Citizenfour (4/5)
Ντοκιμαντέρ βραβευμένο με Όσκαρ, σε σκηνοθεσία και της Laura Poitras, με τους Edward Snowden, Glenn Greenwald, Ewen MacAskill κ.ά., διάρκειας 114 λεπτών, σε διανομή της Neo Film
Το χρονικό της μυστικής συνάντησης του μεγαλύτερου whistleblower στην Ιστορία του whistleblowing, με τους δημοσιογράφους που ξεσκέπασαν το σκάνδαλο μαζικών παρακολουθήσεων από τις αμερικανικές υπηρεσίες πληροφοριών.
Από εκείνη την ημέρα του 2013, που χώρισε τον αιώνα μας σε προ- και μετά-Snowden εποχή, η ιστορία, ο ψυχισμός, η προσωπικότητα και η επίδραση των πράξεων του Edward Snowden, έχουν γίνει το υποκείμενο μυριάδων ρεπορτάζ, editorials, καταδικαστικών λίβελων και αποθεωτικών think pieces εξίσου. Αν κάτι έχει μείνει που δεν το έχεις μάθει ακόμη γύρω απ’ αυτόν τον χαρισματικό σπασίκλα, τον μυστικοπαθή κομπιουτερά, μια απ’ τις πιο μυστηριώδεις, εμβληματικές και κομβικές προσωπικότητες του αιώνα μας, μην περιμένεις να το βρεις σ’ αυτό εδώ το ντοκιμαντέρ. Στεγνό στην αφήγησή του, επικεντρωμένο στα δεδομένα, τη βαρύτητα της σημασίας τους, και την ένταση της διαδικασίας αποκάλυψής τους, συναρπαστικό όμως την ίδια στιγμή, όσο και τρομακτικό στις συνέπειες της πραγματικότητας που περιγράφει, το ντοκιμαντέρ της Laura Poitras είναι μια μεστή, στιβαρή, κι αριστοτεχνικά φιλμαρισμένη καταγραφή της αποκάλυψης του μεγαλύτερου ίσως πολιτικού σκανδάλου της σύγχρονης εποχής.
Τελευταίο κομμάτι στην τριλογία της μπαρουτοκαπνισμένης σκηνοθέτιδας για την μετά-9/11 Αμερική, το Citizenfour (τίτλος δανεισμένος απ’ το ψευδώνυμο που είχε υιοθετήσει ο Snowden όταν ήρθε σε κρυπτογραφημένη online επαφή μαζί της) δεν είναι ένα ντοκιμαντερίστικο συμπλήρωμα στο Snowden του Oliver Stone, αλλά αποτελεί αντίθετα την ίδια την αφετηρία του ντόμινο των εξελίξεων, που ανέδειξαν τον Edward Snowden ως προσωπικότητα αρκετά επιδραστική, ώστε να ενδιαφέρει τον Stone να την βιογραφήσει. Ένα κομμάτι Ιστορίας από μόνο του, νηφάλιο και στοχοπροσηλωμένο στην καταγραφή της πληροφορίας του απέναντι σε ένα πρόσωπο με όλα τα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να το μετατρέψουν σε μεσσιανική φιγούρα, το ντοκιμαντέρ της Poitras όχι μόνο δεν ηρωοποιεί τον Edward Snowden, αλλά αντίθετα τον κρατά οριακά εντός του κάδρου στις πιο προσωπικές κι ευάλωτες στιγμές του, καταφέρνοντας έτσι να του παράσχει την ιδιωτικότητα της οποίας ο ίδιος καταλήγει σύμβολο. Κι αυτό, την ίδια στιγμή που ο ίδιος προβαίνει στο τόσο χειμαρρώδες outing, που αποκάλυψε το μιαρό, βορβορώδες υπογάστριο της εποχής των social media, των VDSL ταχυτήτων, της απελευθέρωσης των επικοινωνιών και του απόλυτου, απλόχερου, παντελώς αδιάκριτου και απερίσκεπτου διαμοιρασμού στιγμών, πληροφοριών, σκέψεων κι απόψεων, που έχει μετατρέψει σε απόλυτα δημόσιο κάθε τι το προσωπικό. Κι αυτό, βέβαια, κάτω απ’ το άγρυπνο βλέμμα των υπηρεσιών που, αν η ψηφιακή επανάσταση είναι το γνωστό φιλοσοφικό μαχαίρι, που στα χέρια του χειρουργού μπορεί να σώσει μια ζωή, αυτές μετέτρεψαν στο τέλειο εργαλείο κεκαλυμμένης καταγραφής, ποδηγέτησης κι επιβολής, που κάνει το Citizenfour να μοιάζει σαν το απόλυτο sex tape του συνωμοσιολάγνου παρανοϊκού. Ο οποίος όμως –κι εκεί είναι η ανατροπή–, αποδεικνύεται ότι είχε δίκιο απ’ την αρχή!
