Άλλη μια συνέντευξη σύγχυσης και γέλιου

Το ραντεβού με τον Παντελή Δημητριάδη και τον Μάριο Πλασκασοβίτη δόθηκε στη γέφυρα που ενώνει το Πέραμα με το Κανόνι. Οι Κερκυραίοι ξέρουν, για τους υπόλοιπους καλό είναι να εξηγήσω. Πρόκειται για μια τσιμεντένια πεζογέφυρα απέναντι από το Ποντικονήσι και σε απόσταση αναπνοής από το αεροδρόμιο του νησιού, το πιο «κουλό» αεροδρόμιο της χώρας κι ένα από τα πιο κουλά παγκοσμίως. Η ιδιαιτερότητα του έγκειται στο ότι ο διάδρομος βρίσκεται μέσα σε λιμνοθάλασσα και η προσγείωση απαιτεί ιδιαίτερη προσοχή από τους πιλότους. Εκεί λοιπόν στην πεζογέφυρα μαζεύονται οι Κερκυραίοι, και κάποιοι τουρίστες, παίρνουν μπύρες και ψητά καλαμπόκια και περιμένουν τη στιγμή που το αεροπλάνο θα περάσει 50μ. πάνω από το κεφάλι τους. Από την αδρεναλίνη σε πιάνει ταχυκαρδία. Ρωτήστε όσους έχουν κάτσει εκεί. Κι όταν βραδιάζει, από το χωμένο στο πράσινο σπίτι του κυρ-Ανδρέα, του βαρκάρη, ακούγονται σε όλη την περιοχή ρεμπέτικα, όπερα και Manu Chao. Αυτό το σημείο λοιπόν μου φάνηκε ιδανικό μέρος για συνέντευξη με τον Παντελή και τον Μάριο, πρώην Κόρε.Ύδρο. νυν Παιδιά της Παλαιότητας.

Πρώτος ήρθε ο Παντελής, μου εξήγησε ότι κλασικά ο Μάριος αργεί και να τον περιμένουμε για να κάνουμε τη φωτογράφιση γιατί «δε θέλω να βγω μόνος μου φωτογραφίες, μην έχουμε πάλι τα ίδια που είχαμε στους Κόρε.Ύδρο.», πιάνουμε σιγά σιγά τη συζήτηση, ο Σπύρος φωτογραφίζει τον Παντελή καθώς μιλάμε και τον αγχώνει λίγο, φυσάει κάπως και τρώμε τα μαλλιά  μας (ο Παντελής κι εγώ, ο Σπύρος όχι) και σχολιάζουμε την κριτική που δέχτηκε ο Φώτης Βαλλάτος και η Popaganda για τη φωτογραφία που δείχνει τον τραυματία Μαζιώτη στο έδαφος και η συζήτηση αυτή μας οδηγεί κάπου αλλού: «να δεις τι σχόλια έχω διαβάσει κατά καιρούς για μένα: ότι έχω AIDS, ότι έχω πληρώσει τον τάδε για να μου κάνει κριτική, ό,τι μπορεί να φανταστεί ο νους σου».

Εσένα όλο αυτό σε τρομάζει; Επηρεάζει τον τρόπο που μιλάς προς τα έξω; Όσο πιο αναγνωρίσιμος είναι κάποιος τόσο πιο πρόσφορο είναι το έδαφος για να υπάρξουν αντιδράσεις στα λεγόμενα του. Αυτό δεν μπορεί να αποφευχθεί, η μοναδική λύση θα ήταν κάποιος να κάτσει σπίτι του και να μην κάνει τίποτα, αλλά προφανώς αυτό είναι κάτι που δε συστήνω σε κανέναν. Ένας από τους λόγους που διαλύθηκαν οι Κόρε.Ύδρο. ήταν η υπερευαισθησία ενός βασικού μέλους στην κριτική. Κάποτε, που έπαιρνα κι εγώ τον εαυτό μου πολύ στα σοβαρά και με παρακολουθούσα σαν ένας θεούλης από πάνω, είχα κι εγώ θέμα με όλα αυτά. Τελικά κατάλαβα ότι δεν αξίζει τον κόπο και πλέον μπορεί μεν να με δυσαρεστεί κάτι στιγμιαία, αλλά μέχρι εκεί. Από τη στιγμή που εγώ τα έχω καλά με τον εαυτό μου, το πρόβλημα βρίσκεται αποκλειστικά στον άλλο.  Το αναγνωρίζω ότι έχω ένα βίτσιο, κάτι που με ηδονίζει: να μιλάω αυθορμήτως για ό,τι συμβαίνει στη ζωή μου. Αυτό ίσως ενοχλεί κάποιους, αλλά εγώ δεν μπορώ να κάνω κάτι, είναι η ψυχοθεραπεία μου.

