Pop, rock, punk, indie, jazz – αυτή η χρονιά τα είχε όλα-, τα άλμπουμ του 2021 μας έδωσαν αρκετούς λόγους για να τα ακούσουμε δυνατά στα ηχεία μας. Κυκλοφορίες για όλα τα γούστα, αποτύπωσαν τα δεινά της πανδημίας, αφουγκράστηκαν τις κοινωνικές εξελίξεις και μας υπενθύμισαν πως η ζωή πρέπει να είναι ένα πάρτυ.
Λίγο πριν αποχαιρετήσουμε τον παλιό τον χρόνο, συγκεντρώσαμε τους 21 καλύτερους ξένους δίσκους του που παίξαμε ξανά και ξανά, και μας πρόσφεραν δυνατά συναισθήματα και σκέψεις για ένα λιγότερο ασφυκτικό 2022.
Στο Drunk Tank Pink, το τραγούδισμα του frontman Charlie Steen είναι πιο ζωηρό και ένθερμο από κάθε άλλη φορά, με το σαρωτικό post-punk συγκρότημα από το Νότιο Λονδίνο να μας προσφέρει μερικά απολαυστικά singalongs. Οι κιθάρες είναι πληθωρικές και ταραχώδεις, τα riffs πιο γεροδεμένα και καθαρά, με τις στιγμές που απαιτούνται για ένα τίμιο moshpit, να μην απουσιάζουν. Το μελωδικό πιάνο, η αργή, αποπνικτική μπασογραμμή και τα drums που ανά στιγμές μοιάζουν να «συντρίβονται», καθιστούν το Drunk Tank Pink ένα δίσκο στον οποίο θα θελήσεις να χαρίσεις παραπάνω από μία ακροάσεις, προσθέτοντας ένα ακόμα “check” στο ενθουσιώδες μέλλον των Shame.
Η τελευταία, λαχταριστή κυκλοφορία της αιθέριας pop/ “rhythm and blues” καλλιτέχνιδας από το Λονδίνο, Jessie Ware, είναι προορισμένη για να συνοδεύσει τη ζάλη που αισθανόμαστε στο dancefloor κάποιου club. Εναλλακτικά, μπορούμε να τοποθετήσουμε μία ντισκομπάλα στο σαλόνι μας και να αφεθούμε στην «ακριβή» και μεθυστική μαγεία του χορευτικού και ταυτόχρονα νοσταλγικού What’s Your Pleasure? που ηχογραφήθηκε στο θρυλικό Abbey Road Studios.
Το Crawler βρίσκει τους IDLES στην πιο τολμηρή και φιλόδοξη φάση της έως τώρα πορείας τους. Ενώ ο βασικός heavy punk rock ήχος τους εξακολουθεί να θεμελιώνει το υλικό τους, η μίξη και το mastering των κομματιών, προσθέτουν ένα εντελώς νέο στοιχείο στη βαριά ηχητική ευδαιμονία τους. Πολλά από τα κομμάτια του δίσκου, βρίσκουν τον χαρισματικό frontman να επιδίδεται σ ένα εντελώς νέο φωνητικό στυλ: Ξεκουράζει τη φωνή του από τις αρχέγονες κραυγές στις οποίες μας έχει συνηθίσει και υιοθετεί μια πολύ πιο απαλή και εσωτερική ερμηνεία, κατά το πρώτο μισό του κομματιού.
Στο ντεμπούτο άλμπουμ των Βρετανών TV Priest, οι «οργισμένες» κιθάρες συγκροτούν μία εξίσου οργισμένη post-punk ηχητική κατεύθυνση. Ακούγοντας τα δώδεκα κομμάτια του δίσκου και εντοπίζοντας μονομιάς την ομοιότητα της αισθητικής τους με εκείνη των «αστέρων» του “post-punk (garage rock) revival”, Idles, εύλογα αναρωτιέται κανείς εάν πρόκειται για μία ακόμη αξιόλογη προσθήκη στο είδος, εναρμονισμένη με την προσωπική κλίση των μελών του group σε αυτό, ή για μία καιροσκοπική κίνηση που αποβλέπει στο να εξασφαλίσει στο συγκρότημα τη δημοτικότητα που απολαμβάνουν οι δημοφιλέστεροι πρεσβευτές του είδους, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται οι Fontaines D.C., οι Idles, οι Shame κ.α.
Το Kids είναι ένα άλμπουμ που αφουγκράζεται τις επιταγές της εποχής μας. Είναι πολιτικοποιημένο, οι στίχοι του είναι καταγγελτικοί και φορτισμένοι από τα τεκταινόμενα, τα beats του βαριά και διαπεραστικά. Ακόμη και κάτω από τις πιασάρικες electronic-pop μελωδίες του, αναδύεται μία δόση καθημερινής απαισιοδοξίας και νωχελικότητας.
