Όσκαρ 2023: Το εναλλακτικό Τα Πάντα Όλα σαρώνει με 7 νίκες, την ίδια στιγμή που η τελετή επιστρέφει στη συνηθισμένη της μορφή

Μετά από δύο “πειραματικές”, αποτυχημένες απονομές, τα 95α Όσκαρ επέστρεψαν σε μια παραδοσιακή, λιτή για τα δεδομένα τους τελετή, ρίχνοντας πάλι το βάρος τους στις υποψήφιες ταινίες, την ίδια στιγμή που όλα τα προγνωστικά επιβεβαιώνονταν με κάθε άνοιγμα φακέλου. Έχοντας και πάλι οικοδεσπότη (τον διεκπεραιωτικό, ενωτικό Τζίμι Κίμελ), επαναφέροντας τις αμφιλεγόμενα κομμένες περσινές κατηγορίες όπως το μοντάζ και το τραγούδι στη ζωντανή μετάδοση και ποντάροντας ελάχιστα και αδιευκρίνιστα στη νοσταλγία (ο Χιου Γκραντ και η Άντι ΜακΝτάουελ από το Τέσσερις Γάμοι και μια Κηδεία παρουσίασαν μαζί κατηγορία, ,όπως και ο The Rock με την Έμιλι Μπλαντ του προπέρσινου Jungle Cruise…;), τα φετινά Όσκαρ διάλεξαν την ασφαλή οδό, χωρίς χαστούκια, χωρίς μπερδέματα, χωρίς καν ένα μίνι αφιέρωμα σε μια crowdpleasing πτυχή του σινεμά, π.χ. τα πιο αξέχαστα κινηματογραφικά σκυλάκια. Και για τα μάτια του κόσμου, έδωσαν και ένα (αλλά μόνο ένα) σημαντικό Όσκαρ σε μια γυναίκα δημιουργό για μια γυναικεία ταινία (την Σάρα Πόλεϊ για τη διασκευή σεναρίου του Γυναικείες Κουβέντες).

Τα ίδια τα βραβεία ήταν πλήρως αναμενόμενα, τουλάχιστον για όσους έχουν παρακολουθήσει έστω και σποραδικά τη φετινή οσκαρική κούρσα, με το Τα Πάντα Όλα να θριαμβεύει με νίκες σε 7 κατηγορίες (ταινίας, σκηνοθεσίας, Α’ και Β’ γυναικείου, Β’ ανδρικού, μοντάζ και πρωτότυπου σεναρίου), αφήνοντας τον δαφνοστενωμένο ανταγωνισμό του να φύγει με άδεια χέρια: τα Πνεύματα του Ινισέριν κέρδισαν 0 βραβεία από τις 9 υποψηφιότητες, το Έλβις 0 από 8, το The Fabelmans 0 από 7 και το TÁR 0 από 6. Σκληρό. Μεγάλος νικητής ήταν και η γερμανική πολεμική ταινία του Netflix, Ουδέν Νεότερο από το Δυτικό Μέτωπο, που κέρδισε σε 6 κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένων εκείνης της καλύτερης διεθνούς ταινίας, της μουσικής και της φωτογραφίας. Αν το Netflix είχε αντιληφθεί νωρίτερα τις δυνατότητες της ταινίας και έριχνε από την αρχή το βάρος των ελπίδων (και της καμπάνιας) του εκεί και όχι σε υψηλού προφίλ αποτυχίες όπως το Bardo και το Blonde, μπορεί να είχε τερματίσει κι εδώ στη σημαντικότερη κατηγορία, όπως το Apple TV+ πέρσι με το CODA. 