 Σου αρέσει να μιλάς για τα γεγονότα της ζωής σου μέσω των στίχων ή και μέσω των συνεντεύξεων; Μέσω των στίχων, αλλά και στις συνεντεύξεις μου ξεφεύγουν αρκετά πράγματα. Όμως πλέον δεν με απασχολεί καθόλου. Στις πρώτες συνεντεύξεις είχα άγνοια κινδύνου και είπα και πολλές χαζομάρες, για τις περισσότερες από τις οποίες μετάνιωνα άμεσα όταν τις διάβαζα. Πολλοί έχουν σχηματίσει την εντύπωση ότι είμαι άνθρωπος προκλητικός, που του αρέσει η προβοκάτσια. Σύμφωνοι, μου αρέσει η προβοκάτσια, αλλά ποτέ δεν υπήρχε μια στρατηγική πίσω από αυτό, όλα συνέβαιναν αυθόρμητα.

Θυμάμαι το σκηνικό που είχε παίξει με την αφίσα των Κόρε.Ύδρο. που κρίθηκε προκλητική και τελικά αντικαταστάθηκε. Τελικά αυτολογοκρίνεστε, αν χρειαστεί. Μέχρι να τελειώσει το live δεν μας μίλαγε άνθρωπος από τη δισκογραφική μας. Φτιάξαμε μια δεύτερη αφίσα για να κρατήσουμε τους τύπους και τις χρησιμοποιούσαμε και τις δύο, ώστε και να μην αυτολογοκριθούμε και να ικανοποιήσουμε και όσους συνεργάτες μας ενοχλούνταν. Γίνεται μια διαστροφική ερμηνεία των πραγμάτων. Θεωρούν πως πας να περάσεις ένα μήνυμα με ό,τι κάνεις. Δεν το θέλω αυτό. Δεν είναι ποτέ στις προθέσεις μου. Εγώ πάντα έγραφα στίχους που μιλούσαν για τη ζωή μου. Έτυχε αυτό να βγει παραέξω.

Έτυχε; Όταν δηλαδή έκατσες τις πρώτες φορές κι έγραψες δε σκεφτόσουν ότι αυτό θέλεις να το ακούσει και κάποιος άλλος; Γιατί το κατέγραφες αν δεν απευθυνόσουν κάπου; Όταν φτιάχναμε τις κασέτες το ’94-’95 που ήμασταν στο λύκειο το κοινό μας ήταν οι συμμαθητές μας. Φυσικά και ήταν επιθυμία μας αυτό να αποκτήσει μια μέρα «pop» διαστάσεις βάσει μιας μίμησης προτύπων από το εξωτερικό κυρίως, τα οποία παρακολουθούσαμε στο ΜΤV και ήταν τα ινδάλματά μας. Θυμάμαι τότε που βγάζαμε τις κασέτες, τόσο πολύ θέλαμε να νιώθουμε κομμάτι όλου αυτού του πράγματος που παρακολουθούσαμε από την τηλεόραση, που σε ένα φανταστικό σύμπαν κάναμε ψεύτικες συνεντεύξεις, ψεύτικα «rockumentary» για το MTV και βιντεοκλίπ. Τα έχουμε σε κασέτες όλα αυτά, κάποια τα έχουμε ανεβάσει και στο YouTube. Το κοινό μας ήταν 33 άτομα, ακριβώς 33. Το ξέρω γιατί τους έγραφα σε λίστα αυτούς που αγόραζαν τις κασέτες, όλοι συμμαθητές ήταν, άντε και κανένας καθηγητής. Δεν ήξεραν τι αγόραζαν οι άνθρωποι, πήγαιναν σπίτι και μετά τραβούσαν τα μαλλιά τους. Φτιάχναμε ψεύτικα charts σου λέω.