Οι στίχοι των κομματιών του εξαιρετικού ντεμπούτου του post-punk γκρουπ, New Long Leg, φτάνουν στα’ αυτιά μας μέσα από μία λακωνική, ήρεμη – σχεδόν υπνωτική – ερμηνεία, απαλλαγμένη από ρυθμικότητα και μουσικά μέτρα, που λίγο απέχει από την προφορική ομιλία. Η απουσία μελωδικότητας στη φωνή της Florence, για κάποιους αποτελεί το στοιχείο που κάνει το συγκρότημα να ξεχωρίζει από τα υπόλοιπα του είδους του, για άλλους όμως γίνεται αρκετά επιτηδευμένη και τελικά όχι και τόσο πρωτότυπη.
Οι alternative rockers από το Brighton αποφάσισαν να αποδυναμώσουν το heavy rock/blues στοιχείο του ήχου τους και να παρουσιάσουν κάτι αρκετά διαφορετικό από αυτό που τους είχαμε συνηθίσει. Το χορευτικό, glam, disco και ηλεκτρονικό στοιχείο «εισβάλλει» στην ατμόσφαιρα των κομματιών που – ευτυχώς – διατηρούν τον χαρακτηριστικό fuzzy ήχο του μπάσου, χωρίς ωστόσο να τον εξελίσσουν και να τον εμπλουτίζουν, ενώ ο ογκώδης ήχος των ντραμς που έκανε τον Ben στις live εμφανίσεις του να σπάει τη μία μπαγκέτα μετά την άλλη, εξασθενεί αισθητά.
Το Blue Weekend, σηματοδοτεί ένα τεράστιο βήμα προς τα εμπρός για τους Wolf Alice, με την επιλογή του Markus Dravs ως παραγωγό του άλμπουμ, να αποδεικνύεται σοφή. Έχοντας ο ίδιος καλλιεργήσει ένα πολυμορφικό έδαφος για σπουδαία συγκροτήματα όπως οι Arcade Fire και οι Florence And The Machine, αυτή τη φορά δημιουργεί έναν μεγάλο καμβά στον οποίο το συγκρότημα μπορεί να πειραματιστεί, να δημιουργήσει και να αναπτυχθεί σε βάθος.
Με αφετηρία το R&B, η H.E.R. επιθυμεί να προσφέρει στους ακροατές μία ευρύτερη κατάθεση ψυχής, η οποία πέραν του βαθιά προσωπικού της χαρακτήρα, διαθέτει καθολικό αντίκτυπο. Ο δίσκος της H.E.R, είναι γεμάτος από φανταστικούς συνεργάτες και κορυφαία ονόματα της r ‘n’ b σκηνής. Ο Ty Dolla $ign, ο Lil Baby, ο Chris Brown, ο YG, ο DJ Khaled και ο Yung Blew, είναι μονάχα μερικοί από εκείνους, που συνδράμοντας με την H.E.R., μας χαρίζουν μερικά απολαυστικά, smooth ντουέτα, ιδανικά για τις θερμές νύχτες του καλοκαιριού.
Στον έκτο δίσκο του, Call Me If You Get Lost, ο ράπερ από την Καλιφόρνια μας προσφέρει μία γερή δόση μιας άλλης όψης της πολύπλευρης persona του. Αυτή τη φορά, μας συστήνεται ως Tyler Baudelaire, με την εκκεντρική επιλογή της παρουσίασης αυτού του χαρακτήρα στο πρώτο κομμάτι του άλμπουμ “Sir Baudelaire“, να γίνεται η απαρχή μιας σειράς από ατυχή γεγονότα, στο επίκεντρο των οποίων υπάρχει η θλίψη, από το track “Corso” μέχρι το “Wilshire”.
Στην πρώτη του κυκλοφορία, ο Mustafa επικαλείται τη φημισμένη ποιητική του ικανότητα, για να παραδώσει στους ακροατές μία ακατέργαστη και συναισθηματικά φορτισμένη προσωπική αφήγηση, για τους κινδύνους και την ελπίδα που συνοδεύουν τη ζωή των μαύρων ανθρώπων στο Regent Park του Τορόντο. Αυτοί οι κίνδυνοι, έγιναν η αιτία της πρόωρης απώλειας των φίλων του, li Rizeig και του rapper Smoke Dawg, οι οποίοι υπήρξαν θύματα μαζικών πυροβολισμών έξω από ένα nightclub του Τορόντο το 2018.
Στον πρώτο αυτόν δίσκο, έπειτα από την κυκλοφορία του The Search For Everything το 2017, ο Mayer επιλέγει να τοποθετηθεί στα τέλη των 70s και στην δεκαετία του ’80, από το να παραμείνει κολλημένος στις τάσεις του σήμερα. Μέσα από τις ρετρό δημιουργίες του, σπουδαίοι καλλιτέχνες των 80s όπως οι Hall & Oates, Foreigner και Michael McDonald, μοιάζουν να αναβιώνουν την αίγλη τους στο σήμερα.
Συνδυάζοντας τους απαλούς, μεθυστικούς ήχους οι οποίοι θεμελίωσαν τη δημοφιλία του, με μερικά αναζωογονητικά pop beats και synthesizers, ο Leon Bridges επέστρεψε δισκογραφικά το 2021, με το άλμπουμ Gold-Digger Sound. Το κυρίαρχο R&B και soul στοιχείο των προηγούμενων δίσκων του, παραμένει ενεργό, με μια εμφανή εξέλιξη να παρατηρείται στον ήχο του.
