμως δεν ήταν καθόλου δύσκολο. Κάθε άλλο, ευχάριστο ήταν. Μάλλον δε θα παίζαμε πια εάν δεν είχαμε αποφασίσει να προχωρήσουμε χωρίς τον Chris. Από το 2010 μέχρι τη στιγμή που έφυγε περάσαμε δύσκολα χρόνια και νομίζω πλέον όλοι συμφωνούμε πως η αποχώρηση του ήταν το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί για όλους μας.
Ο καθένας που ξεκινάει να παίζει τα πρώτα του ακόρντα στην κιθάρα φαντασιώνεται τη στιγμή που θα τα καταφέρει και η μουσική του θα ακουστεί από πολύ κόσμο. Όταν ξεκινούσατε, πριν καν κυκλοφορήσει το ντεμπούτο σας The Back Room, είχατε μεγάλες προσδοκίες; Μου αρέσει πάρα πολύ που ο κόσμος ακόμα ενδιαφέρεται για το τι κάνουμε και που μας ακολουθεί όλα αυτά τα χρόνια. Νομίζω όμως πως τα «καταφέρνει» κανείς με το κάθε επόμενο βήμα που κάνει στη μουσική του πορεία. Να βγάλεις ένα δίσκο, να κάνεις συναυλίες, να κάνεις μεγαλύτερες και ακόμα μεγαλύτερες συναυλίες. Η μακροημέρευση στη μουσική βιομηχανία είναι κάτι πολύ δύσκολο…
Ένιωσες ποτέ κάποιου είδους πίεση με τη μεγάλη επιτυχία σας που ήρθε γρήγορα; Υπήρξε κάποια στιγμή που κουραστήκατε ή που να σκεφτήκατε πως είπατε ό,τι είχατε να πείτε; Ναι, η χρονιά 2007/2008 ήταν δύσκολη. Πολλές περιοδείες, πολύς καιρός μακριά από το σπίτι και τα αγαπημένα μας πρόσωπα. Ήταν δύσκολο. Όμως ήταν μια περίοδος που τελικά μας έμαθε πολλά – αν και σχεδόν μας «σκότωσε».
Οι περισσότερες μπάντες βασίζονται το πολύ σε δύο μέλη όσον αφορά τη συνθετική διαδικασία. Εσείς όμως έχετε επανειλημμένα δηλώσει πως σας αρέσει να δουλεύετε ως ομάδα. Απλώς όταν είμαστε στο στούντιο θέλουμε να έχουν όλοι λόγο. Μια μπάντα άλλωστε είναι η σύνθεση των μελών της.
Οι Editors εμφανίστηκαν ενώ οι ψηφιακές αλλαγές στη μουσική βιομηχανία είχαν ήδη αρχίσει, ενώ μέχρι σήμερα συνεχίζουν με κατακλυσμιαίο ρυθμό. Είναι κάτι που σκέφτεστε; Ναι, οπωσδήποτε και οι εταιρίες έπρεπε να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα και να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο εμπορεύονται τη μουσική. Το internet άνοιξε όλες τις πόρτες. Ήταν κάπως τρομακτικό στην αρχή αλλά και συναρπαστικό. Έτσι κι αλλιώς, όμως, όσο υπάρχουν άνθρωποι που θέλουν να ακούνε μουσική θα υπάρχει πάντα κάποιος τρόπος να τη βρουν.
Οι ηχογραφήσεις και η κυκλοφορία του τελευταίου σας δίσκου συνέπεσαν και με μία περίοδο πολιτικών αναταραχών στην Αγγλία. Σας επηρέασε καθόλου αυτή η κατάσταση; Όσον αφορά το στιχουργικό κομμάτι που είναι και το βασικό αρμόδιος είναι ο Tom (Smith) οπότε εγώ δε μπορώ να απαντήσω. Για το δημοψήφισμα όμως προσωπικά δε θα ήθελα με τίποτα να αποχωρήσει η Μεγάλη Βρετανία από την Ευρωπαϊκή Ένωση, σε αρκετά κακή κατάσταση είναι ήδη άλλωστε.
Σε ένα μήνα περίπου επιστρέφετε στην Ελλάδα. Ξέρετε, φαντάζομαι, ότι εδώ έχετε πολύ δυνατό fanbase. Περιμένουμε πως και πως να επιστρέψουμε στην Ελλάδα, περνάμε πάντα φανταστικά στη χώρα σας. Έχουμε κάνει κάποιες αξιομνημόνευτες συναυλίες. Αυτή η φορά θα είναι και η πρώτη που θα εμφανιστούμε χωρίς χρονικό περιορισμό και θα παρουσιάσουμε ένα ολόκληρο show οπότε θα είναι ακόμα καλύτερα.