Γλασκώβη, 2104. Μια πόλη γνωστή για τις πρωτοποριακές εκθέσεις τέχνης, τα καταξιωμένα πανεπιστήμια, τα ακριβά καταστήματα και εστιατόρια που στεγάζονται στα βικτωριανής αρχιτεκτονικής κτίριά της. Πρόοδος, ευημερία, λάμψη. Δεν φτάνει στην αντίληψη των περισσότερων ένα ζόρικο φαινόμενο που συνιστά τρόπον τινά μία δεύτερη, παράλληλη πραγματικότητα, αυτό που τα τελευταία χρόνια είναι γνωστό ως Glasgow effect. Πίσω από τις μοντέρνες γκαλερί και τις φωταγωγημένες λεωφόρους, το άλλο πρόσωπο της πόλης, σέρνεται ανάμεσα στα υγρά, παγωμένα σοκάκια, στις συμμορίες, στη φτώχεια, τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Αρκεί ένα search στο διαδίκτυο, για να πέσει κανείς πάνω σε σοκαριστικά στοιχεία. Στατιστικά, τα παιδιά που γεννιούνται στη Γλασκώβη αναμένεται να ζήσουν λιγότερο από τα παιδιά οποιασδήποτε άλλης βρετανικής πόλης ενώ ένας στους τέσσερις άντρες θα έχει πεθάνει πριν τα 65. Έρευνες που έγιναν στο παρελθόν έδειξαν ότι η διαφορά του προσδόκιμου ζωής ανάμεσα στις εύπορες και τις κατώτερες οικονομικά τάξεις ανέρχεται στο 28%. Η εξήγηση ή λύση δεν έχει δοθεί από κανέναν, στο ίδιο τραπέζι υπάρχουν εκδοχές που εκτείνονται από την πληγή της ραγδαίας εκβιομηχάνισης και τις επιπτώσεις της, μέχρι την εμμονή των φτωχών στην κακή, ανθυγιεινή διατροφή.
Την ίδια στιγμή που το ένα μέρος της πόλης ανελίσσεται ταχύτατα στον οικονομικό στίβο, το άλλο της πρόσωπο βυθίζεται στη φτώχεια και τη ματαιότητα, αφού η μοίρα είναι προκαθορισμένη και οι ευκαιρίες ανατροπής της χιλιόμετρα μακριά (στην πραγματικότητα σε απόσταση μιας συνοικίας από την άλλη). Η θεατρική ομάδα Vocal Point (a.k.a. Robert Scobie και Abraham Parker) με σπουδές στη λογοτεχνία και το θέατρο, αποφάσισε να ανεβάσει μαι παράσταση, βασισμένη σε ιστορίες των ανθρώπων της Γλασκώβης. Οι ιδρυτές της ομάδας δούλεψαν για μήνες ως εθελοντές στο Glasgow City Mission (το κέντρο Πρόνοιας της Γλασκώβης) και καταθέτουν τις εμπειρίες τους σε μια οπτικοακουστική αφήγηση, την Κυριακή 2 Νοεμβρίου στο Gazarte.
Τί σημαίνει Bloom και πώς καταλήξατε στο concept της παράστασης; Το Bloom είναι μια παράσταση για την έννοια του μεγαλώματος, της ανάπτυξης και στη συγκεκριμένη περίπτωση μια ειρωνική αναφορά στην περιοριστική φύση της ζωής των χαρακτήρων μας, την ανικανότητά τους να «ανθίσουν». Αρχίσαμε να θέλουμε να εξερευνήσουμε τις πτυχές της απώλειας και ιδιαίτερα της απώλειας στέγης και δουλειάς. Επιπλέον, θέλαμε να εξερευνήσουμε τί έχει χαθεί στο να αναδιηγείσαι μια ιστορία. Η ιδέα λοιπόν, εστίασε περισσότερο στα δύο πρόσωπα των οποίων διηγούμαστε τις ιστορίες, αφού συναντηθήκαμε μαζί τους.
Ήρθατε σε επαφή με αυτές τις ιστορίες την περίοδο που εργαζόσασταν στο Κέντρο Πρόνοιας της Γλασκόβης(Glasgow City Mission). Γιατί επιλέξατε να δουλέψετε εκεί; Τί αποκομίσατε από αυτή την εμπειρία; Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε εκεί σχεδόν κατά τύχη, επειδή ήταν πολύ δεκτικοί στην επιθυμία μας να έρθουμε και να μιλήσουμε με τους θαμώνες. Δουλέψαμε εκεί ως εθελοντές για μήνες, όχι μόνο στην soup kitchen (παρασκευή δωρεάν ζεστών γευμάτων για φτωχούς και άπορους) αλλά και στο weekly drama (θεατρική ομάδα ενηλίκων) και σε εκπαιδευτικά τμήματα ενηλίκων. Δεν ήταν πάντα πρόθεσή μας να μαζέψουμε υλικό για να το αναπτύξουμε αργότερα, θέλαμε απλώς να βοηθήσουμε. Μας ανοίχτηκε ένα παράθυρο σε μια κοινότητα και έναν τρόπο ζωής που υπήρχε στην πόλη μας, για τα οποία δε γνωρίζαμε τίποτα. Παρ’όλα αυτά, ακόμα και σήμερα δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς είναι να ζεις στη φτώχεια κι ας συναντήσαμε τόσους ανθρώπους που πραγματικά άλλαξαν όλες τις αντιλήψεις μας γι’ αυτή την κατάσταση. Μάθαμε ότι η φτώχεια είναι σε πολλές περιπτώσεις κληρονομική, μεταδοτική και κυκλική. Το πιο σημαντικό όμως, ήταν ότι συνειδητοποιήσαμε ότι καθένας που ζει σε συνθήκες φτώχειας είναι τόσο άνθρωπος όσο εσύ και εγώ.
