ΜΟΥΣΙΚΗ: Μου αρέσει η κλασική, το μέταλ, η ροκ και η jazz μουσική. Οι Τζαρετ, Έλινγκτον, Μονκ, Έβανς, Μπέικερ, Σιμόουν, Άρμστρονγκ, Φιτζέραλντ, Γκίλεσμπι, Ντέιβις, Μίνγκους, Ράινχαρτ, Γουλφ. Στην ελληνική μουσική, δηλώνω φαν της παραδοσιακής κρητικής και ποντιακής. Αυτοί που μου έρχονται πρώτοι στο νου είναι οι Αγγελάκας, Mode Plagal, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Ρίτα Αντωνοπουλου, VIC αν και σίγουρα είναι πολλοί ακόμη.
ΒΙΒΛΙΑ: Όπως και με τις ταινίες έχω την τάση να «εξαντλώ» τον δημιουργό. Προτιμώ τη χρονολογική σειρά γραφής των έργων του πάρα τη δημοτικότητά τους όταν επιλέγω τα βιβλία του. Διανύω μια «Καραγατσική» περίοδο, τον οποίο λατρεύω να διαβάζω καλοκαίρι∙ είναι ότι πιο ερωτικό έχω διαβάσει σε ελληνικό έργο. Σε ξένο, είχα την τύχη να μου ανατεθεί σε εργασία ο Ζαν Ζενέ. Σε συνδυασμό με τη διαμονή μου τότε στο Παρίσι ήταν σαν να βαδίζω σε δύο παράλληλες διαστάσεις. Σε έκτακτη εμφάνιση ακολουθεί ο Φίλιπ Ντικ τον οποίο γνώρισα από το Ηλεκτρικό Πρόβατο και ενθουσιάστηκα με The man in the High Castle. Ο Σόμερσετ Μωμ και η Βροχή είναι μια συνάντηση που με ερεθίζει για το πως θα μπορούσε να πραγματωθεί και θεατρικά. Οι Κωμικοί Έρωτες του Κούντερα ήταν αριστουργηματικά ξεκαρδιστικοί.
ΤΑΙΝΙΕΣ: Ξεκινάω με τα αγαπημένα μου «-οφσκι!». Αγαπώ Αλεχάντρο Γιοντορόφσκι και προτείνω Το Ιερό Βουνό και το El topo. Από τον Ντάρεν Αρονόφσκι, όλα. Biutiful, Babel, του Αλεχάντρο Ινιαρίτου. Γούντι Άλεν και Χίτσκοκ με τρέλα. Βλέπω όλα τα κινούμενα σχέδια με πρόφαση το γιο μου αλλά κυρίως γιατί σεναριακά έχουν πάει σε άλλο επίπεδο. Όλα τα θρίλερ, αλλά με μαξιλάρι στη μούρη, γιατί δεν είμαι καλά. Και ασφαλώς παρακολουθώ την επικαιρότητα Λιντς, Nόλαν, Tαραντίνο, Κοέν. Το νέο ρεύμα με τις σειρές, που να το τοποθετήσω; Ταινίες ή τηλεόραση;
ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ: Πλέον η λέξη τηλεόραση αποτελεί ταυτόσημη έννοια της μεγάλης οθόνης. Μόνο σειρές, άντε και κάνα ματς το καλοκαίρι σε διεθνή πρωταθλήματα ή ολυμπιακούς αγώνες με το γιο μου. Δεν προσβάλω τα σήριαλ, είναι και μέρος της δουλειάς μου, αλλά δεν έχω ούτε χρόνο ούτε πρόγραμμα. Ό,τι με ενδιαφέρει το βλέπω στο διαδίκτυο.
ΣΠΟΡ: Στα γεράματα παλεύω με τα φλικ και τα σάλτα. Θυμάμαι τα πάντα για τη στιγμή που άκουσα στα 10 μου ότι υπάρχει άθλημα που κάνεις τούμπα στον αέρα. ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Καταλαβαίνω πόσο ρηχό και ανούσιο ακούγεται, αλλά μου έκανε τέτοιο κλικ, που κρατάει πολλά χρόνια, στο πλαίσιο της διαταραχούλας δηλαδή. Χορό κάνω, πολύ, νομίζω δε σταμάτησα ποτέ. Σαν αντανακλαστικό όποιο ήχο ή μελωδία άκουγα οπουδήποτε έπρεπε να το μεταφράσω σε κίνηση. Μη φανταστείς μπαλέτα και κομψότητες, στα πατώματα, σύγχρονο brutal και πηγαίο.