Ήταν αυτή η περίοδος που ήταν σε έξαρση το MTV. Κι εγώ έβλεπα το UK Top 40 και έγραφα ποιος ανέβηκε, ποιος έπεσε, ποια ήταν τα new entry. Θυμάμαι ζωγράφιζα βελάκια δίπλα στους τίτλους.  Α, κι εγώ σε τετράδιο. Από λίστες άλλο τίποτα, καθότι και ψυχαναγκαστικός. Κάποια στιγμή είχα γράψει το top 100 ανθρώπων της ζωής μου, με αξιολογική σειρά.

Εκείνη τη στιγμή φτάνει και ο Μάριος, του κάνουμε μια μικρή περίληψη του τι έχουμε πει μέχρι τώρα και βγάζει ένα πρώτο συμπέρασμα.

Σκέφτομαι ότι τα Παιδιά μοιάζουν με μια πιο περιποιημένη εκδοχή των πρώιμων Κόρε. Ύδρο.  Το λέω αυτό γιατί αισθητικά είμαστε πιο κοντά σε εκείνη την περίοδο . Οι δισκογραφημένοι Κόρε.Ύδρο ήταν πέντε φορές πιο «καθαροί» σε σχέση με αυτούς της πρώτης εποχής. Ας πούμε λοιπόν ότι αυτές οι πέντε φορές, τώρα έχουν γίνει…τρεις. Έχουμε δρόμο πάντως μέχρι το σημείο μηδέν –   όχι ότι σκοπεύουμε να πάμε επίτηδες προς αυτή την κατεύθυνση. Απλά κάτι μου λέει ότι θα οδηγηθούμε εκεί, θέλουμε δεν θέλουμε!

Ο τίτλος του δίσκου είναι «12 τραγούδια από τις κατακόμβες» Ποιες είναι οι κατακόμβες; Παντελής Δημητριάδης: Υπάρχει ένας στίχος σε ένα τραγούδι που αναφέρεται σε μια κατακόμβα, όχι κατακόμβη (σ.σ. Σε ραντεβού θανάτου είχε επιζήσει, στο θυσιαστήριο βρεφών, στην κατακόμβα) – η παραφθορά αυτής της λέξης ανήκει σε ένα πρόσωπο που αποτελεί μορφή-σύμβολο και ρυθμιστή καταστάσεων για τα Παιδιά της Παλαιότητας. Η αποκάλυψή του θα είναι μια πολύ μεγάλη έκπληξη για όλους. Όπως και στους Κόρε. Ύδρο., έτσι και τώρα υπάρχουν κάποιες δυσλειτουργικές -πλην όμως ακομπλεξάριστες- μορφές που αποτελούν πηγή έμπνευσης. Τότε ήταν ο Υπερνάνος. Οι μορφές αυτές θα μπορούσαμε να πούμε ότι είναι κάτι σαν ΑμεΑ εξιδανικευμένα μέσω της τέχνης. Σκοπός μας είναι να αντλήσουμε έμπνευση από αυτά τα πρόσωπα και ταυτοχρόνως να τους δώσουμε λόγο ύπαρξης, χαρά.

Άρα ξέρουν ότι αναφέρεστε σε αυτούς; Φυσικά. Πάντα είχα μεγάλη αγάπη διττής φύσεως για τέτοιες μορφές. Τους έχω δώσει παίρνοντας τους.

Και πότε θα γίνουν τα αποκαλυπτήρια των προσώπων; Θα δούμε. Διότι κινούμαστε σε λεπτές ισορροπίες.

Δίνει το εξώφυλλο του δίσκου ένα hint για όσα λέμε; Βέβαια. Είναι το πρώτο πείραμα. Το εξώφυλλο του δίσκου αποτυπώνει μια σειρά τέτοιων προσώπων που περιμένουν στα χώματα να περάσει από πάνω τους το σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνα.