Οι Ντάνιελ Κουάν και Ντάνιελ Σάιναρτ, γνωστοί ως Daniels, έδωσαν ελπίδα στους απανταχού βιντεοκλιπάδες ή/και κάφρους, κερδίζοντας το Όσκαρ σκηνοθεσίας, σεναρίου και συμπαραγωγής για το Τα Πάντα Όλα. Δεν θέλουμε να σχολιάζουμε πολύ αυστηρά τις αντιδράσεις των ανθρώπων σε μια τόσο συναρπαστική στιγμή, αλλά αν το κάναμε, θα λέγαμε ότι φάνηκαν υπερβολικά ερωτευμένοι με το μικρόφωνο της σκηνής (αλλά δεν θα το κάνουμε). Η πρωταγωνίστρια της ταινίας τους, Μισέλ Γέο, που λίγες μέρες πριν είχε βρεθεί σε δύσκολη θέση μετά από μια κακεντρεχή για την αντίπαλό της Κέιτ Μπλάνσετ ανάρτησή της στο Instagram την οποία διέγραψε γρήγορα, έγραψε ιστορία ως η πρώτη Ασιάτισσα ηθοποιός που κερδίζει Όσκαρ Α’ γυναικείου ρόλου. Σε μια δύσκολη κούρσα, ο Μπρένταν Φρέιζερ επικράτησε τελικά στον Α’ ανδρικό ρόλο για την Φάλαινα, σχεδόν ανήμπορος να μιλήσει από τη συγκίνηση σε ένα από τα πιο εντυπωσιακά comebacks στην ιστορία του Χόλιγουντ και μετά από χρόνια μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας εξαιτίας προσωπικών προβλημάτων και επαγγελματικών τραυμάτων. 

Στην “ήταν δίκαιο, έγινε πράξη” στιγμή της βραδιάς, ο Κι Χουί Κουάν επιβεβαίωσε φυσικά όλα τα προγνωστικά, κερδίζοντας ένα πολύ συναισθηματικό Όσκαρ Β΄ανδρικού ρόλου για την ερμηνεία του ως υπομονετικού συζύγου/ρομαντικού ήρωα/αστεριού του κουνγκ φου (ανάλογα με το σύμπαν που προτιμάτε) στο Τα Πάντα Όλα. Σίγουρα είχε το καλύτερο αφήγημα σε αυτή την οσκαρική κούρσα: ως παιδί, έπαιξε σε δύο από τις πιο εμβληματικές ταινίες των 80s (Ο Ιντιάνα Τζόουνς και ο Ναός του Χαμένου Θησαυρού και Goonies), αναγκάστηκε να αποχωρήσει από το επάγγελμα επειδή δεν υπήρχε δουλειά για ασιάτες ηθοποιούς σαν εκείνον, πήρε πτυχίο κινηματογράφου, έγινε συντονιστής κασκαντέρ σε ταινίες όπως το X-Men και το 2022 επέστρεψε μπροστά από την κάμερα σε μια ταινία που κανείς δεν φανταζόταν ότι θα έφτανε ως εδώ.

H Τζέιμι Λι Κέρτις, από την ίδια ταινία, κέρδισε το Όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου σε μια νίκη καριέρας (μιας καριέρας που περιλαμβάνει, όπως η ίδια φρόντισε να τονίσει κατά τη διάρκεια του ευχαριστήριου λόγου της, θρυλικές genre ταινίες που συνήθως αγνοούνται από το θεσμό.)

Παραβλέποντας την κατάρα των υπερβολικών φαν, που εκτροχιάζουν ένα αγαπητό, decent πράγμα με τη μανία τους να ανακηρυχθεί αριστουργηματικό ορόσημο του αιώνα, το Τα Πάντα Όλα και η θεαματική 7πλή νίκη του αποτελούν έναν οργανικό τρόπο εισχώρησης του δημοφιλούς, εναλλακτικού, νεανικού σινεμά σε έναν ως επί το πλείστον κουρασμένο, άτολμο θεσμό ηλικίας 95 ετών, που καθοδηγείται από παραδοσιακά, άκαμπτα γούστα και που αρνείται πεισματικά να αναγνωρίσει, για παράδειγμα, κωμωδίες, θρίλερ, ταινίες δράσης και τους δημιουργούς ή ηθοποιούς τους. Μια φορά στα 100 χρόνια, ας κερδίσει και μια πάνω απ’όλα ανόητη ταινία.