Βραβείο γκρίνιας του κοινού: Nightcrawler
Ναι, πρόκειται για αξιολογότατη ταινία. Ναι, ο Gylenhaal ίσως βρίσκεται στην καλύτερη φόρμα του μέχρι στιγμής. Ναι, θα μπορούσε να είναι υποψήφιο σε μια οποιαδήποτε κατηγορία των βραβεύσεων. Αλλά μήπως όλο αυτό το hype γύρω από τη μη υποψηφιότητά της και το πάθος των υποστηρικτών της είναι ολίγον τι επιτηδευμένο;
Βραβείο μουσικού επαναπροσδιορισμού του συνθέτη: Hans Zimmer – Interstellar
Τον έχουμε συνηθίσει ως τον πλέον πομπώδη συνθέτη, σε βαθμό στερεοτύπου. Μα στο Interstellar ξαφνικά τον συναντάμε πιο ambient, πιο kosmische από ποτέ, με μια συγκράτηση και έναν λυρισμό που έχει να δείξει χρόνια. Τέρμα οι επιτηδευμένοι Strauss-ισμοί, μέσα η πιο kraut αντίληψη του επικού.
Διαβάστε επίσης τη σινεκριτική του Interstellar.
Βραβείο «οσκαρικής ονοματοκρατίας»: Meryl Streep – Τα Μυστικά του Δάσους (Into the Woods)
Αδιαμφισβήτητα μεγάλη ηθοποιός, με πληθώρα λόγων για να απασχολεί κοινό και κριτικούς. Μα ο ρόλος της στο συγκεκριμένο μιούζικαλ, δεδομένης της «λίγης» ερμηνείας της για τα οσκαρικά δεδομένα, δείχνει πως το όνομα πολλές φορές υπερβαίνει την ποιότητα και συζητήσεις περί χαριστικής υποψηφιότητας δίνουν και παίρνουν.
Βραβείο «ο ρόλος υπερβαίνει ολόκληρη την ταινία»: Eddie Redmayne – Η Θεωρία των Πάντων (The Theory of Everything)
Δίκαια βρίσκεται υποψήφιος ο Redmayne για το Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου, μα η ίδια η ταινία στην οποία υποδύεται με χαρακτηριστικό τρόπο τον Stephen Hawking δε θα ‘πρεπε να βρίσκεται υποψήφια για καλύτερη ταινία. Περίπου ίδια περίπτωση με τη Θλιμμένη Τζάσμιν και την ερμηνεία της Cate Blanchett.
Διαβάστε επίσης τη σινεκριτική της Popaganda για την Θεωρία των Πάντων.
Βραβείο συναισθαντικής ταινίας: Χωρίς Μέτρο (Whiplash)
Μπορεί σεναριακά να πρόκειται περί τυπικότατης ταινίας και μάλιστα με αρκετές αμφισβητήσεις ως προς την «επιστημονική» εγκυρότητα κάποιων σκηνών της. Μα είναι γεγονός πως οι εικόνες της ενεργοποιούν όλες τις αισθήσεις και δε μένουν στην απλή καταγραφή των γεγονότων.
Βραβείο υπενθύμισης βεληνεκούς: Edward Norton – Birdman
Όλοι τον έχουμε κατά νου ως έναν υπερταλαντούχο ηθοποιό μα είχε καιρό να μας δείξει το γιατί τον θεωρούμε ως τέτοιο. Ως ιδανικό συμπλήρωμα του ρόλου ζωής του Michael Keaton, έρχεται να μας παραδώσει μια πειστικότατη ερμηνεία, παρακμιακή και παθιασμένη, η οποία τον επαναφέρει στο πάνθεον.
Διαβάστε επίσης τη σινεκριτική της Popaganda για το Birdman.
Και τους 10 καλύτερους ρόλους του Michael Keaton πριν από το Birdman.
Βραβείο «λάμπει δια της απουσίας του»: Σε Λάθος Χρόνο (Locke)
Μια από τις εκπλήξεις της χρονιάς από τη μια και παντελώς αγνοημένη σε κάθε κατηγορία των βραβείων από την άλλη. Δέχομαι το ότι μπορεί να μην αποτελεί ολότελα «ακαδημαϊκό» δείγμα γραφής (λες και η Ida, ας πούμε, αποτελεί), μα η έλλειψη μιας υποψηφιότητας στο Βραβείο Σκηνοθεσίας ή το να δούμε υποψήφιο τον Tom Hardy για όσκαρ Α’ Ανδρικού, όσο να ‘ναι, προκαλεί απορίες.
Διαβάστε επίσης τη σινεκριτική της Popaganda για το Locke.
