Ας φανταστούμε τον Don Draper και τον Roger Sterling να ξεκινάνε τη μέρα τους με μισή ώρα διάδρομο στο γυμναστήριο αντί για να ένα ουίσκι και ένα τσιγάρο. Σίγουρα θα μας εξέπληττε. Έχει γίνει άλλωστε σαφώς προφανές από την αρχή της δημοφιλούς σειράς ότι οι δύο αυτοί – και όχι μόνο – γοητευτικοί χαρακτήρες φέρονται με τρόπο αδιάφορο αν όχι εγκληματικό όσον αφορά την υγεία τους και τη φυσική τους κατάσταση.
Από την αρχή της προβολής της η σειρά είχε εντυπωσιάσει με το πόσο ρεαλιστικά μας μετέφερε στο πραγματικό σκηνικό της δεκαετίας του 60 στην Αμερική. Οι συνήθειες των πρωταγωνιστών δεν θα μπορούσαν να υστερούν σε αληθοφάνεια. Και το εντυπωσιακότερο; Όταν παρατηρούμε καλύτερα τις λεπτομέρειες της σειράς συνειδητοποιούμε ότι οι λεπτές γραβάτες, που ήταν της μόδας στα 60s δεν είναι η πιο κραυγαλέα διαφορά με το σήμερα. Αυτό που μας ξενίζει περισσότερο είναι οι συνήθειες των πρωταγωνιστών όσον αφορά στην υγεία και το lifestyle τους. Αν δηλαδή συγκρίνουμε τη Νέα Υόρκη του 60, όπως τη βλέπουμε στη σειρά, με τη σημερινή όπου γνωρίζουμε όλοι καλά ότι συχνά το κάπνισμα απαγορεύεται ακόμα και στους ανοιχτούς χώρους, παρατηρούμε τεράστιες διαφορές.
Στη σειρά ποτέ κανείς δεν έχει ενοχές ή δεν έχει αναρωτηθεί μήπως θα έπρεπε να τροποποιήσει έστω και λίγο τις αυτοκαταστροφικές του συνήθειες. Λογικό θα πει κανείς. Έτσι γινόταν τη δεκαετία του 60. Γνωρίζαμε πολύ λιγότερα τότε, για το πόσο κακό κάνει το κάπνισμα, πόσο σημαντικός είναι ένας τρόπος ζωής που περιλαμβάνει τη φυσική άσκηση και την υγιεινή διατροφή και το πόσο τα εγκλήματα αυτά του παρελθόντος (παχυσαρκία, κάπνισμα, υπερκατανάλωση αλκοόλ) μπορούν να μας δημιουργήσουν προβλήματα στο μέλλον (καρδιαγγειακά, καρκίνο κλπ.).
Τρώμε περισσότερο και χειρότερης ποιότητας φαγητό, τα 2/3 του πληθυσμού έχουν παραπανίσια κιλά (το 1960 το 13% του πληθυσμού ήταν παχύσαρκοι και σήμερα είναι το 35%) και έχουμε 7 φορές περισσότερες πιθανότητες να πάθουμε διαβήτη!
