Ο Βάρναλης έλεγε ότι τα τσακάλια δεν τα αντιμετωπίζεις με ευχές και παρακάλια, αλλά πρέπει να ξέρεις τι να κάνεις σε κάθε περίπτωση. Τα παιδιά εκεί έξω δε ξέρουν τι να κάνουν.
Χθες με πήραν να συμμετάσχω σε ένα αντιφασιστικό που θα γίνει στο Σύνταγμα, ο ίδιος άνθρωπος που βλέπω τόσα χρόνια στο δρόμο. Του είπα «τόσα χρόνια δεν έχει γίνει τίποτα, μήπως να το κάνουμε αλλιώς;». Η ατάκα ήταν «μας αρνιέσαι πολιτικά, το ξέρουμε, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έχουμε την πολυτέλεια». Φαντάσου, εγώ νομίζω ότι έχουμε την πολυτέλεια, άρα πως μπορώ να συνεννοηθώ; Εκείνοι νομίζουν ότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή, εγώ ξέρω ότι υπάρχει. Είμαι βέβαιος ότι υπάρχει.
Δε μπορείς να αντιμετωπίσεις τους εθνικοσοσιαλιστές συντηρητικά, παραδοσιακά. Αφού παραδοσιακά σε νικάνε. Είναι το πεδίο τους, εκεί έχει φτιαχτεί όλη η ιστορία. Θέλει άλλη γλώσσα, άλλη διαχείριση.
Αυτό το πράγμα υπήρχε πάντα. Κάνει κύκλους. Δε νομίζω ότι μπορούμε να σωθούμε από αυτό έτσι. Και στο κάτω κάτω της γραφής, δε ξέρω αν είναι σωστό να σωθούμε. Μπορεί το «σωστό» να είναι να γεμίσει ο κόσμος φασίστες, και να είμαστε λίγοι εμείς και να παίζουμε κυνηγητό μαζί τους, να κρυβόμαστε σε λαγούμια. Κανείς δεν το ξέρει αυτό.
Δεν χάρηκα ούτε όταν τους είδα με χειροπέδες. Δε χάρηκα γιατί δεν πιστεύω σε αυτή τη λογική, δεν πιστεύω στις φυλακές. Ήταν ένα ατόπημα ακόμα και δημοκρατικό. Για τα ίδια αδικήματα υπάρχει έξω χιλιάδες κόσμος. Μα πήγανε φυλακή τρεις τύποι, που από εκεί μέσα μπορούν να γίνουν πιο επικίνδυνοι, επειδή εκεί μπορεί να τους μάθει κάποιος να σκέφτονται και να μιλάνε. Οι παρέες στη φυλακή μπορούν να σε κάνουν Malcolm X. Να βγεις από μέσα και να ξέρεις να μιλάς. Όσο ήταν έξω ξέραμε όλοι περί τίνος πρόκειται, ήταν μια φαρσοκωμωδία, τώρα έχει αποκτήσει και κάτι πιο λούμπεν.
Δε μιλάω για το δολοφόνο του Παύλου. Μιλάω για το υπόλοιπο της Χρυσής Αυγής. Ξεκίνησε να παίζεται ένα έργο και θα συνεχιστεί. Αν δεν πίστευαν ότι κινδύνευαν πολιτικά από αυτούς δεν θα τους έβαζαν ποτέ φυλακή, αρά είναι για πολιτικούς λόγους μέσα.
Θα μπορούσε να πάει ο Δένδιας φυλακή. Μόνος του να το ζητήσει. Να πει «δε μπορώ να σταματήσω τα τάγματα εφόδου, βάλτε εμένα φυλακή για τον Παύλο».
Δυστυχώς με τον γιο μου δεν έχουμε πολλά κοινά σημεία πια, τραβάει το δρόμο του. Πιο μικρός που ήταν, ναι. Τώρα είναι 22, είναι αρκετά ισορροπημένος, είναι αρκετά από αυτό που θα λέγαμε «καλό παιδί». Με ανησυχεί λίγο αυτό.
Αν ήμουν 20 χρόνια μικρότερος θα ήμουν κι εγώ στη φυλακή. Σίγουρα. Με κρατάνε άλλα πράγματα και δε γέρνω προς το ατόπημα. Ξέρεις, η φρονιμάδα είναι μια ιστορία που ο αλήτης δέχεται μόνο σα φυσική συνέπεια. Δε μπορεί να τη δεχτεί σα κατάσταση. Επειδή συνεχίζω να μαι αλητάμπουρας, αυτό που μου προσάπτουν κάποιοι σαν φρονιμάδα είναι φυσική συνέχεια. Είμαι 46-47 χρονών, δε μπορώ να είμαι με τον ίδιο τρόπο επικίνδυνος. Αλλά επικίνδυνος συνεχίζω να είμαι. Απλά πρέπει να βρεθείς απέναντι για να καταλάβεις αυτή την επικινδυνότητα, όταν βαδίζεις μαζί σε ευχαριστεί.