Underworld: Blood Wars / Underworld: Η Αιματοχυσία (1/5)
Περιπέτεια δράσης σε σκηνοθεσία της Anna Foerster και σενάριο των Cory Goodman και Kyle Ward, με τους Kate Beckinsale, Theo James, Lara Pulver κ.ά., διάρκειας 91 λεπτών, σε διανομή Odeon
Η προαιώνια μάχη βαμπίρ και βρικολάκων συνεχίζεται με νέα μανία.
Θεωρώντας δεδομένο ότι είσαι ενήμερος για τις δραματικές εξελίξεις των προηγούμενων ταινιών του franchise, τούτο το νέο κεφάλαιο στον ατελείωτο πόλεμο μεταξύ βαμπίρ και λυκανθρώπων, σε πετάει με τα μούτρα κατευθείαν στην πλοκή, λες κι είναι απλά άλλο ένα επεισόδιο στη σειρά που παρακολουθείς κάθε βδομάδα, οπότε ίσως θελήσεις να σκεφτείς μήπως πας διαβασμένος στην προβολή για ν’ αποφύγεις τη ναυτία. Απ’ την άλλη όμως βέβαια δεν πρόκειται για Μπρεχτ, για κάτι τύπισσες και τύπους που πλακώνονται και τρέχουνε μιλάμε, με τα δερμάτινα κοστούμια και τα γυαλιστερά πιστόλια να προσθέτουνε μια φετιχιστική ποιότητα ως επιπλέον δέλεαρ, σε μια σειρά ταινιών που έχει από καιρό εκφυλλιστεί στην παρωχημένη υπερστιλιζαρισμένη της κενότητα. Τη εξαιρέση μιας και μόνης σκηνής μάχης σε κλουβί, όπου η έμφυτη, αντιφατικά εκρηκτική ηδυπάθεια της Kate Beckinsale δρα ως καταλύτης στην χημεία με τον ανταγωνιστή της, μετατρέποντας το βρομόξυλο σε σεξουαλική ένταση, θορυβώδεις κλωτσοπατινάδες τίγκα στην αναληθοφανή ψηφιακούρα προσφέρουν τον φωνακλάδικο αντιπερισπασμό μέχρι η Σελίν, η εξόριστη πριγκίπισσα των βρικολάκων, να βρει τον τρόπο να δικαιωθεί. Είναι συγκινητικός ο τρόπος που οι παραγωγοί προσπαθούν να προσθέσουν φεμινιστικό προφίλ στο franchise, μοιράζοντας όλο και περισσότερους ρόλους κλειδιά σε γυναικείους χαρακτήρες, η μονοδιάστατη υπερσεξουαλικοποιημένη φετιχοποίηση της γυναικείας φιγούρας όμως (και μάλιστα από γυναίκα σκηνοθέτη ετούτη τη φορά), εξακολουθεί ν’ αποτελεί κυρίαρχο στοιχείο της εικονογραφίας της σειράς. Το οποίο για εμάς τ’ αγόρια είναι βεβαίως μια χαρά, για το girl-power κίνημα όμως, μάλλον όχι υποθέτω.
La Historia Oficial / Επίσημη Ιστορία (3/5)
Κοινωνικό δράμα υποψήφιο για Όσκαρ Σεναρίου και βραβευμένο με Όσκαρ Καλύτερης Μη Αγγλόφωνης Ταινίας, σε σκηνοθεσία του Luis Puenzo και σενάριο των Luis Puenzo και Aida Bortnik, με τους Norma Aleandro, Héctor Alterio κ.ά., διάρκειας 112 λεπτών, παραγωγής 1985, σε διανομή Weird Wave
Μπουρζουά ζευγάρι στην Αργεντινή της επαυρίου της χούντας του Videla, χάνει τις ισορροπίες του όταν η σύζυγος αρχίζει να ερευνά το ενδεχόμενο η υιοθετημένη κόρη τους να είναι παιδί εξαφανισμένων αντιφρονούντων του πρόσφατου καθεστώτος, και μάλιστα εν γνώσει του συζύγου της.