Έχουν σταματήσει αυτά τα σκηνικά, έτσι δεν είναι; Πλέον γίνονται σε πολύ μικρότερο βαθμό. Θυμάμαι όμως όταν μικρός κατέβαινα στην πόλη με τη νόνα μου, πάθαινα σοκ. Ήμουν εκστασιασμένος, μου προκαλούσε δέος. Θυμάμαι τους Ηπειρώτες που κοιμόντουσαν στην πλατεία. Σταμάτησαν βέβαια γιατί περίμεναν να γίνει το θαύμα, το θαύμα δε γινόταν κι έτσι έληξε η υπόθεση.  

Και στην Τήνο γιατί συνεχίζεται; Κάνουν κάτι καλύτερα; Μάριο Πλασκασοβίτης: Λειτουργεί καλύτερα το μάρκετινγκ της εκκλησίας εκεί. Εδώ από τότε που χάσαμε το δεσπότη μας, τον Τιμόθεο έχει πέσει το όλο πράγμα. Τον έφαγε ο Τριανταφυλλόπουλος που τον έβγαλε στην εκπομπή και τον έσκασε τον άνθρωπο. ΠΔ: Από τους ελάχιστους straight αρχιερείς μας και τον χάσαμε.

Από το εξώφυλλο μέχρι και τους στίχους κεντρικός άξονας είναι η θρησκεία. Γιατί; ΠΔ: Έχω ξαναπεί, η θρησκεία δεν είναι άξονας, είναι μέσο. Άμβλυνσης του πραγματικού άξονα, που είναι ο πόνος, η κακουχία, ο θάνατος. Και προσωπικά χρησιμοποιώ αναφορές από την εκκλησιαστική παράδοση περισσότερο ως σύμβολα αυτής καθεαυτής της παράδοσής μας ή μεταφυσικής τάξεως αλληγορίες, παρά ως ουσία.

Ηχογραφήσεις που γίνονται; ΜΠ: Ένα μεγάλο μέρος στο σπίτι του Παντελή.

Έχεις studio; ΠΔ: Όχι. Έχουμε ένα μικρόφωνο και το στερεώνουμε σε ένα πορτατίφ. Εκεί γίνονται τα βασικά και οι πρόβες. Ο συγκεκριμένος δίσκος ηχογραφήθηκε σε διάφορους χώρους. Ξεκινήσαμε σε κάποιες υπόγειες αίθουσες του πανεπιστημίου στην Κόντρα Φόσα, συνεχίσαμε στο Πολύτεχνο. Το ξέρεις το Πολύτεχνο;

Ναι, είναι ωραίο μαγαζάκι. Τι; Ουζάκι; Α, μαγαζάκι. Κι όμως έχει και ουζάκι. Σου βάζει και μεζέ με ελίτσες. Είναι μεγάλη ευτυχία για την Κέρκυρα να έχουμε ανάμεσά μας τον Νίκο Μασσαρά του Πολύτεχνου.  Τα πιο σκοτεινά σημεία πάντως ηχογραφήθηκαν στην σήραγγα που συνδέει τις φυλακές με τον Βίδο.

Παιδιά, δεν υπάρχει αυτή η σήραγγα. Με δουλεύετε τώρα. ΜΠ: Για εμάς  υπάρχει.  Στ’ αλήθεια υπάρχει, ξέρω που βρίσκεται η αρχή της αλλά ποτέ δεν είχα τα κότσια να την περπατήσω.

Ε, εδώ σε θέλω. Αποκλειστικό Popaganda. Παίρνουμε Τα Παιδιά της Παλαιότητας και πάμε εκεί που κανείς δεν έχει πάει ποτέ. Ναι. Να πάρουμε και τον Νίκο τον Μάμαλο. Είναι ο Χαρδαβέλλας  της Κέρκυρας.
ΠΔ: Για να συνεχίσουμε με τα του δίσκου ηχογραφήσαμε κάποια φωνητικά στον Άγιο Φραγκίσκο, μια ιστορική εκκλησία των Ρωμαιοκαθολικών της Κέρκυρας με τη συνδρομή του πατέρα Ρόμπερτ, που είναι μαθητής μου, του διδάσκω ελληνικά. Η εκκλησία είναι πάνω από το Aquarius. Το ξέρεις το Aquarius; Είναι του μπάρμπα μου, του Γιάννη του Ξανθόπουλου. Να γραφτεί αυτό, γιατί υπάρχει αναφορά στο συγκεκριμένο πρόσωπο και στο δίσκο, στο τραγούδι «(Αναλογία με) Το Τέλος της Αναλογικής Τηλεόρασης».

