Ποτέ καμία μουσική δεν θα πήγαινε τόσο με μεγάλη ορχήστρα όσο το genre bossa nova. Για κάποιο λόγο όσο θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα αγόραζα δίσκους bossa nova και έψαχνα όσο πιο βαθιά γίνεται για ιστορίες συνθετών που έχουν αφιερώσει σχεδόν όλο το έργο τους σ’αυτήν. Είναι ο ελλειπτικός ρυθμός στα τύμπανα; Το πάνγλυκο backround; Η εξωτική της φύση; Ίσως όλα αυτά μαζί. Απο τις ελληνικές μποσσανόβες του Θεοδοσιάδη μέχρι τις αγγλικές του Roy Budd, τις βραζιλιάνικες του Walter Wanderley και του Antonio Carlos Jobim και τις αμερικάνικες του Stan Getz, το συναίσθημα είναι πάντα το ίδιο.
Επηρεασμένος απο την άνοιξη και τα μόνιμα ευτράπελα της (αλλεργικό συνάχι, κλάμα, φτάρνισμα) πάω «κόντρα» στον συννεφιασμένο καιρό και τον γείτονα απέναντι που κόβει σίδερα τετοια μέρα, διαλέγω τοπ αγαπημένο δίσκο bossa nova απο τοπ αγαπημένο συνθέτη του είδους. Στο μικροσκόπιο το δεύτερο άλμπουμ του συνθέτη μέντορα του είδους Lalo Schifrin ”Piano Strings And Bossa Nova”. Γεννημένος το 1932 στο Μπουένος Άιρες σίγουρα του εξασφαλίζει μια σίγουρη θέση στην ιστορία της jazz γενικότερα οχι μόνο επειδή έχει συνεργαστει με σχεδόν όλους τους σημαντικούς παίχτες της παγκόσμιας σκηνής αλλά επειδή έγει γράψει μερικά απο τα πιο αξιέπαινα music scores για ταινίες όπως: Bullitt, Mannix, Mission Impossible και Enter the Dragon.
Μένοντας στο Piano Strings And Bossa Nova δεν μπορώ να μην αφεθώ στις φοβερές του ενορχηστρώσεις, τις χαρακτηριστικές του piano νότες και την εμμονή του Schifrin με τις περιπέτειες κατασκοπίας, μπλέκοντας easy going bossa nova tracks όπως το κλασσικό «Insesatez (How Insensitive)» με το γρήγορο spy flavoured «The Wave». Ο Lalo Schifrin αναμφίβολα ήταν και θα είναι ο βασικός ιερός φρουρός της «νέας τάσης» – bossa nova σε όλο τον κόσμο, το μουσικό είδος που τραγούδησε μέχρι και ο βασιλιάς Elvis.