Πρόσφατα αποκατεστημένο για την επέτειο των 40 ετών απ’ την πρώτη του κυκλοφορία, το φιλμ του Luis Puenzo μπορεί να μην διατηρεί την αίσθηση κατεπείγοντος που το οδήγησε στην κορυφή των Όσκαρ του 1985, ελάχιστα χρόνια μετά το (θρυλούμενα υποβοηθούμενο από τον Henry Kissinger) πραξικόπημα που εκθρόνισε την Isabel Peron, παραμένει όμως φρεσκότατο κι αγέραστο ως ένα ολοζώντανο μάθημα του τι σημαίνει να περνάς απ’ την άλλη πλευρά της Ιστορίας: όχι αυτήν που γράφεται στα σχολικά βιβλία, αλλά αυτήν που πραγματικά επιβιώνει στις μνήμες των λαών. Έτσι εύστοχα το διατυπώνει η πρωταγωνίστρια του υποψήφιου για Όσκαρ σεναρίου της ταινίας, πριν ακόμη μάθει να κάνει τη διάκριση μεταξύ του τι διδάσκει στο σχολείο, και τι πραγματικά στιγμάτισε την κοινωνία, μια κοινωνία που περιβάλλει την κεντρική ηρωίδα του Puenzo, αλλά δεν την αγγίζει μέχρι η τραγωδία να μπει στο ίδιο της το σπίτι. Με τον σπόρο της αμφιβολίας να ενσαρκώνεται στο ίδιο της το παιδί, η υιοθετημένη κόρη της την ενώνει ταυτόχρονα με το μέλλον της πατρίδας της, αλλά κι ένα παρελθόν καταχωνιασμένο πίσω από βασανιστήρια, δολοφονίες κι εξορίες, σε μια ταινία όπου ίντριγκα, σασπένς, και μπόλικο μελόδραμα, μπλέκονται με το ήπια πολιτικοποιημένο αλλά αποφασιστικά ανθρωποκεντρικό δράμα, που ψάχνει τον αντικατοπτρισμό του κοινωνικού στο ατομικό. Η αγωνία κι η οδύνη ολόκληρης της Αργεντινής μετασχηματίζεται στη μάχη της αγνότητας και της εντιμότητας της ηρωίδας που προσπαθεί να επιβιώσει στον ασφυκτικό κλοιό μιας ολοένα και πιο σαφούς κρατικής σκληρότητας, που όπως τότε, έτσι και τώρα, έτσι και πάντα, νομιμοποιείται μόνο όσο οι άνθρωποι που την γνωρίζουν, προτιμούν να μην την βλέπουν, να μην την δείχνουν, και να μην την κατονομάζουν, προκειμένου να μην ξεβολευτούν απ’ τις ανέσεις με τις οποίες τους προίκισε η σιωπή και η συνενοχή τους.
Επίσης στις αίθουσες:
Lion
Πεντάχρονο αγοράκι χάνεται και καταλήγει στην άλλη άκρη της Ινδίας κατά λάθος, υιοθετείται από καλοβαλμένους άτεκνους λευκούς, κι όταν φτάνει στην εφηβεία αρχίζει να θυμάται, να απορεί και να ψάχνει το παρελθόν που δεν έζησε. Κοινωνικό δράμα βραβευμένο απ’ το κοινό στο Φεστιβάλ του Toronto, σε σκηνοθεσία του Garth Davis, σε σενάριο του Luke Davies (από βιβλίο του Saroo Brierley), με τους Dev Patel, Nicole Kidman, Rooney Mara κ.ά., διάρκειας 120 λεπτών, σε διανομή της Odeon
Shut In / Εγκλωβισμένη
Παιδοψυχολόγος αρχίζει να σαλτάρει όταν τα χιόνια την αποκλείουν με τον κατατονικό γιο της στο απομακρυσμένο τους σπίτι, κι αρχίζει να τους επισκέπτεται θυμωμένο φάντασμα δεκάχρονου που μάλλον να πέθανε στην καταιγίδα. Θρίλερ τρόμου σε σκηνοθεσία του Farren Blackburn και σενάριο της Christina Hodson, με τους Naomi Watts, Charlie Heaton και Jacob Tremblay, διάρκειας 91 λεπτών, σε διανομή της Spentzos Film
Ucitelka / Η Δασκάλα
Ζόρικη καθηγήτρια με υψηλές διασυνδέσεις στο κομμουνιστικό κόμμα και καταπιεστικές τάσεις που φτάνουν τους πάντες στα άκρα, απειλεί να τινάξει το σχολείο στο αέρα, αν μαθητές, γονείς και καθηγητές δεν βρουν τρόπο να την ξεφορτωθούν. Μαύρη κωμωδία υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα στο φεστιβάλ του Κάρλοβι Βάρι, σε σκηνοθεσία του Jan Hrebejk και σενάριο του Petr Jarchovský, με τους Éva Bandor, Peter Bebjak και Monika Certezni κ.ά., διάρκειας 102 λεπτών, σε διανομή των Rosebud / Seven Films
The Bachelor
Το The Hangover αλά ελληνικά, και στη Θεσσαλονίκη. Κωμωδία καταστάσεων σε σκηνοθεσία του Αντώνη Σωτηρόπουλου και σενάριο της Ρένας Ρίγγα, με τους Γιάννη Τσιμιτσέλη, Αποστόλη Τότσικα, Τόνια Σωτηροπούλου κ.ά., σε διανομή της Village Films