Elvis
Τα πάντα ρει, αλλά ένα πράγμα παραμένει σταθερό και αξιόπιστο: η σκηνοθετική σφραγίδα του Μπαζ Λούρμαν. Επιδεικτικός και μαξιμαλιστής, ο αυστραλός σκηνοθέτης αποτελεί την τελευταία 20ετία την ενσάρκωση του ιντερνετικού διαλόγου “ – How much glitter do you want? – Yes” και ακριβώς αυτή την ενέργεια (και μάλιστα συσσωρευμένη, εφόσον έχει να βρεθεί πίσω από την κάμερα από τον Υπέροχο Γκάτσμπι του 2013) φέρνει στο πιο φιλόδοξο εγχείρημά του ως σήμερα, τη βιογραφική ταινία Έλβις, για τη ζωή, την καριέρα και το πολιτιστικό αποτύπωμα του Βασιλιά του rock ‘n’ roll, Έλβις Πρίσλεϊ. Το Έλβις λοξοδρομεί από τις πρόσφατες κινηματογραφικές προσεγγίσεις άλλων ειδώλων: δεν εντρυφεί στον ψυχισμό του τραγουδιστή, όπως τα alt-biopics σαν το Jackie και το ακυκλοφόρητο ακόμα στην Ελλάδα Spencer, ούτε παρερμηνεύει ένα σύμβολο για να εξυπηρετήσει συμφέροντα όσων έμειναν πίσω, σαν το Bohemian Rhapsody. Κινείται στο δικό του φρενήρη ρυθμό, αγγίζοντας με ιλιγγιώδη ταχύτητα (αλλά χωρίς ποτέ να κάνει παύση και να ακουμπά το έδαφος) τα σημαντικότερα κεφάλαια της ζωής του Πρίσλεϊ, όπως η γρήγορη ανακάλυψή του, η περίπλοκη σχέση με τους γονείς του, η απογοητευτική κινηματογραφική πορεία του, η στρατιωτική θητεία, ο γάμος του, η μετέπειτα απομόνωση στο “χρυσό κλουβί” του Λας Βέγκας και τα τελευταία του δύσκολα χρόνια, που τον βρήκαν υπέρβαρο και εξαρτημένο από χάπια, μέχρι τον πρόωρο θάνατό του.
Πυξίδα σε αυτό το ταξίδι αποτελεί ο μάνατζέρ του, ο δαιμόνιος συνταγματάρχης Τομ Πάρκερ, που εντόπισε από νωρίς το πιθανό χρυσωρυχείο και το εκμεταλλεύτηκε σε εγκληματικό βαθμό. Τον υποδύεται ο Τομ Χανκς, μια ασυνήθιστα λανθασμένη επιλογή ακόμα και με την πρόκληση του κόντρα ρόλου. Παγιδευμένος ανάμεσα σε μια προκλητικά ψεύτικη μύτη και μια παράξενη προφορά, δεν εντοπίζει ποτέ την πραγματικά απειλητική ή έστω γλοιώδη πτυχή του χαρακτήρα και καταφεύγει σε μια καρτουνίστικη εκδοχή του. (Έτσι κι αλλιώς, η ίδια η ανάγκη για την παρουσία ενός κακού και ταυτόχρονα αναξιόπιστου αφηγητή είναι μια περίεργη σεναριακή επιλογή που βγάζει την ταινία από την τροχιά της.) Το σπάνιο αυτό miscasting αντισταθμίζει ο πρωταγωνιστής-αποκάλυψη, Όστιν Μπάτλερ, πρώην παιδικός σταρ σε σειρές της Ντίσνεϊ και αξιοπρόσεκτος στο μικρό του ρόλο ως Τεξ Γουάτσον στο Κάποτε… στο Χόλιγουντ του Κουέντιν Ταραντίνο. Ο Μπάτλερ, που ορθώς επελέγη τελικά από τον Λούρμαν έναντι του Χάρι Στάιλς (που συνοδεύεται ήδη από παγκόσμια φήμη και κουτσομπολιά), κουβαλάει το star quality, την ένταση, τις αντιφάσεις και όλες τις βασανισμένες συνειδητοποιήσεις του Έλβις στην προσηλωμένη ερμηνεία του, με τη σωματικότητά του να εφαρμόζει ιδανικά στην κάμερα του Λούρμαν, που τον κινηματογραφεί με δέος, σεβασμό και μια νοητή απόσταση παρά τα κοντινά πλάνα που στάζουν ιδρώτα.
Ο Λούρμαν χρησιμοποιεί τον Έλβις σαν όχημα αναδρομής σε σημαντικά ιστορικά και πολιτιστικά γεγονότα τριών δεκαετιών στην Αμερική, φροντίζοντας να σταθεί σε μια από τις πιο αμφιλεγόμενες πλευρές του έργου του, τα μουσικά δάνεια (ή κλοπές, για άλλους) από μαύρους καλλιτέχνες. Ο θαυμασμός του και η επιρροή τους συνυπάρχουν στην ταινία, που μπορεί να μην εξετάζει άλλες γκρίζες περιοχές όπως η σχέση με την ανήλικη Πρισίλα (Ολίβια Ντε Γιονγκ), αλλά περιβάλλει τον Έλβις με παραπομπές και αποδίδει τα εύσημα στους πρωτοπόρους δημιουργούς που έτσι κι αλλιώς δεν θα έφταναν ποτέ στα ίδια ύψη με ένα λευκό τραγουδιστή, ακόμα κι αν εκείνος υιοθέτησε τον ήχο τους. Το σκανδαλώδες για την εποχή κούνημα των γοφών, που είχε τέτοια ορμή που άλλαξε τον αμερικάνικο πολιτισμό για πάντα, προκάλεσε πολλές αντιδράσεις και η ταινία καθρεφτίζει με επίκαιρο τρόπο (και για την Ελλάδα ειδικά αυτή την εβδομάδα) τον πανικό της προηγούμενης γενιάς για την επικρατούσα νεανική κουλτούρα. Η ιστορία της ποπ επαναλαμβάνεται, άλλωστε, αν και πίσω από το φανταχτερό θέαμα του Λούρμαν, ο Έλβις παραμένει άλυτο μυστήριο, συμβολίζοντας ό,τι επιθυμεί ο κάθε ένας από τους θαυμαστές και τους επικριτές του. Με τη ζωντάνια, την ειλικρίνεια, αλλά και τη χαοτική ενέργεια και τις ατέλειές της, η ταινία κοιτάζει τον Έλβις μέσα από το θολό καλειδοσκόπιο της μουσικής και της εξαντλητικής λατρείας.