Έχουν περάσει 22 χρόνια, έξι μήνες και έντεκα μέρες από τη μέρα που το δεύτερο άλμπουμ των Nirvana, Νevermind, κυκλοφορούσε από την θυγατρική της Geffen, DGC.
Όταν η μπάντα το πήγε στην δισκογραφική είχε θετικό αίσθημα, πίστευε ότι θα πάει καλά στις πωλήσεις, ότι η εταιρία χρηματικά δε θα «έμπαινε μέσα» και το ρίσκο κυκλοφορίας θα ήταν μικρό. Επίσης, υπήρχε η αίσθηση πως είχε έρθει ο καιρός για να μεγαλώσει το μουσικό τους ακροατήριο, η δυνατότητα για παγκόσμιες περιοδείες σε Ευρώπη και Ανατολή ήταν εφικτή, οι πιθανότητες να γίνουν μια μπάντα πρώτης γραμμής ήταν με το μέρος τους.
Nirvanamania
Αυτό που δεν ήξεραν ήταν ο αντίκτυπος που θα είχε το γκρουπ στην αμερικάνικη νεολαία αφού η Nirvanamania που εμφανίστηκε και είναι ακόμα ζωντανή 23 χρόνια μετά το Nevermind και 20 μετά τη μέρα που ο Κurt τίναξε τα μυαλά του στον τοίχο δεν ήταν στα χαρτιά. Οι Nirvana χωρίς να το γνωρίζουν (συνειδητοποιώντας το όμως στην πορεία) έκαναν τη ριζοσπαστική τομή που είχε ανάγκη το ροκ στα 90s μέσα από ένα καλοσυντονισμένο hype.
O Kurt γνώριζε ότι στα χέρια του κρατούσε ένα πολύ καλό άλμπουμ, αν και τσίγκλαγε με την καλογυαλισμένη παραγωγή του Butch Vig. Ήθελε το αποτέλεσμα σε κάποια σημεία να είναι πιο ωμό από αυτό που βγήκε στο φινάλε και αντίστοιχα χαλαρό σε άλλες περιπτώσεις. Ήθελε, επίσης, να κλείνει με ένα ακουστικό κομμάτι· εκεί ζορίστηκαν περισσότερο από οπουδήποτε αλλού παραγωγός και τραγουδιστής. Είχαν ακούσει και οι δύο πολύ hardcore/punk και ήταν της άποψης πως μετά την καταιγίδα, νομοτελειακά ακολουθεί η ηρεμία επομένως αποζητούσαν ένα ήσυχο, λυτρωτικό και κατευναστικό κλείσιμο.
Το δίδυμο είχε κοινές εμπειρίες ηχογράφησης από το ‘87, τότε που συνεργάστηκαν για πρώτη φορά στο Bleach. Το αποτέλεσμα πήγε καλά, έγιναν γνωστοί, ένα fanbase δημιουργήθηκε ωστόσο η επιτυχία του άλμπουμ κρίθηκε στην post-Cobain περίοδο, τα χρόνια που ακολούθησαν την αυτοκτονία τότε που ξέσπασε φρενίτιδα με τη μπάντα, τότε που έγιναν μύθοι μέσα σε λίγο καιρό.
Η χαμένη της όλης υπόθεσης ήταν η Sub Pop, η εταιρία που έβγαλε το Bleach. H μπάντα είχε παράπονα από την προώθηση του δίσκου κι ο Cobain θεωρούσε πως τα «αφεντικά» ήταν αδιάφορα απέναντι τους. Ήταν η εποχή που έκαναν βόλτα με νοικιασμένο βανάκι σε όλη την αμερικανική γη, κάτι που τους έκανε καλύτερους, τους γνώρισε πολλούς μουσικούς, ενώ ταυτόχρονα έφτιαχναν περισσότερο τ’ όνομά τους.
H χείρα βοηθείας των Sonic Youth
Οι Sonic Youth ήταν από τους πρώτους που βοήθησαν τους Nirvana με κάθε τρόπο. Πέρασαν πολλές ώρες τζαμάροντας και πίνοντας διάφορα «ματζούνια» στο Σιάτλ και τα μέλη γρήγορα έγιναν φίλοι. Έτσι η Kim κι ο Τhurston τους κανόνισαν ένα deal με την Golden Mountain, μια από τις μεγαλύτερες εταιρίες management εκείνη την εποχή. Αυτή με τη σειρά της, βοήθησε να υπογράψουν συμφωνία με την DGC της Geffen για 300.000$. Aν και δεν ήταν το καλύτερο deal, ένας όρος σχετικά με τα ποσοστά των δικαιωμάτων επί των πωλήσεων έπεισε το γκρουπ να βάλει την υπογραφή του στo χρυσοφόρα, όπως αποδείχθηκε, συμβόλαιo. Η Sub Pop που εκείνη την περίοδο ήταν στο χείλος της οικονομικής καταστροφής, πήρε κάποια χρήματα ως αποζημίωση και κατάφερε να παραμείνει ζωντανή (μέχρι και σήμερα).
Η Nέα Αρχή
Οι πρώτες ημέρες των 90s σηματοδότησαν και μια καινούρια αρχή για τους Nirvana. Νέα δισκογραφική στέγη, νέα μέλη στη σύνθεση τους. Ο δεύτερος κιθαρίστας Jason Everman, που έβαλε λεφτά από την τσέπη του για να ηχογραφηθεί το Bleach, έφυγε αφού δεν ταίριαζαν τα θέλω του με αυτά των άλλων μελών, ενώ ο βασικός ντράμερ Chad Channing που ήθελε περισσότερα μουσικά προνόμια και συμμετοχή στο γράψιμο στίχων/μουσικής αντικαταστάθηκε από τον Dave Grohl. Ο τελευταίος ήταν μια επιλογή του Novoselic, που έκανε τη «βρώμικη δουλειά» να πείσει τον Cobain ότι ο πιτσιρικάς φαν του γκρουπ και ντράμερ των Scream είχε τις ικανότητες και την όρεξη για να ταιριάξει μαζί τους. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Σημαντική είναι η συνεισφορά του παραγωγού Butch Vig -που παρά τις όποιες αντιρρήσεις είχε ο Cobain για την παραγωγή που έκανε στο Nevermind πήρε το credit για τη δουλειά του, σε μια συνέντευξη που έδωσε στο MTV το ‘93 ο τραγουδιστής. Χωρίς τον Vig στα κουμπάκια της μεγάλης κονσόλας το Nevermind θα ήταν ένα άλλο άλμπουμ. Διαφορετικό από αυτό που πήραμε στα χέρια μας. Η ξεροκεφαλιά του σε συνδυασμό με την πειθώ και την εξυπνάδα του κατάφεραν να κάμψουν τις αντιστάσεις του Cobain και να δεχτεί πράγματα που δεν ήθελε ή δεν του ταίριαζαν μουσικά.
Στην επόμενη σελίδα γιατί αυτοί κι όχι άλλοι, Bigger than the Pixies και η επανέκδοση του Nevermind.