Είναι μια βιάση που με τρώει και προσπαθώ να τη διαχειριστώ καλύτερα. Γιατί να γλιτώσω από αυτήν δε γίνεται. Αρά αυτό που μπορείς να κάνεις είναι να βάλεις σε μια νόρμα τα όνειρα σου για να μην έχεις τόσες απογοητεύσεις πια. Είμαι σε μια ηλικία που τα όνειρα που δε γίνονται πραγματικότητα, είναι απίστευτο το τίμημα. Δεν είναι όπως παλιά, που μπορούσες, είχες το χρόνο, προλάβαινες, να διορθώσεις κάποια λάθη. Ξέρω ότι είμαι λίγο πιο προσεκτικός, όχι όμως ότι δεν ονειρεύομαι πράγματα που πρέπει να γίνουν, που θέλω να κάνω, που με ευχαριστεί να κάνω. Απλά είμαι λίγο πιο προσεκτικός από πριν. Δεν έχω γίνει καλά τελείως.
Όταν βρίσκεις τον τρόπο σου, δεν έχεις άγχος δημιουργικό. Παλιά έλεγα να φτιάξω ένα δίσκο, να κάτσω να μαζέψω ό,τι καλύτερο έχω για να είναι αυτό που πρέπει, το κατάλληλο για την κατάλληλη στιγμή. Τώρα, τέλος Φλεβάρη πρέπει να έχω τελειώσει τον δίσκο για να προλάβουμε να το στείλουμε για να γίνει βινύλιο, αλλά ακόμη δεν έχω κάνει σχεδόν τίποτα. Ξέρω όμως ότι θα είναι έτοιμο.
Το ψέμα είναι ότι σε αναγκάζει όλη αυτή η ιστορία του να νιώθεις αυτόνομος, γιατί ποτέ δεν είσαι στα καλλιτεχνικά πράγματα αυτόνομος και ελεύθερος αλλά αν ζεις στη φαντασίωση αναγκάζεσαι να γίνεις και επιχειρηματίας, και δεν έχει σημασία αν το έχεις. Γιατί όταν βλέπεις ότι τα καταφέρνεις, συνεχίζεις. Αλλά χάνεται απίστευτα ωφέλιμος χρόνος με όλα αυτά και στερείς μεροκάματο και από κάποιον άλλον που μπορεί να το είχε δουλειά του όλο αυτό, και να σε βοήθαγε. Κατάλαβα ότι από δω και πέρα δε μπορώ να πάω έτσι μόνος μου, καλύτερα να χάνεται χρήμα και να μαζεύω λίγο χρόνο για μένα.
Είμαι γενικά σε μια κατάσταση ανασύνταξης που κανονικά θα έπρεπε να το κάνω στα 35 μου, όχι τώρα, αλλά τώρα βρήκα χρόνο. Να φροντίσω λίγο εμένα, όχι με το φόβο να υπάρχει αυτός ο τύπος για πολλά χρόνια ακόμα, αλλά να υπάρχει όπως μπορώ να τον αντέξω.
Γενικά στη ζωή, με κάτι που είναι σε ροή, μετά από 20 χρόνια τριβής με αυτό, δεν νομίζω ότι δε θα μπορείς να το κάνεις καλύτερα. Δεν προβλέπεται να μην το κάνεις καλύτερα. Με αυτή τη λογική μιλάω, τη λογική του μάστορα, της τεχνικής, του τρόπου.
Σημασία έχει τι ονειρεύεσαι εσύ για την επόμενη εποχή των Active Member, όχι τι ονειρεύεται ο κόσμος. Ο κόσμος μπορεί να θέλει να του λες ακόμα το «Άκου, μάνα». Δε μπορώ να μπω σε αυτή τη λογική. Χρωστάω πολλά σε εμένα, μου έχω στερήσει πολλά και θέλω να τα ανταμώσω, με οποιοδήποτε κόστος από δω και πέρα. Εντάξει, δε μπορώ να δώσω εγγυήσεις, αλλά νομίζω ότι η επόμενη εποχή των Active Member θα είναι η καλύτερη.
Στην επόμενη σελίδα: οι παλιοί λογαριασμοί και η νέα εποχή των Active Member.