Αν κοιτάξεις τις λίστες με τα καλύτερα τραγούδια του Springsteen, θα βρεις στην πρώτη θέση το “Βorn To Run”. Μπορεί να είναι το πιο εμπορικό του και αυτό που τον έβαλε στις καρδιές των Αμερικάνων, αλλά είναι κι αυτό που έκανε όλον τον πλανήτη να ονειρεύεται την Αμερική. ‘Ομως, το τραγούδι που συγκινεί περισσότερο και προκαλεί δάκρυα κι ανατριχίλες στους φαν κάθε ηλικίας και φύλλου σε όλο τον κόσμο, δεν είναι άλλο από το “Thunder Road”.
Είναι το κομμάτι που ανοίγει το δίσκο του Born to Run και φυσικά δεν είναι τυχαίο.
Στις λίστες του Rob Gordon για το “High Fidelity” (στο βιβλίο, όχι στην ταινία) συμπεριλαμβάνεται μαλιστα στο top-5 songs “track one side one”.
Ο αρχικός τίτλος του τραγουδιού ήταν “Wings For Wheels”, στίχος που αναφέρεται μέσα στο τραγούδι. Και το κορίτσι της ιστορία αρχικά το έλεγαν Angelina και όχι Mary. Η πρώτη εικόνα του τραγουδιού σε παραπέμπει σε κινηματογραφική σκηνή. Από τη μουσική και τα λόγια στα αυτιά και το μυαλό μας. Άλλαωστε, κανείς δεν αμφιβάλλει ότι το σημαντικότερο ταλέντο του Bruce ήταν πάντα να μεταφέρει με τη μουσική και τους στίχους του ιστορίες και εικόνες στο μυαλό μας σα να είμαστε εμείς οι πρωταγωνιστές. Το ταλέντο αυτό ξετυλίγεται στο “Thunder Road” με μαγικό τρόπο. Με τους στίχους του και την μουσική του, με την γλυκιά hohner marine band φυσαρμόνικα στο ντο, αλλά και το πιάνο του Roy Bitan. Είναι σαν να ακούς το ηχητικό σήμα τίτλων αρχής… κάτι θα ακολουθήσει και…ΜΠΑΜ!!!!
“The screen door slam and Mary’s dress waves (ή “sways” ήταν πάντα ένα ερώτημα ανάμεσα στους αναλυτές της μουσικής του Μπρους) like a vision she dances across the porch as the radio plays”.
O Springsteen φέρνει με μαγικό τρόπο μπροστά στα μάτια σου την εικόνα ενός κοριτσιού, που μπορεί να είναι οποιαδήποτε θέλουμε εμείς, να χορεύει με ένα τραγούδι από το ραδιόφωνο. Όχι οποιοδήποτε τραγούδι. Στον επόμενο στίχο μας το δίνει, μας μεταφέρει εκεί δίπλα της, βάζοντας με τη στιχουργική ευφυΐα που τον διακρίνει, τον ήρωά του, μέσα στο τραγούδι.
“Roy Orbison singing for the lonely hey that’s me and i want you only don’t turn me home again I just can face my self alone anymore”.
Στην εικόνα αυτή βάζει τον εαυτό του κι εμάς δίπλα του, και δίπλα στη Mary, νιώθοντας μαζί του τη ρομαντική απόρριψη και την μοναξιά που αισθάνεται κανείς όταν γυρνάει σπίτι μόνος, χωρίς συνοδοιπόρο στα όνειρά του. Και με όλο το θάρρος που έχει, της λέει ότι ξέρει ότι φοβάται ότι δεν είναι πια νέοι, αλλά την παροτρύνει να έχει λίγη πίστη…Υπάρχει μαγεία σε αυτή την νύχτα, δεν είναι η πιο όμορφη, αλλά είναι εντάξει και αυτό του αρκεί. Εδώ ο Springsteen γίνεται σκληρός και ειλικρινής, κάτι που τον κάνει αθεράπευτα ρομαντικό. Στο υπόλοιπο τραγούδι έχουμε την σκηνή του αγοριού που βρίσκεται στην αυλή της Mary, και προσπαθεί να την πείσει να μπει στο αυτοκίνητό του για μια βόλτα μαζί του στα όνειρά του, στη λύτρωσή του, στη λύτρωση και των δυο τους.
Ο Bruce αραδιάζει ιστορίες σε ρυθμό πολυβόλου και η μουσική εναλλάσσει ένταση και μελωδίες διαρκως, κατι που το κάνει τόσο μα τόσο ενδιαφέρον. Το τραγούδι δεν έχει ρεφρέν! Είναι μια συνεχής εξιστόρηση. Και Thunder Road, δεν είναι κάποιος συγκεκριμένος δρόμος ή μέρος. Είναι μια ταινία του 1958 με πρωταγωνιστή τον Robert Μitchum που ο ίδιος ο Springsteen δεν είχε δει ποτέ αλλά τον είχε εντυπωσιάσει η αφίσα έξω από ένα τοπικό σινεμά του Asbury Park. Στην ταινία, o Thunder Road, είναι ένας συμβολικός δρόμος: καυτός, αβέβαιος και επικίνδυνος. Κι αυτή είναι και η πρόταση του Bruce. Να κατεβάσεις το παράθυρο, να βγάλεις έξω το κεφάλι σου και να ανεμίζουν τα μαλλιά σου σε έναν επικίνδυνο δρόμο που δεν ξέρεις που θα καταλήξει. Είναι το ρίσκο της καρδιάς που θέλει να πάρεις, χωρίς να είναι τίποτα εξασφαλισμένο. Ζητάει θάρρος, όχι να του δώσεις, αλλά να έχεις.
Και το τραγούδι κλείνει ο στίχος…
“It’s a town full of losers and I’m pulling out here to win” και φυσικά η γλυκιά μελωδία του σαξοφώνου σα να θέλει να τυλίξει με ομορφιά την απορία και την αγωνία του τι έγινε στο τέλος.
Μπήκε η Mary στο αυτοκίνητο, ή ο ήρωας, ο Bruce, όλοι μας, συνεχίζουμε το ταξίδι μας προς τη λύτρωση μόνοι μας; Η απορία μένει, αλλά μένει και το μελαγχολικό χαμόγελο και η συγκίνηση αυτών των δύο τελευταίων λεπτών με το σαξόφωνο να σε συνοδεύει στα πρώτα χιλιόμετρα του ταξιδιού. Με τα παράθυρα κατεβασμένα, με τα μαλλιά να ανεμίζουν, με τη Mary άραγε δίπλα;
Η πρόσφατη βιογραφία “Μπρους” που κυκλοφορει στα ελληνικά από τις εκδόσεις Το Ροδακιό (σειρά Λατέρνατιβ)
Η τελευταία, και μάλλον καλύτερη, βιογραφία του Springsteen με τίτλο Μπρους (του Πίτερ Έιμς Κάρλιν, σε μετάφραση Γιώργου Μιχαλόπουλου) κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Το Ροδακιό, δεύτερο βιβλίο της σειράς Λατέρνατιβ. Συντονιστείτε με τη σελίδα του Laternative στο FB για να κερδίσετε 3 αντίτυπα.