ΙΝΤΕΡΝΕΤ: Πηγή ενημέρωσης, ψυχαγωγίας, μέσο δικτύωσης, επικοινωνίας, επαγγελματικής προώθησης και εξέλιξης, σύνδεση με κέντρα ανεφοδιασμού τροφοδοσίας και ένδυσης. Με λίγα λόγια από το ίντερνετ κάνω σχεδόν τα πάντα. Όμως ευτυχώς με το θέατρο, που είναι ένας τρόπος άμεσης επικοινωνίας χρησιμοποιώντας οτιδήποτε χειροπιαστό ή ακόμα καλύτερα φαντασιώνοντας το, επαναπροσδιορίζω τις σχέσεις μου με το διαδίκτυο σε τακτική βάση. Χρήση όχι εξάρτηση.
ΤΑΞΙΔΙΑ: «Φέτος κάναμε το γύρο του κόσμου, του χρόνου λέμε να πάμε κάπου αλλού», αγαπημένη ατάκα από Ντενη Μαρκορά που περιγράφει τη ζωή μου πριν αρχίσω το θέατρο. Φυσικά και δεν έχω πάει παντού πχ Αυστραλία και Ανταρκτική, αλλά έχω ζήσει σε 5αστερα. Τώρα θέλω να δω τον κόσμο και αλλιώς. Πάντως το bucket list μου περιλαμβάνει γύρο Ιταλίας/Ισπανίας, Route 66, Αμαζόνιο και ένα ταξίδι με τον υπερσιβηρικό.
ΓΕΙΤΟΝΙΑ: Έχω ταξιδέψει πολύ. Έχω ξυπνήσει μέσα στη νύχτα και να μη ξέρω, όχι που είναι το φως, αλλά σε ποια χώρα βρίσκομαι, πολλές φορές. Οδηγώ και ενώ ξέρω αρκετά καλά σχεδόν ολόκληρη την Αθήνα, ξαφνικά το μυαλό μου κολλάει. Θυμάστε παλιότερα τους χάρτες στα κινητά, που μόλις τραβούσες το χάρτη λίγο δεξιότερα γέμιζε γκρι πίξελ και καθυστερούσε να δώσει εικόνα; Αυτό ακριβώς παθαίνει η οθόνη του μυαλού μου. «Γειτονιά» λοιπόν λέω στον εαυτό μου και μου επιστρέφει σα φωτογραφία από λεύκωμα τη θέα της θάλασσας από το πατρικό μου στη Θεσσαλονίκη. Ξαναλέω «γειτονιά» και σαν από κληρωτίδα βγαίνει μια εικόνα από την πλαγιά του βουνού στη Βλάστη Κοζάνης, όπου περνούσα τα καλοκαίρια από 6 χρονών. «Γειτονιά», και σαν από δισκάκι σε juke box ξεπηδά μια εικόνα στο Buttes Chaumont Parc στη Μπότσαρη (rue Botzaris, Paris) και άλλη μια τελευταία από Clifton Bay στο Cape Town, ηλιοβασίλεμα.
ΤΩΡΑ: Τώρα τώρα, περνάω περίοδο απολογισμού, ήταν και τα γενέθλια μου κοντά αλλά εντάξει βγαίνει η σούμα. Αν θέλετε να τα πούμε και από κοντά, από μέσα Οκτωβρίου κάθε Δευτέρα και Τρίτη θα είμαστε στο Θέατρο ΠΟΛΗ, σε μια βρετανική κωμωδία, Τα 39 Σκαλοπάτια, βασισμένη στο ομώνυμο έργο του Χίτσκοκ, με Σπύρο Σπαντίδα (όπου και σκηνοθετεί), Χάρη Σώζο και Φώτη Κεπέλη. Επίσης, μετά την επιτυχημένη εμφάνιση στα φεστιβάλ της Κορέας, τις Δευτέρες του Οκτωβρίου για τέσσερις παραστάσεις θα συμμετέχω στο έργο Το δέντρο του Οιδίποδα που ανεβαίνει για 3η χρονιά στο θέατρο ΑΛΦΑ.ΙΔΕΑ από την ομάδα ΙΔΕΑ. Τα πρωινά θα με ψάχνετε σε σχολεία της Αθήνας αλλά δε θα με βρίσκετε γιατί κάποιες μέρες είμαι ξωτικό και άλλες στρουμπουλό τερατάκι.