Είχα συμμαθητή Ξανθόπουλο. Τον Γιώργο. Α, ξαδέρφος μου! Κανονιώτης. Και μια και είμαστε στο Κανόνι έπρεπε να έρθει ο Κανονιώτης του συγκροτήματος να μιλήσει, αλλά θα κοιμάται ακόμα αυτός. Ο Ραράκος.

Α, πρέπει να ήμουν συμμαθήτρια με την αδερφή του, την Έφη. Τι λέτε ορέ παιδιά! Ο Ραράκος είναι ο δεύτερος κιθαρίστας παύλα προγραμματιστής. Αυτά όλα να γραφτούνε.

Αυτή είναι η κατάσταση στην επαρχία. Μιλάς με κάποιον που δεν γνωρίζεις και στο τέλος βγαίνετε σχεδόν συμπέθεροι. Αλήθεια, πώς κυλάει η ζωή στην Κέρκυρα; Δυστυχώς στο νησί έχουμε πολλούς ανθρώπους που είναι δύσκαμπτοι στην αλλαγή. Τους έχει κατά κάποιο τρόπο ρουφήξει μια καθημερινότητα του τίποτα και φοβούνται τις  διαφορετικές παραστάσεις. ΜΠ: Τελευταία, περνάω κάποιες ώρες της ημέρας μου στον Ανεμόμυλο και εκτός των άλλων, παρατηρώ τη συμπεριφορά των θαμώνων της περιοχής. Μπορείς να κάνεις μια ανεπαίσθητη αλλαγή που να τους μπερδέψει. Ξέρω γω, να  ακουμπήσεις μια  πέτρα σε μια γωνιά που δεν θα το περίμεναν και μπορούν να το συζητούν αυτό  – ενοχλημένοι και τρομαγμένοι ταυτόχρονα – για ένα μήνα. Ανθίσταται στην αλλαγή ο Κερκυραίος.

Παιδιά, εσάς η βασική σας απασχόληση είναι η μπάντα; Με άλλα λόγια, από πού έρχεται το χρήμα; ΜΠ: Εγώ για να απαντήσω ειλικρινά ό,τι χρήματα έχω πάρει τα τελευταία δύο χρόνια είναι από τους Κόρε.Ύδρο. ΠΔ: Ισχύει και για εμένα. Θα μπορούσα βέβαια να είχα πάρει κι από αλλού, αλλά δε με πληρώνουν.

Άρα ζείτε από αυτό; ΠΔ: Άλλο ότι έχω πάρει κάποια λεφτά της τάξεως των 700 ευρώ το εξάμηνο κι άλλο ότι ζω. Βασικός σκοπός ύπαρξης των Παιδιών της Παλαιότητας είναι να μαζευόμαστε, να γελάμε, να περνάμε καλά. Αυτό ήταν κάτι που δυστυχώς το είχαμε χάσει τα τελευταία χρόνια των Κόρε. Ύδρο. Εμένα αυτοί οι άνθρωποι είναι η παρέα μου. Πάμε και παίζουμε μπάσκετ, μπιλιάρδο. Δεν πάμε κι εμείς για κανένα ουζάκι τώρα;

Στο Πολύτεχνο, που βγάζει και μεζέ. Ναι, αλλά εγώ θα πάρω σουβλάκια από του Μπούζη.

Τα Παιδιά της Παλαιότητας εμφανίζονται στο six d.o.g.s στις 25 Σεπτεμβρίου (22:00) για να παρουσιάσουν τον πρώτο τους δίσκο «12 τραγούδια από τις κατακόμβες». Στις 27 Σεπτεμβρίου θα παίξουν στο Indie Free Festival (έναρξη: 18:00) στο Πεδίον του Άρεως. Η είσοδος είναι ελεύθερη και στα δύο events.