Το Φεστιβάλ των Καννών είναι πολλά πράγματα. Είναι οι ταινίες, σίγουρα. Είναι οι σκηνοθέτες, οι ηθοποιοί. Είναι οι δημοσιογράφοι, πολλοί δημοσιογράφοι, χιλιάδες δημοσιογράφοι. Είναι φωτογράφοι, είναι χαλιά, είναι φοίνικες, είναι γκλαμουριά, είναι εντυπωσιακές γυναίκες σκαρφαλωμένες σε εντυπωσιακές γόβες, είναι ατέλειωτα πάρτι σε ιδιωτικές παραλίες, είναι πανάκριβα γιοτ κι ακόμη πιο πανάκριβα σάντουιτς με μορταδέλα. Σοβαρά, μορταδέλα που αν ήταν κομμένη απ’ το κωλομέρι της Beyonce, δεν θα ήταν τέτοια η τιμή της.
Το πιο εμβληματικό του σύμβολο όμως, αυτό που βλέπεις κάθε μέρα, όλη μέρα, όποτε μπαίνεις στο Palais des Festivals κι όποτε βγαίνεις, όποτε πας σε προβολή κι όποτε γυρνάς στο sweatshop με τα παπιγιόν, που αποκαλούμε press room κατ’ ευφημισμό, η πλέον άσβεστη εικόνα που παραμένει κάθε χρόνο απαράλλαχτη στο φεστιβάλ, είναι αυτή η περίεργη κι αξιαγάπητη φάρα των απόκληρων κοινών θνητών, που ξεροσταλιάζουν με τις ώρες μες στον ήλιο και τη βρόχα, με τα παπιγιόν στην τσέπη και τα σακάκια στο backpack, ελπίζοντας κάποιος να τους λυπηθεί και να τους χαρίσει ένα εισιτήριο.
Το φεστιβάλ των Καννών δεν πουλάει εισιτήρια. Δεν είναι κοινή γνώση, αλλά κάποια στιγμή το μαθαίνουν όλοι. Η Caroline, ας πούμε, το έμαθε με άσχημο τρόπο. «Ε πήρα το τραίνο απ’ το Παρίσι κι έφτασα χθες το βράδυ και νόμιζα ότι απλώς θα έρθω εδώ και θα πάρω ένα εισιτήριο για να δω την ταινία που ήθελα σήμερα. Και έπαθα πλάκα όταν μου είπαν ότι δεν πουλάνε! Δεν είχα ιδέα!». Έτσι, την επόμενη μέρα η Caroline ξύπνησε νωρίς, έβαλε το little black dress της και το ασορτί μενταγιόν της, βάφτηκε, χτενίστηκε και ήρθε. «Ρώτησα μερικούς ανθρώπους χθες και μου είπαν ότι αν έρθω εδώ μπορεί και να βρω κάτι». Δεν της είπε κανείς ότι για τις μεσημεριανές προβολές το επίσημο ένδυμα δεν είναι απαραίτητο.
Η Caroline ήθελε να μπει στη μεσημεριανή δημοσιογραφική του Lost River, το σκηνοθετικό ντεμπούτο του Ryan Gosling στο Un Certain Regard. Καμιά 50άρα διαπιστευμένοι μείναμε απ’ έξω σ’ αυτήν την προβολή, οπότε για την Caroline ήταν χαμένη υπόθεση απ’ την αρχή. Ο Eric όμως, στάθηκε λίγο πιο τυχερός, κι ας είχε τον εαυτό του για άτυχο: «Δεν έχω ξανακάτσει εδώ για εισιτήριο, ήμουν φοιτητής κινηματογράφου μέχρι πέρυσι, οπότε ήμουν διαπιστευμένος της προηγούμενες χρονιές. Φέτος όμως είναι η πρώτη μου χρονιά που δουλεύω ως μοντέρ, και δεν μπορούσα να βρω διαπίστευση». Οπότε ήρθε απ’ τις 10 το πρωί, στήθηκε μπροστά στην έξοδο του Palais, έφτιαξε την καρτελίτσα του και φόρεσε το καλύτερο χαμόγελό του. Για κάποιο λόγο, ήθελε να δει το Still Water, τη μια από τις δυο γυναικείες συμμετοχές στο διεθνές διαγωνιστικό, απ’ την Ιαπωνέζα Naimo Kawase. Του λέω πως η ταινία δε βλέπεται, μπας και τον γλιτώσω την ορθοστασία, αλλά δεν κάμπτεται. «Θα κάτσω λίγο», μού λέει.