Το σοκαριστικό είναι ότι και τώρα που γνωρίζουμε την επικινδυνότητα όλων αυτών των συνηθειών συνεχίζουμε να τις ακολουθούμε. Καταναλώνουμε περισσότερο αλκοόλ από ότι το 1965, ή τουλάχιστον καταναλώναμε μέχρι πρότινος, γιατί τα τελευταία χρόνια μειώθηκε η κατανάλωση αλκοόλ και έφτασε να γίνει και πάλι εφάμιλλη με εκείνη της δεκαετίας του 60. Τρώμε περισσότερο και χειρότερης ποιότητας φαγητό, τα 2/3 του πληθυσμού έχουν παραπανίσια κιλά (το 1960 το 13% του πληθυσμού ήταν παχύσαρκοι και σήμερα είναι το 35%) και έχουμε 7 φορές περισσότερες πιθανότητες να πάθουμε διαβήτη! Τα πράγματα έχουν ευτυχώς βελτιωθεί όσον αφορά το κάπνισμα και τη φυσική δραστηριότητα. Στην εποχή των Mad Men θα ήταν μάλλον αφύσικο να τρέχει κάποιος για διασκέδαση ενώ στις μέρες μας το 40% ακολουθούν κάποιο είδος φυσικής δραστηριότητας. Όσον αφορά το κάπνισμα σίγουρα είναι πιο αυστηροί οι νόμοι (απαγορεύεται το κάπνισμα σε κλειστούς χώρους, απαγορεύονται οι διαφημίσεις προϊόντων καπνού κ.α.) και παράλληλα γνωρίζουμε ότι το τσιγάρο σκοτώνει. Έτσι, στα μέσα της δεκαετίας του 60 το 42% κάπνιζε ένα πακέτο τσιγάρα ενώ σήμερα αυτό το ποσοστό έχει πέσει στο 20% αν και δυστυχώς η βλαβερή συνήθεια κερδίζει έδαφος ανάμεσα στους έφηβους. Το ευχάριστο είναι ότι οι θάνατοι από εγκεφαλικά και καρδιακά επεισόδια έχουν μειωθεί, αλλά έχουν αυξηθεί κατά 10% εκείνοι που οφείλονται στον καρκίνο και στον διαβήτη.
Τι έχει αλλάξει σε 50 χρόνια
Οι δαπάνες για την υγεία όσον αφορά το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν των Η.Π.Α. ήταν 5,2% το 1960 και έφτασε στο 17,9% το 2010. Ο μέσος όρος ζωής το 1960 ήταν τα 69,8 χρόνια και το 2010 έφτασε τα 78,7 χρόνια. Το 1970 17 εκατομμύρια άνθρωποι ήταν μεγαλύτεροι από 65 χρονών σήμερα ο αριθμός αυτός έχει φτάσει τα 40 εκατομμύρια
Το ιατρικό «λάθος» του σεναρίου
Κάποια στιγμή, και ενώ βρισκόμαστε στο 1963, ο Don Draper, επειδή το απαιτει η Ασφαλιστική του Εταιρεία, επισκέπτεται τον γιατρό του – που φυσικά δεν έχει δει εδώ και πολύ καιρό παρά το γεγονός, ότι καπνίζει πολύ, πίνει υπερβολικά και η δουλειά του είναι πολύ πιεστική – και προκύπτει ότι έχει υπέρταση. Ο γιατρός του συνταγογραφεί φάρμακα για την πίεση και το άγχος χωρίς όμως να του εξηγήσει για τις πιθανές παρενέργειές τους που ήταν τα προβλήματα στύσης και η κατάθλιψη. Αργότερα, παρακολουθούμε τον Don να μην μπορεί να αποδώσει σεξουαλικά με τη γυναίκα του, εξαιτίας των φαρμάκων που παίρνει.
Οι ειδικοί εδώ έχουν κάποιες ενστάσεις σχετικά με το πόσο σύντομα μετά από μία πιθανή διάγνωση υπέρτασης (η οποία μάλιστα δεν επαληθεύτηκε με επαναληπτικές μετρήσεις, όπως γινόταν εκείνη την εποχή) θα έδινε φάρμακα ένας γιατρός της δεκαετία του 60 (τότε πίστευαν ακόμα ότι η υψηλή πίεση δεν ήταν τόσο κακή και ότι συχνά μπορεί και να ήταν χρήσιμη για κάποιες λειτουργίες του οργανισμού), με το αν θα έδινε κάτι για το στρες (δεν υπήρχε σύνδεση ανάμεσα στο στρες και την υπέρταση) και φυσικά με το αν θα υπήρχε η συσχέτιση της στυτικής δυσλειτουργίας με τα φάρμακα αφού δεν είχε γίνει τέτοια σύνδεση ακόμη…