Με τον αδελφό της, Finneas, στο τιμόνι της παραγωγής, το Happier Than Ever αναδεικνύεται σε ένα έργο λεπτής εξέλιξης για τη νεαρή star. Οι στίχοι του, φανερώνουν την ωρίμανσή της και αντικατοπτρίζουν μία καλλιτέχνιδα που μοιάζει να έχει αποδεχτεί περισσότερο τον εαυτό της, καθώς εξακολουθεί να διερευνά τις δυνατότητές της. Το ομώνυμο track του δίσκου, θα μπορούσε δικαίως να ανακηρυχθεί ως το απόλυτο κομμάτι του 2021:
Το ομότιτλο ντεμπούτο των Jungle, αναδείχθηκε χρυσό στο Ηνωμένο Βασίλειο, διεκδικώντας στη συνέχεια το Mercury Music Prize. Έκτοτε, το χορευτικό duo των Tom McFarland και Joshua Lloyd-Watson αποφάσισε να μπολιάσει την pop με τους ήχους της disco, προσφέροντας μία νέα δυναμική στη σχέση τους, που ξεκίνησε όταν ήταν ακόμη έφηβοι. Στην τρίτη τους κυκλοφορία, Loving In Stereo, το ντεμπούτο τους διασταυρώνεται με το sophomore άλμπουμ τους For Ever, για να συνθέσουν έναν δίσκο με ανεβασμένο τέμπο και άφθονα θετικά χορευτικά vibes.
Μία από τις μεγαλύτερες δισκογραφικές εκπλήξεις της χρονιάς: Στο Comfort To Me, οι Amyl and Τhe Sniffers μας γνωστοποιούν την ευρύτερη μορφή της ταυτότητας τους, που βάζει το λιθαράκι της στον punk ήχο του σήμερα. Τη στιγμή που το opening track του άλμπουμ, Guided By Angels, διαπερνάει κραυγαλέα τα αυτιά μας, κάτι μέσα μας, μας κάνει απευθείας «κλικ». Σε αυτή την κυκλοφορία, το συγκρότημα μοιάζει να βρίσκει τον σκοπό του.
Σε αυτό το εκπληκτικό άλμπουμ, ο Lil Nas X έχει προωθήσει ακόμη περισσότερο τα τεχνοχρωματικά visuals του και έχει ενισχύσει την πρωτοποριακή αισθητική του, καταφέρνοντας να ξεπεράσει κάθε προσδοκία. Στα 22 του μόλις χρόνια, έχει καταφέρει ήδη να ανελιχθεί με έναν αξιοσημείωτο τρόπο στη μουσική βιομηχανία, αφήνοντας το αποτύπωμά του.
Ένα εσωτερικό ταξίδι μεταξύ αμφιβολίας και αυτοπεποίθησης διατρέχει το Friends That Break Your Heart, έναν δίσκο που, όση θλίψη έχει στον πυρήνα του, άλλη τόση αισιοδοξία προσπαθεί να βρει. Η μελαγχολική κορύφωσή του συναντάται στο οδυνηρό title track: «Τελικά ήταν οι φίλοι που μου ράγισαν την καρδιά», όπως ερμηνεύει ο Blake με την ξεχωριστή χροιά του.
Μια αίσθηση διαχρονικότητας διατρέχει όλο τον δίσκο. Ενώ τα όργανα και η παραγωγή του είναι απόλυτα μοντέρνα, οι BBNG φαίνεται πως είναι εξαιρετικοί μαθητές της τζαζ του 20ου αιώνα. Το City Of Mirrors θα μπορούσε να είναι το soundtrack κάποιου θρίλερ του Χίτσκοκ, διαθέτοντας το απαραίτητο ρομαντικό και δραματικό στοιχείο, ενώ το Timid Intimidating χάνεται πραγματικά σε ένα σύμπαν ελεύθερης, πειραματικής τζαζ, όπου τα ξύλινα πνευστά και τα κρουστά, μας φέρνουν στο μυαλό τα live των Coltrane και Davis – στα καλύτερά τους.
Κυκλοφορώντας αρκετά σύντομα έπειτα από το περσινό Celebration Of Endings, ο δίσκος διαθέτει αρκετά στοιχεία από την εγγενή αισιοδοξία του προκατόχου του, ξεκινώντας από τις ομοιότητες των έργων που κοσμούν τα covers των δύο άλμπουμ. Βασικό σημείο τομής τους, αποτελεί το ξέσπασμα της πανδημίας.
Μέσα από το πέμπτο άλμπουμ τους, οι indie rockers αποθεώνουν το ταλέντο και τον συναισθηματικό κόσμο του frontman τους, Adam Granduciel. Κομμάτια όπως το Baby Missiles. αναδεικνύουν την αναμφισβήτητη χημεία του γκρουπ, αλλά και την σταθερά ανοδική του πορεία, η οποία επισφραγίστηκε με το A Deeper Understanding του 2017 που απέσπασε ένα βραβείο Grammy ως το καλύτερο ροκ άλμπουμ.