Το νέο βιβλίο του Κώστα Κατσουλάρη «Νυχτερινό Ρεύμα» είναι μια συλλογή τεσσάρων διηγημάτων για τη σημερινή Αθήνα. Οι ήρωές του είναι ανώνυμοι, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, που κινούνται στο σκοτάδι (κυριολεκτικά και/ή μεταφορικά) της μεγαλούπολης.
Στο «Άβερελ» ένας ασφαλίτης περνάει άλλο ένα βράδυ σε μπαράκι των Εξαρχείων, παρακολουθώντας τον Άβερελ, μια πάλαι ποτέ σημαίνουσα προσωπικότητα του αναρχικού χώρου. Ο στόχος του είναι πια μια καρικατούρα του παλιού του εαυτού, παραληρηματικός και ακίνδυνος. Όμως η υπηρεσία δεν επιτρέπει στον ήρωά μας να τον αφήσει από τα μάτια του, οδηγώντας και τον ίδιο σε μια αδιέξοδη καθημερινότητα.
Το «Θα Το Κρατήσω» λαμβανει χώρα επίσης σε μπαρ της περιοχής των Εξαρχείων, όπου νεαρή συγγραφέας έχει απορροφηθεί από την αφήγηση της μπλεγμένης ερωτικής ζωής ώριμου κυρίου, τον οποίο τιμωρεί (;) η απατηθείσα σύζυγός του, καθώς πρακτικά συζεί με την έγκυο ερωμένη του!
Το «Νεκρός Σκύλος Τα Μεσάνυχτα» διαδραματίζεται τη νύχτα που κάηκε ο κινηματογράφος «Αττικόν». Ο αφηγητής μας αναγκάζεται να ακολουθήσει τον φυσιοδίφη, παλιό του φίλο σε ένα μεταμεσονύκτιο ταξίδι στην Πάρνηθα, όπου πρόκειται να θάψουν έναν σκύλο που χτύπησε ο τελευταίος με το αμάξι. Το καμμένο – από την προ πενταετίας πυρκαγιά – βουνό αντιπαραβάλλεται με το κάψιμο της Αθήνας, ως αποτέλεσμα της αποξένωσής από την φύση αλλά και τους ανθρώπους. Το δύσκολο βράδυ θα έχει αίσιο τέλος, καθώς η επιβίωση του σκύλου λειτουργεί ως άλλη μια νέα αρχή.
Στο «Νυχτερινό Ρεύμα» ο ήρωας περιγράφει την καθημερινή επίσκεψή στη μητέρα του. Η συναναστροφή με την ηλικιωμένη χήρα που τα έχει πια σχεδόν χαμένα, δεν μπορεί παρά να του φέρει στο μυαλό του την παιδική του ηλικία που στιγματίστηκε από τον σκληρό χαρακτήρα του πατέρα του. Άνεργος οικογενειάρχης ο ίδιος, πικραίνεται ακόμα και από το ύψος της σύνταξής της άεργης μάνας του και το ότι κάθε μήνα του δίνει το κατοστάρικο.
Και στις τέσσερις ιστορίες, ο Κατσουλάρης βάζει τον αφηγητή να σκιαγραφεί το άλλο πρόσωπο, αυτό που βαραίνει τη ζωή του. Σαφής και λιτή, η γραφή του υπακούει στη «δράση». Το ξεχωριστό προτέρημά του είναι η ικανότητά να συμπυκνώνει σε μια σκηνή την ουσία μιας ζωής, ενός ανθρώπου. Ίσως πιο πετυχημένα το βλέπουμε στον «Άβερελ» που θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα πολύ ενδιαφέρον μυθιστόρημα.