Βραβείο αδικημένου animation: Lego Η Ταινία
Το υποψήφιο τραγούδι της ταινίας, Everything Is Awesome, σίγουρα αξίζει τη θέση του, μιας και κόλλησε για καιρό στα μυαλά μας. Μα είναι δυνατόν, από την άλλη, το σχεδόν αδιάφορο σίκουελ του Πώς να Εκπαιδεύσετε το Δράκο Σας να είναι υποψήφιο και όχι το πολύ πιο ενδιαφέρον (και αστείο) Lego Movie στην κατηγορία Κινουμένων Σχεδίων; Ευτυχώς το κάρμα εξισορροπείται με το Tale of Princess Kaguya.
Διαβάστε επίσης τη σινεκριτική της Popaganda για το Lego.
Βραβείο «μα γιατί; Τηρούσε όλες τις προϋποθέσεις»: Snowpiercer
Μπορεί να βγήκαν καλύτερα από αυτό blockbuster μέσα στη χρονιά και πιο φιλικά προς το αμερικάνικο κοινό. Μα η αλήθεια είναι πως, όταν το βλέπαμε, λέγαμε πως είναι ιδανική ταινία για τα βραβεία και πολύ πιθανόν να τα πάει και καλά σε τομείς όπως τα Ειδικά Εφέ, τη Σκηνοθεσία,τη Φωτογραφία (αντί του Αλύγιστου φερ’ ειπείν), το Διασκευασμένο Σενάριο. Που είναι σε όλες αυτές τις κατηγορίες;
Διαβάστε επίσης τη σινεκριτική της Popaganda για το Snowpiercer.
Και την αποκλειστική συνέντευξη με τον σκηνοθέτη της ταινίας.
Βραβείο «dude, you’re creeping me out»: Steve Carell – Foxcatcher
Όταν τον είδα έκανα το συνειρμό περί σύγχρονου Peter Sellers λόγω της άνεσης που ελίσσεται ανάμεσα στο στερεοτυπικό του ρόλο και στους σοβαρότερους όπως αυτόν. Τώρα που τον ξαναθυμάμαι, δεν υπήρξε στιγμή που να μην αισθάνθηκα άβολα με το χαρακτήρα του στην ταινία, σε βαθμό που αισθανόμουν κουμπωμένος κάθε φορά που εμφανιζόταν.
Διαβάστε επίσης τη σινεκριτική της Popaganda για το Foxcatcher.
Βραβείο «βελτίωσε το χιούμορ σου και ξαναπροσπάθησε»: Seth McFarlane – Χίλιοι Τρόποι για να Πεθάνεις Στην Άγρια Δύση
Το έχουμε καταλάβει πως ο δημιουργός του Family Guy αρέσκεται στο random χιούμορ. Όταν, όμως, προσπαθεί να γράψει κάτι γραμμικό και να φανεί κάφρος, το κάνει τόσο επιτηδευμένα και κουραστικά που καταλήγει εκνευριστικός αντί για αστείος. Όσο έχει στρώσει το δρόμο του ανώριμου χιούμορ ο Tom Green, κάθε fart joke του McFarlane φαίνεται περιττό. Παναγία μου, βγαίνει και Ted 2…
Βραβείο παρεξήγησης: Godzilla
«Ο Godzilla προστάτης της ανθρωπότητας; Πάμε καλά;» «Μούφα, εμφανίζεται ελάχιστα σε όλη την ταινία» «Παίζουν περισσότερο οι άνθρωποι παρά ο Godzilla». Απορία: πλην της πρώτης ταινίας και του (θου, Κύριε) remake του Emmerich, είδε κανείς από τους επικριτές καμία άλλη από τις ταινίες του για να καταλάβει περί τίνος χαρακτηρίστηκε ως ευστοχότατος φόρος τιμής;
Διαβάστε επίσης τη σινεκριτική της Popaganda για το Godzilla.
Βραβείο καλύτερου μη-πρωτότυπου soundtrack: Ο Σωσίας (The Double)
Μια ταινία που θα μπορούσε να «τρέξει» σε οποιαδήποτε κατηγορία μεταξύ των Α’ Ανδρικού, Σκηνοθεσίας, Σκηνικών. Αλλά κρίμα που δεν υπάρχει μια κατηγορία σαν αυτή του τίτλου, γιατί η συλλογή της γιαπωνέζικης ποπ των μέσων του προηγούμενου αιώνα ήταν άκρως γουστόζικη. Και αν τους είχαν πάρει πρέφα στην απέναντι όχθη, θα μπορούσαν να είναι υποψήφιοι και οι Αισθηματίες.
Διαβάστε επίσης τη σινεκριτική της Popaganda για το The Double.