Ρωτάω μια στρουμπουλή κοπελίτσα αν υπάρχει ανταγωνιστικότητα. «Είμαστε πολλοί, αλλά δεν είναι ότι σπρώχνει ο ένας τον άλλο για να μπει μπροστά του». Υπάρχουν βέβαια κι άλλες μέθοδοι για να πάρεις πλεονέκτημα: λίγο πιο κάτω, τρεις φιλενάδες προσφέρουν φιλιά, αγκαλιές και αιώνια εκτίμηση σε όποιον τους δώσει ένα εισιτήριο για ό,τι να ‘ναι. Παρακάτω ένας σχιστομάτης νεαρός κρατάει ένα χαρτόνι στο μέγεθος ταμπέλας κυκλοφορίας, κι ένας άλλος έχει κολλήσει στο πλακάτ του δείγμα για το εισιτήριο που ψάχνει. Μια επιβλητική ψηλή ξανθιά στη φούρια της εφηβείας, κοντεύει να ανοίξει τάφρο μπροστά απ’ το Palais με τα πέρα-δώθε απ’ τη μια έξοδο στην άλλη. Το χαρτονάκι της, διπλής όψης για να πιάνει κι αυτούς που την τσεκάρουν από πίσω, ενημερώνει ότι είναι φοιτήτρια κινηματογράφου. Κύρος, κύριε.
Μια λεπτοκαμωμένη Γαλλιδούλα, μελαχρινή, μαυρισμένη και τσαχπίνικη, έχει ανοίξει δυο τρυπούλες στο καρτολίνο της κι από μέσα κάνει ματάκια στους περαστικούς. «Έχεις περίεργη στρατηγική εσύ», της λέω. «Πιάνει» μου απαντάει, κι υποψιάζομαι ότι μιλάει η εμπειρία. Η Natalie έχει τέσσερα χρόνια που έρχεται στο φεστιβάλ, και τέσσερα χρόνια που βρίσκει εισιτήρια μ’ αυτόν τον τρόπο. «Έχει τύχει να περιμένω και 5 ώρες, έχει τύχει να περιμένω και 10 λεπτά» μου λέει, κι όταν της λέω ότι η ταινία που θέλει να δει ξεκινάει σε λίγο, μου απαντάει πως έχει ήδη εισιτήρια! «Κοιτάζω μήπως βρω και κανένα ακόμα» συμπληρώνει, σα να ‘ναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο. «Ε θέλω να δώσω και στους φίλους μου», λέει και πριν τελειώσει τη φράση της, οι φίλοι της τη φωνάζουν να μπει στην ουρά: οι Dardenne ξεκινάνε.
Τις πολυπόθητες προσκλήσεις τις τυπώνει και τις μοιράζει το φεστιβάλ. Ένα μικρό ποσοστό το κρατάει για να το δίνει με το σταγονόμετρο στους δημοσιογράφους, και τον κύριο όγκο τους τον διοχετεύει στους παραγωγούς, τους ατζέντηδες, τους διανομείς, τους δημιουργούς, το industry εν γένει. Οπότε, το να έχεις κάποιον μέσα στο industry είναι πάντα μια καλή ιδέα. Σαν τη Marie, που κυκλοφορεί με μια ταμπέλα σκάνδαλο: «Έχω δυο Dardenne, ψάχνω έναν Gosling» γράφει το χαρτί της, και «είδα τους Dardenne με μια πρόσκληση που βρήκα χθες για τη σημερινή πρωινή προβολή, αλλά μετά βρήκε ένας θείος μου που δουλεύει στο φεστιβάλ άλλες δυο για τη μεσημεριανή» μου εξηγεί. «Οπότε τις πήρα μήπως τις ανταλλάξω για τον Gosling το βράδυ». Ναι αλλά οι Dardenne ξεκινάνε της λέω, και κόσμος ψάχνει να μπει. «Εντάξει», μου λέει «θα κάνω μια γύρα κι αν δεν βρω τίποτα για ανταλλαγή, θα τις χαρίσω». Από πίσω της βλέπω τον Eric, μ’ ένα χαμόγελο ως τ’ αυτιά. Χρειάστηκε να περιμένει μέχρι τις 2 το μεσημέρι, αλλά τελικά τα κατάφερε. Θα περπατήσει κι αυτός στο κόκκινο χαλί.
Μικροί, μεγάλοι, μεσήλικες, ηλικιωμένοι, έφηβοι, ασπρομάλληδες, καραφλοί, Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλλοι, πιτσιρικάδες με φουντωτά μαλλιά, κοπελίτσες με All Star και κολλητά φορέματα, σύμβολα ελπίδας, αισιοδοξίας, αφοσίωσης, υστερικής αποφασιστικότητας κι αξιαγάπητου ιδεαλισμού. Αυτό είναι οι πικετοφόροι των Καννών. Που ακόμα κι αν ένας άγαρμπος, αξύριστος κι αγουροξυπνημένος Έλληνας δημοσιογράφος έρθει και τους πει πως η ταινία είναι μια μάπα, θα σταθούν εκεί ένα πεντάωρο ακλόνητοι να περιμένουν. Άλλωστε, το Φεστιβάλ των Καννών δεν είναι μόνο οι ταινίες του. Για την ακρίβεια, το Φεστιβάλ των Καννών είναι πάνω απ’ τις ταινίες του.
H Popaganda ψάχνει να βρει μηχάνημα που να τυπώνει προσκλήσεις για τις προβολές των Καννών, χάρη στην ευγενική υποστήριξη της Aegean Airlines.