Sound check στην Πάτρα.
Τους Breath After Coma (Ορέστης στη φωνή, Βαγγέλης στα drums, Θοδωρής στην κιθάρα, Κώστας στο μπάσο) τους γνώρισα πολύ λίγο καιρό πριν το τουρ αυτό (για την προώθηση της πρώτης τους επίσημης δισκογραφικής δουλειάς), συνεπώς μου ήταν 4 άγνωστοι άντρες με ένα τζιπ. Ήταν όμως από την αρχή λες και τους ήξερα χρόνια, και θέλω να πιστεύω πως τα συναισθήματα είναι αμοιβαία. Γνωρίζοντάς τους είδα είναι πως ο ένας φοβάται πολύ τα ποντίκια και ας είναι μικροσκοπικά και ένας άλλος σιχαίνεται τα ξενοδοχεία τόσο που ίσα ίσα ακουμπάει πρόσωπο στο μαξιλάρι, προτιμά να κρυώσει μέχρι θανάτου από το να σκεπαστεί με κουβέρτα και φοράει σαγιονάρα ακόμα και στο ντους.
Ξημερώματα Τετάρτης -14.10- και πάω να βρω τη μπάντα για να ξεκινήσουμε την περιοδεία με πρώτο μας προορισμό την Καλαμάτα. Τελικά λόγω έλλειψης χώρου στο αυτοκίνητο, το φόρτωμα διήρκεσε λίγες ώρες παραπάνω απ’ όσο είχαμε υπολογίσει.
Έτσι το απόγευμα ήμασταν στην ώρα μας στο Rodanthos Rock Bar για να ξεκινήσει το sound check. Όμορφο βράδυ και την επόμενη ξυπνήσαμε στο σπίτι του drummer των Mr.Booze (ευχαριστούμε).
Ξεκινήσαμε για Σπάρτη διασχίζοντας τον Ταΰγετο και πολλές στροφές, βουνά και λαγκάδια μετά, φτάσαμε στο Retro Music Bar.
Άσπρη εγώ από τη ζαλάδα του ταξιδιού (μακάρι να υπήρχε φωτογραφικό ντοκουμέντο) πάλευα να ανεβάσω φωτογραφίες από το λάιβ της προηγούμενης νύχτας αλλά τελικά κατέληξα μισοπεθαμένη στο ξενοδοχείο όσο τα παιδιά έκαναν sound check και ετοιμαζόντουσαν για τη συναυλία.
Εκεί κανονίσαμε και τον πρωινό καφέ της επόμενης που φυσικά δεν έγινε ποτέ καθώς αντί για πρωί, ξυπνήσαμε (πάλι) μεσημέρι. Φτάνουμε Πάτρα όπου είχαμε «ρεπό» μια μέρα και αποφασίζουμε να πάμε να κάνουμε tattoo.
Την επόμενη –και ημέρα της συναυλίας- οι ΒΑC ήταν καλεσμένοι στον ραδιοφωνικό σταθμό UP FM (ο σταθμός του Πανεπιστημίου Πατρών) στην εκπομπή του Γιώργου Κορμπάκη, όπου και πήγε ο Ορέστης με τον Βαγγέλη όσο εγώ οδηγούσα το τζιπ τέρας (υπέροχη εμπειρία μπορώ να πω το να μην φτάνω τα πετάλια) με προορισμό το Memphis Bar όπου και μπορούσε να ξεκινήσει το sound check της κιθάρας και του μπάσου.
Μάλλον πήγε πολύ καλά καθώς μόλις η συναυλία τέλειωσε, το κοινό ήταν απόλυτα ενθουσιασμένο και ζητούσε ένα κομμάτι παραπάνω, το οποίο και έγινε με μία μικρή αλλαγή. Τον drummer. Τη θέση πήρε ο Δημήτρης από τους Contra Limit και τα κατάφερε μια χαρά (μπράβο Δημήτρη).
Αφού κοιμηθήκαν μέχρι το μεσημέρι αντί για 8 το πρωί, και αφού φορτωθήκαμε με σπιτικό φαί και γλυκά, ξεκινήσαμε για την τελευταία στάση της περιοδείας, τα Γιάννενα, όπου οι BAC θα ήταν το support act της βραδιάς που έπαιζαν οι ιταλοί Black Rainbows.
Το κοινό λιγοστό, παρ’ όλα αυτά η συναυλία δυνατή τόσο ώστε να το ξεσηκώσει. Εγώ σκεφτόμουν «καλά, αύριο γυρνάμε στη ρουτίνα, αυτό θα είναι το καλύτερο μας βράδυ, θα βγούμε, θα γελάσουμε και όλα τέλεια». Όχι. Ήταν η χειρότερη νύχτα απ’ όλες και ενώ 4 μέρες δεν είχαμε ‘τσακωθεί’ για τίποτα παρά μόνο τη μουσική που θα παίζει στο αυτοκίνητο και από ποιόν δρόμο θα πάμε και ποιος θα κοιμηθεί στο πάτωμα ή το ράντζο, έγινε το μεγάλο μπαμ και ξαφνικά σε ένα δευτερόλεπτο το κάθε μέλος της μπάντας πήρε ξεχωριστό δρόμο και μετά το πώς βρεθήκαμε τυχαία όλοι μαζί , κανείς δεν το ξέρει. Λίγο μετά ήμασταν και πάλι όλοι αγαπημένοι στη λίμνη και τσακωνόμασταν για μουσική-πάλι και όταν πια νιώσαμε την αρρώστια από το κρύο να πλησιάζει απειλητικά , γυρίσαμε στα δωμάτιά μας πίνοντας τσάι με λεμόνι. Το πρωί, τα ‘νιάτα’ της μπάντας, πήγαμε να παίξουμε Κίνο. Και χάσαμε.