Βραβείο ανάστασης ενός νεκρού ιδιώματος: Τα Δύο Πρόσωπα του Ιανουαρίου (The Two Faces of January)
Υπάρχουν αρκετές σύγχρονες ταινίες που δείχνουν να εμπνέονται μερικώς από τα φιλμ νουάρ, μα δεν υπάρχει καμία που να «ακουμπά» το νόημα και την πλοκή τους. Η μόνη που κατάφερε να φανεί αντάξια αυτού του παρελθόντος και να μας κάνει να θέλουμε να ξαναδούμε ταινίες με καταραμένους πρωταγωνιστές της δεκαετίας του ’30, ήταν αυτή εδώ. Και, φυσικά, θα μπορούσε να «παίξει» και στην κατηγορία των σκηνικών με το ρεαλισμό της απεικόνισης της Ελλάδας.
Διαβάστε επίσης τη σινεκριτική της Popaganda για το The Two Faces of January.
Και δείτε το αποκλειστικό φωτορεπορτάζ της Popaganda από τα γυρίσματα της ταινίας στα Χανιά.
Βραβείο κωλοδάχτυλου στο κλισέ υπερηρωικό φινάλε: Φύλακες του Γαλαξία (Guardians of the Galaxy)
Έχουμε συνηθίσει το υπερδραματικό φινάλε που ξαφνικά ο πληγωμένος ήρωας επανακάμπτει, σηκώνεται και θερίζει τον αντίπαλό του, σώζοντας την ανθρωπότητα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, η ανατροπή έρχεται με τον πλέον ειρωνικό τρόπο και προσδίδει μια φρέσκια coolness που ομολογουμένως χρειαζόμασταν.
Διαβάστε επίσης τη σινεκριτική της Popaganda για το Guardians of the Galaxy.
Βραβείο για τις ατάκες της χρονιάς: Το Μικρό Ψάρι
Έχουμε κάνει μάντρα πολλές από τις ατάκες των ταινιών του Οικονομίδη μέσα στα χρόνια και τις επαναλαμβάνουμε με κάθε δυνατή ευκαιρία. Στην προκειμένη περίπτωση, κάθε Τρίτη που παραδίδονται κείμενα επαναλαμβάνουμε πως «την Τρίτη δεν μπαίνουμε απλά, την Τρίτη γαμάμε», ενώ κρατάμε τις σχολικές επιδόσεις μιας άγνωστης μέχρι εκείνης της στιγμής μεσηλίκου που αυτοπροσκαλείται στο τραπέζι του Μουρίκη ως ατάκα-αριστούργημα.
Διαβάστε επίσης τη συνέντευξη με τον Γιάννη Οικονομίδη.
Και τη συνέντευξη με τον Βαγγέλη Μουρίκη.
Και τη συνέντευξη με τους δύο σκιτσογράφους της ταινίας.
Βραβείο προσβολής που μας έφερε δάκρυα γέλιου: To Κορίτσι που Εξαφανίστηκε (Gone Girl)
Ο απόλυτος τρόπος για να υποδεχτείς την εξαφανισμένη σύζυγό σου στην αγκαλιά σου μετά από καιρό δια στόματος Ben Affleck. Αν δεν το έχετε δει ακόμα, είναι κοντά στο τέλος και (απ’ ότι έγινε αντιληπτό) δεν είναι και τόσο γλυκομίλητος.
Διαβάστε επίσης τη σινεκριτική της Popaganda για το Gone Girl.
Και μία ωδή στη Rosamund Pike.
Βραβείο Μουστάκι 2014: Robin Williams – Μια Νύχτα Στο Μουσείο 3
Το σημαντικότερο πράγμα που προσέφερε λίγο πριν την πρόωρη έξοδό του από τον κόσμο ο Williams σε αυτήν την ταινία δεν ήταν ο ρόλος του ή η ερμηνεία του. Ήταν το άψογο, αντρίκειο και μέχρι κεραίας προσεγμένο μουστάκι που είχαμε απολαύσει (και μάλλον το μόνο απολαυστικό πράγμα) και στις προηγούμενες ταινίες.
Βραβείο προσφοράς στην καλλιτεχνική κοινότητα: Η Κακή Μέρα Από Το Πρωί Φαίνεται (Alexander and the Terrible, Horrible, No Good, Very Bad Day)
Τι να πεις γι’ αυτό εδώ το αριστούργημα; Κάδρα, γωνίες λήψης, φωτισμοί, ερμηνείες, ένα ανεξερεύνητο διαμάντι που εξερευνά τα όρια του ανθρώπου εν μέσω υπαρξιακής κρίσης. Ο Steve Carell στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του κι ας λένε όλοι για το Foxcatcher. Κι εγώ λόγω hype τον έβαλα, μην ψαρώνετε.
Βραβείο «Ξανθόπουλο είδε και εμπνεύστηκε το φινάλε;»: Αμνησία (Amnesia)
Μετά από ένα ψυχολογικό θρίλερ της σειράς, έρχεται το χειρότερο (σε βαθμό παρωδίας) φινάλε που έχει να αντικρύσει χρόνια το ανθρώπινο μάτι. Αχ αυτή η δύναμη της αγάπης, όλα τα κάνει και άθελά της δημιουργεί και τόνους χιούμορ.