Μεγαλώσατε παρατηρώντας το επονομαζόμενο Glasgow effect; Ποιά είναι η γνώμη σας γι’ αυτό; Δεν είναι ένας όρος που μας χαρακτηρίζει εμάς, αν μη τι άλλο επειδή κανείς από τους δύο μας δεν μεγάλωσε στη Γλασκώβη. Είναι μια θλιβερή πραγματικότητα που αντιμετωπίζει η πόλη και παρ’όλο που η Γλασκώβη έχει προοδεύει σε πολλούς τομείς τελευταία, είναι μία υποβόσκουσα πραγματικότητα που ακόμα υπάρχει- όπως ερευνά και η παράστασή μας.Προσωπικά, πιστεύουμε ότι είναι ισχυρά συνδεδεμένη με την ταχύτατη εκβιομηχάνιση την οποία βίωσε η πόλη, και τις επιπτώσεις της. Υπάρχουν βέβαια πολλές θεωρίες γύρω από το γιατί η Γλασκώβη υποφέρει πολύ περισσότερο από κάθε άλλη πόλη στη Βρετανία, αλλά το πραγματικό ζήτημα είναι το γιατί αυτό είναι εμφανές ακόμα και σήμερα.
Oι ιστορίες αυτών των ανθρώπων πρόσθεσαν κάτι καινούριο στην αντίληψή σας για τη φτώχεια ή ήταν απλώς ένα σχόλιο για μια κατάσταση που ήδη γνωρίζατε; Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι ξέραμε πραγματικά πολλά γι’ αυτό πριν το project. Θα ήταν ασέβεια ακόμα και να ισχυριστούμε ότι έχουμε αληθινή γνώση της κατάστασης ακόμα και τώρα. Οι ιστορίες αυτές, και πολλές άλλες που ακούσαμε το διάστημα που εργαζόμασταν στην Πρόνοια, είχαν αντίκτυπο και μας επηρέασαν βαθιά, με πολλούς τρόπους. Μάθαμε περισσότερα για τον άνθρωπο σαν άνθρωπο παρά για το πρόβλημα γενικά και το πόση βοήθεια χρειάζεται ο καθένας μας.
Εντοπίσατε ομοιότητες σε αυτές τις ιστορίες με την οικονομική κρίση στις Μεσογειακές χώρες; Ναι, σε ένα πολύ ανθρώπινο επίπεδο θα υπάρχουν ομοιότητες μεταξύ αυτών που συναντήσαμε και ζουν στη φτώχεια εδώ και στη Βρετανία. Κατανοούμε για παράδειγμα, ότι η έμφαση στο σπίτι και την οικογένεια τόσο εδώ όσο και στην Ελλάδα είναι ίδια. Βέβαια, κάθε ιστορία είναι απόλυτα μοναδική και ελπίζουμε ότι αυτό επικοινωνείται μέσω του έργου μας.
Επιδιώκετε να εγκαθιδρύσετε μια νέα μορφή αφήγησης συνδυάζοντας εικόνα και ηχητικά εφέ; Όχι, στον πυρήνα του το έργο είναι απλή αφήγηση, κάτι που είναι θεμελιώδες της κάθε κουλτούρας σε όλο τον κόσμο. Προσπαθήσαμε να δημιουργήσουμε ένα έργο πο εμπλέκει το ακροατήριο ηχητικά και αισθητικά, αλλά δεν είμαστε σε καμία περίπτωση η πρώτη ομάδα που συνενώνει αφήγηση και τεχνολογία.
Διακρίνετε μια αχτίδα ελπίδας σε αυτές τις ιστορίες; Υπάρχει κάποιο «δίδαγμα» για τους θεατές; Νομίζουμε ότι το δίδαγμα θα ήταν ότι αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα από μας, παρ’ όλο που έχουμε προσπαθήσει να μην έχει το Bloom διδακτικό χαρακτήρα. Όσον αφορά την ελπίδα, αφήνουμε το ακροατήριο να αποφασίσει.
Κυριακή 02 Νοεμβρίου| Gazarte, Βουτάδων32-34, Γκάζι
Ώρα έναρξης: 20.00
Τιμές εισιτηρίων:
Προπώληση: A ζώνη: 20€ | Β ζώνη: 15€ | Όρθιοι: €10
Ταμείο: A ζώνη: 23€ | Β ζώνη: 18€ | Όρθιοι: €13